Вялізная памылка цёткі мардж 5 страница
Крэйб з Гойлам троліявата зарагаталі.
- Я чуў ў твайго бацькі нарэшце з’явілася крышачку золата, Візлі?- спытаўся Малфой.- Твая маці пэўна памёрла ад здзіўлення?
Рон усхамянуўся настолькі хутка, што перакуліў куфар Крукшанса на падлогу. Прафесар Люпін даў хропу.
- Хто гэта?- аўтаматычна адскочыўшы назад і убачыўшы Люпіна, спытаўся Малфой.
- Новы настаўнік,- адказаў Гары, таксама падымаючыся, каб пры неабходнасці дапамагчы Рону.- Што ты там гаварыў, Малфой?
Драко звузіў свае цмяныя вочы, ён не настолькі сшалеў, каб біцца пад носам настаўніка.
- Ходзьма,- пакрыўджана прамармытаў Малфой Крэйбу і Гойлу, і яны зніклі.
Гары з Ронам паселі на месца, Рон масіраваў касцяшкі пальцаў.
- У гэтым годзе я не збіраюся цярпець здзекі Малфоя з маёй сям’і,- раз’юшана прамовіў ён.- І папярэджваю, яшчэ адзін жарт на гэты конт, я схаплю яго галаву і...
Рон стукнуў у паветра кулаком.
- Рон,- шыкнула Герміёна паказваючы на Люпіна,- цішэй...
Але той працягваў моцна спаць.
Дождж узмацніўся. Калі цягнік паскорыўся, працягваючы ехаць на поўнач; вокны засціла суцэльная мігатлівая шэрань, паступова запаліліся бляклыя ліхтары, якія асвятлілі калідоры і багажныя паліцы. Цягнік грукатаў па рэльсах. За вокнамі лютавала залева, роў вецер, а прафесар Люпін працягваў спаць.
- Хутка будзем на месцы,- заўважыў Рон і, перахіліўшыся праз прафесара, паглядзеў у стаўшае чорным вакно.
Ён нават не паспеў дагаворыць, як цягнік пачаў запавольвацца.
- Супер,- сказаў Рон і паспрабаваў прайсці міма прафесара бліжэй да вакна, каб лепш разглядзець тое, што звонку,- Я моцна згаладаўся і жадаю святочнага банкетавання...
- Мы пакуль яшчэ не даехалі,- прамовіла Герміёна, пазіраючы на свой гадзіннік.
- А чаму мы тады супыняемся?
Цягнік тым часам сцішаў свой рух ўсё больш і больш. Шум поршняў знік, і вецер з дажджом за вакном сталі яшчэ гучнейшыя.
Гары, які быