Праблемы беларуска-рускай інтэрферэнцыі ва ўмовах білінгвізму

Установа адукацыі

БЕЛАРУСКІ ДЗЯРЖАЎНЫ УНІВЕРСІТЭТ

ІНФАРМАТЫКІ І РАДЫЁЭЛЕКТРОНІКІ

Секцыя беларускай і рускай моў ФДП і ПА

Метадычныя рэкамендацыі і кантрольныя заданні

Па беларускай мове

Для студэнтаў-завочнікаў І курса БДУІР

МІНСК 2002

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь

Установа адукацыі

“Беларускі дзяржаўны універсітэт інфарматыкі і радыёэлектронікі”

Секцыя беларускай і рускай моў ФДП і ПА

Метадычныя рэкамендацыі і кантрольныя заданні

Па беларускай мове

Для студэнтаў-завочнікаў І курса БДУІР

Мінск 2002

УДК 808.26(075)

ББК 81.411.3я7

М 54

Рэцэнзент:

загадчык кафедры замежных моў №2 БДУІР,

кандыдат філалагічных навук В.У.Пінчук

Складальнікі:

Л.А.Пятроўская, Л.А.Бондар

Метадычныя рэкамендацыі і кантрольныя заданні па беларускай мове

М 54 для студэнтаў-завочнікаў І курса БДУІР / Склад. Л.А.Пятроўская, Л.А.Бондар, - Мн.: БДУІР, 2002. – 24 с.

Метадычныя рэкамендацыі і кантрольныя заданні прызначаны для самастойнай падрыхтоўкі студэнтаў-завочнікаў да выканання кантрольных работ па беларускай мове.

УДК 808.26(075)

ББК 81.411.3я7

ã Л.А. Пятроўская, Л.А. Бондар, складанне 2002

ã БДУІР, 2002

Кантрольная работа па беларускай мове

Для студэнтаў-завочнікаў

Заданне 1. Знайдзіце і запішыце разгорнуты адказ на адно з наступных пытанняў і складзіце да яго тэзісны план:

1. Паходжанне беларускай мовы.

2. Гістарычныя этапы развіцця беларускай мовы.

3. Беларуская мова сярод іншых моў свету.

4. Лёс беларускай мовы ў Расійскай імперыі.

5. Беларуская мова ў ХХ стагоддзі.

Узор глядзіце ў дадатку № 1.

Заданне 2. Падбярыце з любога тэксту 10 прыкладаў марфалагічнай інтэрферэнцыі (па пяць форм роднага склону і па пяць форм меснага склону адзіночнага ліку рускіх і беларускіх назоўнікаў другога скланення), а таксама 5 прыкладаў сінтаксічнай інтэрферэнцыі (глядзі дадатак № 2).

Узор: задолго до восхода солнца – задоўга да ўсходу сонца; писать по адресу – пісаць па адрасе; смеяться над собой – смяяцца з сябе.

Заданне 3. Падбярыце па тры выразы з публіцыстычнага, навуковага і афіцыйна-справавога стыляў і складзіце з імі сказы выразнай функцыянальна-стылявой прыналежнасці.

Узор.

1. Юбілейная выстава – публіцыстычны стыль.

Папярэдняя, сапраўды юбілейная выстава адбылася ў мастака ў чэрвені на радзіме, у Гомелі, у Палацы фельдмаршала Румянцава (пасля ён належаў графу Паскевічу, а цяпер – абласному краязнаўчаму музею).

2. Ракетныя рухавікі – навуковы стыль.

У ракетных рухавіках паскарэнне рабочага цела можа быць ажыццёўлена за кошт хімічнай, ядзернай, сонечнай ці электрычнай энергіі.

3. Правядзенне інвентарызацыі – афіцыйна-справавы стыль.

Да пачатку правядзення інвентарызацыі ўсе расходныя і прыходныя дакументы на грашовыя сродкі здадзены ў бухгалтэрыю.

Заданне 4. Выпішыце з артыкула па спецыяльнасці (фізіка, матэматыка, праграмаванне, уводзіны ў спецыяльнасць і інш.) 20 словазлучэнняў (ці слоў) і перакладзіце іх на беларускую мову. У тэрміналагічным слоўніку ці ў слоўніку прафесіяналізмаў знайдзіце тлумачэнні гэтых слоў.

Узор: 1) сертификат – сертыфікат:

а) дакумент, які пацвярджае той ці іншы факт; б) дакумент аб якасці тавару, выдадзены дзяржаўнымі інспекцыямі;

2) локальные связи – лакальныя сувязі: сувязі, якія не выходзяць за межы пэўнай тэрыторыі.

Заданне 5. Падбярыце тэкст на рускай мове (100 – 120 слоў) па спецыяльнасці, у якім былі б дзеепрыметныя словазлучэнні з суфіксамі -ущ- (-ющ-), -ащ- (-ящ-), -ем- (-им-) і перакладзіце яго на беларускую мову.

Глядзіце дадатак № 3.

Заданне 6. Напішыце інфарматыўную ці індыкатыўную анатацыю на любы параграф з падручніка па вашай спецыяльнасці.

Глядзіце дадатак № 4.

Заданне 7. Напішыце адзiн асабісты дакумент (заява, аўтабіяграфія, даручэнне, распіска) і адзiн справавы ліст (ліст-запытанне, ліст-просьба, ліст-прапанова, ліст-напамін, ліст-запрашэнне, суправаджальны ліст).

Глядзіце спіс літаратуры №№ 19 і 28.

Дадатак №1

Тэзіс – гэта палажэнне, праўдзівасць якога трэба даказаць.

Часта за ўсё слова тэзіс ужываецца ў множным ліку, і тады тэзісы – гэта каротка сфармуляваныя асноўныя палажэнні даклада, лекцыі, паведамлення і г.д. У тэксце тэзісаў можа быць прадстаўлена як класіфікацыя з’яў, дзеянняў, характарыстык, так і сцвярджэнне чаго-небудзь.

Пры складанні тэзіснага плана важную ролю адыгрывае абзац. Абзац – гэта сваеасаблівы знак прыпынку, які выконвае ў тэксце шматлікія функцыі: 1) афармляе пачатак новай думкі і ў той жа час сігналізуе пра заканчэнне папярэдняй; 2) выконвае ў тэксце экспрэсіўна–выдзяляльную функцыю. Чытаючы тэкст, мы як бы атрымліваем папярэджанне ад аўтара: “Спыніцеся! Гэта нешта новае! Вось гэта важна!”

Але тэзісны план не заўсёды супадае з межамі абзацаў, ён можа ўключаць некалькі абзацаў у адзін пункт. Гэта залежыць ад ступені інфарматыўнасці абзаца, ад важнасці яго сэнсавага зместу.

Пры складанні тэзіснага плана знімаецца частка інфармацыі, якая дэталізуе, тлумачыць галоўную: аўтарскія адступленні, спасылкі на іншых аўтараў, ілюстрацыі, прыклады, якія не выконваюць важную ролю ў разуменні зместу.

А зараз уважліва прачытаем наступны тэкст.

Авалодваючы мовай, мы вучымся думаць.

Сама свядомасць наша будуецца сродкамі мовы. Таму нашы думкі і пачуцці з’яўляюцца да нас у выглядзе думак і пачуццяў таго асяроддзя, якое нас выхавала, грамадства, у якім мы жывем, народа, да якога належым.

І свядомасць простага чалавека, і геній найвялікшага паэта, што выражаюцца ў адной мове, глыбока звязаны паміж сабой, бо народжаны ў адзіным улонні роднай мовы, сілкуюцца аднымі агульнымі каранямі. Гэтае адзінства асновы і стварае галоўным чынам нацыянальнае адзінства. Мова – адна з асноўных характэрных прымет нацыі. Гэта як бы сама тканіна нацыянальнасці, другая, унутраная радзіма, улонне душы, у якой нараджаецца наша свядомасць і наша асоба.

Мова народа – цвет усяго яго духоўнага жыцця, якi нiколi не вяне i вечна абнаўляецца, мова бярэ пачатак далёка за межамi гiсторыi. У мове адухаўляецца ўвесь народ і яго радзіма. У мове сілаю народнага духу ператвараюцца ў думку, у карціну і гук неба айчыны, яе лясы і рэкі, навальніцы і буры, увесь той глыбокі, поўны пачуцця голас роднай прыроды, які гучыць так моцна ў любві чалавека да яго часам суровай радзімы. Ён выказваецца так ясна ў роднай песні, у родных напевах, у вуснах народных паэтаў. Але ў светлых празрыстых глыбінях народнай мовы адлюстроўваецца не адна прырода роднай краіны, а і ўся гісторыя духоўнага жыцця народа. Пакаленні народа адыходзяць адно за адным, але вынікі жыцця кожнага пакалення застаюцца ў мове ў спадчыну нашчадкам. У скарбніцу роднай мовы складае адно пакаленне за другім плён глыбокіх сардэчных рухаў, плён гістарычных падзей, свае вераванні, погляды, сляды перажытага гора і перажытай радасці. Словам, увесь скарб свайго духоўнага жыцця народ беражліва захоўвае ў народным слове. Мова ёсць самая жывая, самая багатая і трывалая сувязь, якая злучае пакаленні, што аджылі, жывуць зараз і будуць жыць, у адну велічную, гістарычную, жывую цэласць. Яна не толькі выражае сабой жыццёвасць народа, але ёсць іменна само гэта жыццё.

У прыведзеным тэксце выдзелім важныя палажэнні, падкрэслім ключавыя сказы і складзём тэзісны план. Тут можна вылучыць чатыры сэнсавыя часткі. Асноўную тэму і падтэмы тэксту сфармулюем наступным чынам.

Функцыі роднай мовы.

1. Авалодваючы мовай, мы вучымся думаць.

2. Свядомасць наша будуецца сродкамі мовы.

3. Мова – адна з асноўных прымет нацыі.

4. Мова – цвет духоўнага жыцця народа:

а) у мове адухаўляецца ўвесь народ і яго радзіма;

б) мова – самая трывалая сувязь паміж пакаленнямі.

Дадатак № 2

Праблемы беларуска-рускай інтэрферэнцыі ва ўмовах білінгвізму

Білінгвізм – (лац. bilihguis < bi (bis) “двойчы”, lingua “мова”), ці двухмоўе, - валоданне i карыстанне дзвюма рознымі мовамі, кожная з якіх выбіраецца ў залежнасці ад канкрэтнай камунікатыўнай сітуацыі. Адрозніваюць білінгвізм індывідуальны (уласцівы толькі асобным членам калектыву), калектыўны (двухмоўнымі з’яўляюцца цэлыя групы, калектывы), нацыянальны (пашыраны сярод усіх прадстаўнікоў нацыі). Пры нацыянальным білінгвізме ў краіне афіцыйна прызнаюцца дзве дзяржаўныя мовы (у Беларусі – беларуская і руская, у Фінляндыі – фінская і шведская, у Канадзе – англійская і французская).

Інтэрферэнцыя - (лац. іnter “паміж”, ferens, ferentis “які нясе, пераносіць”) – узаемадзеянне элементаў розных моўных сістэм ва ўмовах білінгвізму. Гэта ўзаемадзеянне выражаецца ў адхіленнях ад нормаў іншай мовы, міжвольным (несвядомым) перанясенні ў яе сістэму асаблівасцей роднай мовы. Інтэрферэнцыя выяўляецца на фанетычным, лексічным, словаўтваральным, марфалагічным, сінтаксічным і іншых узроўнях мовы. Так, носьбіты беларускай мовы вымаўляюць на рускай мове фрыкатыўнае [г] (замест выбухнога), ужываюць выразы накшталт идти в ягоды (замест идти за ягодами), смеяться с Пети (замест смеяться над Петей), благодарить брату (замест благодарить брата), жениться с Марией (замест жениться на Марии).

Варта зазначыць дзве асаблівасці ўздзеяння рускай мовы пры авалоданні нормамі вымаўлення беларускай мовы.

Першая праяўляецца ў маўленні тых асоб, якія беларускую мову вывучаюць пасля засваення рускай, а значыць, навыкі маўлення па-беларуску набываюць пасля таго, як добра выпрацаваны навыкі маўлення па-руску. У дадзеным выпадку адбываецца атаясамліванне гукаў беларуcкай мовы з падобнымі гукамі рускай мовы. Так, пад уплывам рускай мовы ў сістэме зычных досыць часта вымаўляецца мяккі [ч’] на месцы нарматыўнага цвёрдага:

[ч’а]лавек, [ч’о]рны, ру[ч’]ка; доўгі мяккі [ш’] ці спалучэнне мяккіх [ш’] і [ч’] на месцы нарматыўнага спалучэння цвёрдага [ш] і цвёрдай афрыкаты [ч]: [ш’ч’і]ра, у[ш’ч’у]ваць; мяккі [т’], які адсутнічае ў беларускай мове, на месцы беларускага [ц’], што чаргуецца з [т]: [т’э]нь, [т’о]мны, све[т’іт’].

Другая асаблівасць уплыву рускага вымаўлення характэрна для маўлення асоб, якія свабодна карыстаюцца і той і другой мовай. У такім выпадку парушэнні вымаўленчых норм датычацца звычайна асобных гукаў у пэўных пазіцыях. Як паказвае практыка, асаблівых намаганняў патрабуе вымаўленне губных перад [j] і ў канцы слоў, вымаўлення [ў] у пэўных умовах і г.д. Пад уплывам рускіх мяккіх губных магчыма памылковае вымаўленне тыпу [б’jу], [п’jу], се[м’], голу[п’], вер[ф’] замест [бjу], [пjу], се[м], голу[п], вер[ф]. У пазіцыі пасля галоснага перад зычным альбо ў канцы слова [ў] можа гучаць так, як у рускай мове [ф], [ф’]: а[ф]торак, любо[ф’], замест а[ў]торак, любо[ў], ці гук [в]: по[в]на, да[в]но, сла[в]ны замест по[ў]на, да[ў]но, сла[ў]ны, ці гук [л]: бы[л], се[л] замест бы[ў], се[ў].

Генетычная тоеснасць значнай групы слоў у беларускай і рускай мовах спрыяла інтэнсіўнаму пранікненню ў беларускую акцэнтную сістэму рускіх элементаў, пераадольванне якой тоіць у сабе вялікія практычныя цяжкасці. Параўн.: бел. галавý - рус. гóлову, адпаведна: дзéцьмі – детьмú, нагý –нóгу, рукý – рýку, слóвы –словá, бéла – белá, бéдна – беднá, вéзла –везлá і інш.

У выніку ўплыву рускай мовы суіснуюць не толькі шматлікія нарматыўныя варыянты: верасóвы і вéрасавы, вясéнні і веснавы, гняды і гнéды, нерасчасáны і нерасчэсаны, але побач з імі функцыяніруе значная колькасць ненарматыўных: адзінáццаць побач з адзíнаццаць, адпаведна: апóстраф – апастрóф, бóязь – баязь, валёнак – вáленак, лóпух – лапýх, маладóсць – мóладасць, малы – мáлы, снéжкі – сняжкí. Асобныя ненарматыўныя акцэнтныя варыянты захоўваюць і гукавы склад рускай мовы: удзіць, усы, обруч (замест правiльнага бел. вудзіць, вусы, абруч).

Пад марфалагічнай інтэрферэнцыяй разумеюцца факты адхілення ад граматычных норм роднай мовы.

Асноўнай прычынай адхіленняў ад нормы пры вызначэнні роду назоўнікаў з’яўляецца ўплыў рускай мовы, чаму спрыяе аднолькавая ці блізкая аформленасць слоў у роднасных мовах: бел. дроб, запіс, медаль, мазоль, накіп, насып, палын, перапіс, подпіс, сабака, стэп, шынель – мужчынскі род; рус. дробь, запись, медаль, мозоль, накипь, насыпь, полынь, перепись, подпись, собака, степь, шинель – жаночы; бел. настрой, яблык - мужчынскі род; рус. настроение, яблоко – ніякі і г.д.

Адзначаюцца памылкі, абумоўленыя двухмоўнай сітуацыяй, у прыватнасці разыходжаннем лікавай прыналежнасці асобных назоўнікаў у беларускай і рускай мовах, напрыклад: назоўнікі грудзі, дзверы, каноплі ў беларускай мове не маюць форм адзіночнага ліку, а ў рускай мове адны (конопля, крупа) маюць формы толькі адзіночнага ліку, другія (грудь, дверь) – і адзіночнага і множнага ліку; у беларускай мове чарніла - адзіночнага ліку, у рускай чернила - множнага ліку.

Найбольш тыповым месцам “аслабленай нормы” у сістэме назоўніка з’яўляецца вызначэнне склонавых канчаткаў. Тлумачыцца гэта некалькімі прычынамі: наяўнасцю варыянтных канчаткаў у беларускай літаратурнай мове, уплывам дыялектнай мовы, роднаснай рускай мовы і самае банальнае – няведаннем нормы, нетрывалым яе засваеннем.

Так, для назоўнікаў мужчынскага роду адзіночнага ліку ў родным склоне замацаваны канчаткі –а(-я) і –у(-ю) у залежнасці ад лексічнага значэння.

З канчаткам –а (-я) ўжываюцца назоўнікі, якія абазначаюць:

а) асоб і жывых істот, а таксама часткі цела чалавека і жывёл: брата, сына, філолага, каня, тыгра, носа, рота, зуба, але: твару;

б) канкрэтныя прадметы рэчаіснасці, якія можна лічыць, канкрэтныя паняцці, навуковыя тэрміны: нажа, мяшка, вугла, дзейніка, перпендыкуляра, косінуса;

в) грамадскія арганізацыі, прадпрыемствы, установы: камітэта, завода, сельсавета, горада, камбіната;

г) геаграфічныя і астранамічныя паняцці, неселеныя пункты, назвы мясцовасцей: Мінска, Гомеля, Нёмана, касмадрома, узгорка, бугра;

д) грашовыя адзінкі, меры вагі, пэўныя прамежкі часу: рубля, франка, кілаграма, года, тыдня, аўторка, верасня.

З канчаткам –у (-ю) ужываюцца:

а) абстрактныя назоўнікі, якія абазначаюць разнастайныя апрадмечаныя ьную функцыю. Чытаючы тэкст, мы як бы атрымліваем папярэджанне ад аўтара: “Спыніцеся! Гэта нешта новае! Вось гэта важна!”

Але тэзісны план не заўсёды супадае з межамі абзацаў, ён можа ўключаць некалькі абзацаў у адзін пункт. Гэта залежыць ад ступені інфар часу, рамантызму, абвалу, выбуху, грукату, шторму, камунізму, сацыялізму, ленінізму, марксізму;

б) рэчыўныя назоўнікі, якія абазначаюць разнастайныя рэчавы, хімічныя элементы і злучэнні, матэрыялы: гароху, пяску, цукру, снегу, моху, цэменту, мёду, торфу, цынку, алюмінію, вадароду, але: аўса, хлеба;

в) зборныя назоўнікі: лесу, саду, пырніку, дубняку, чаю, мурашніку.

“Слабым” месцам з’яўляецца таксама ўжыванне меснага склону назоўнікаў мужчынскага роду, дзе ёсць выбар канчаткаў –е, -у(-ю), -ы, -і ў залежнасці ад характару апошняга зычнага асновы, а часам ад семантыкі, напрыклад: у спісе, у рукаве, аб дзеду, аб Васілю, на шляху, аб дажджы, на рагу (вуліцы), на розе (аленя), на двары (на ўчастку зямлі пры доме, хаце, прадпрыемстве, які абгароджаны плотам ці сценамі будынкаў) і на дварэ “на адкрытым месцы; у прыродзе”.

Парушэнні пры вабары канчаткаў выклікаюцца перш за ўсё незасвоенасцю правіла, нявыпрацаванасцю навыкаў яго ўжывання. Па гэтай прычыне дапускаюцца памылкі тыпу на масту (мост), у спесе (спех), у русе (рух), на Бузе (Буг), на пляцу (пляц), у гаю (гай) заместправiльнага на мосце,
у спеху, у руху, на Бугу, на пляцы, у гаі.

У асобных выпадках адзначаюцца памылкі як вынік уплыву адпаведных склонавых форм рускай мовы, напрыклад: у дзённіке, у сшытке, на лугу, на снягу, на мітынге замест правiльнага: у дзённіку, у сшытку, на лузе, на снезе, на мітынгу; параўн. рус.: в дневнике, в тетрадке, на лугу, на снегу, на митинге.

Пад уплывам народных гаворак размоўнага стылю, а таксама рускай мовы адзначаюцца ненарматыўныя, памылковыя варыянты ў творным склоне назоўнікаў жаночага роду з нулявым канчаткам тыпу далонью, солью, гразёю і інш., замест правiльнага: далонню, соллю, граззю.

У сістэме прыметнікавых марфалагічных норм “слабым” месцам з’яўляецца засваенне форм вышэйшай ступені параўнання. Часта блытаюць вышэйшую ступень параўнання ад прыслоўя і ад прыметніка, асабліва ў перакладах з рускай мовы, паколькі там гэтыя формы падобныя. Напрыклад, ад прыслоўя высоко і ад прыметніка высокий вышэйшая форма па-руску будзе выше; он стоит выше (прыслоўе), он выше товарища (прыметнік). Так часта і па-беларуску і ў адным і ў другім выпадку перакладаюць словам вышэй, хоць у першым выпадку трэба ён стаіць вышэй (прыслоўе), а ў другім выпадку - ён вышэйшы за таварыша (прыметнік).

Ужыванне беларусамі-білінгвамі па-руску словазлучэнняў, злучнікавых і бяззлучнікавых канструкцый, якія не ўласцівы рускай мове, прыводзяць да сінтаксічнай інтэрферэнцыі. Напрыклад: Андрей долго с него смеялся. Я женился с ней в мае сорок пятого. С гнезда вылетела ласточка. Вернулся с Киева. Расскажите про ваши отношения в семье. Замест правiльнага: Андрей долго над ним смеялся. Я женился на ней в мае сорок пятого. Из гнезда вылетела ласточка. Вернулся из Киева. Расскажите о ваших отношениях в семье.

Сінтаксіс вывучае віды сувязей, на аснове якіх арганізуюцца словазлучэнні і сказы. Напрыклад, у сказе дзейнікі і выказнікі каардыніруюцца, прыметнікі ў словазлучэннях звычайна дапасуюцца да назоўнікаў, дзеясловы кіруюць назоўнікамі, а прыслоўі прымыкаюць да дзеясловаў. Усе гэтыя віды сувязі рэалізуюцца ў канкрэтных сінтаксічных канструкцыях, якія і вызначаюць сінтаксічную норму.

Найбольш пашырана і ўстойліва ўздзеянне рускай мовы выяўляецца ў канструкцыях кіравання. Параўнаем беларускія і рускія канструкцыі: дараваць каму – прощать кого, дзякаваць каму – благодарить кого, кпіць з каго – насмехаться над кем, схадзіць па што – сходить за чем, ажаніцца з кім – жениться на ком.

Пад уплывам рускіх форм адзначаецца памылковае ўжыванне прыназоўніка па з формай давальнага склону множнага ліку назоўніка замест формы меснага склону: па гарам, па лугам, па лясам, па начам замест правiльнага па гарах, па лугах, па лясах, па начах.

На маўленчую практыку значнае ўздзеянне аказваюць унутрымоўныя фактары. У прыватнасці, вынікам унутрымоўнай аналогіі можа быць наступная памылка пры выбары дзеяслоўнага кіравання. Напрыклад, назоўнік увага спалучаецца з рознымі дзеясловамі (звяртаць, удзяляць, праяўляць, засяроджваць), якія па-рознаму паводзяць сябе ў сінтаксічнай канструкцыі: звяртаць увагу на каго, што; удзяляць увагу каму, чаму; праяўляць увагу да каго, чаго; засяроджваць увагу на кім, чым. Па аналогіі з кіраваннем аднаго з гэтых дзеясловаў могуць памылкова будавацца ўсе канструкцыі.

Часам праблема выбару прыназоўнікавай формы ўскоснага склону звязана з унутрымоўнай варыянтнасцю. Так, у беларускай літаратурнай мове як нарматыўныя варыянты выступаюць формы вінавальнага склону з прыназоўнікам пра і меснага склону з прыназоўнікам аб: думаць пра жыццё і думаць аб жыцці. У апошні час ужыванне гэтых варыянтаў часткова дыферэнцыравана: канструкцыі з прыназоўнікам аб больш характэрны для афіцыйнага і навуковага стыляў, а з прыназоўнікам пра – для размоўнага і мастацкага.

У вусным маўленні часта назіраецца дубліраванне дзейніка: Гераіня – яна мне вельмі запомнілася; Пятро – ён згодны будзе.

Характэрныя адступленні ад нормы адзначаюцца пры выкарыстанні аднародных членаў. У рад аднародных членаў нельга ўключаць словы з рознай марфалагічнай характарыстыкай, напрыклад поўныя і кароткія формы дзеепрыметнікаў: Ежа павінна быць смачнай, каларыйнай і прыгожа аформлена, назоўнікі і інфінітывы: Я больш за ўсё люблю маляванне і спяваць. Правiльна: Я больш за ўсё люблю маляваць i спяваць, альбо маляванне i спевы. Нельга аб’ядноўваць у якасці аднародных пэўны член сказа і даданую частку: Настаўніца спытала аб уроках і як маё здароўе. Правiльна: Настаўніца спытала аб уроках і маiм здароўi.

У рускім маўленні беларусаў можна пачуць: с песни слов не выбросишь, шум из моря, ветер из юга, дым с трубы, рабочие с фабрики, вернулся с загранкомандировки і інш., замест правiльнага: из песни слов не выбросишь, шум с моря, ветер с юга, дым из трубы, рабочиес фабрики, вернулся из загранкомандировки. У гэтым выпадку назіраецца сэнсавая кантамінацыя (появление новой формы, нового значения слова или выражения при непроизвольном объединении) словазлучэнняў, якія ўжываюцца ў рускай мове з прыназоўнікамі из і с.

Пры больш дэтальным апісанні сінтаксічнай інтэрферэнцыі можна выявіць і іншыя памылкі.

Дадатак № 3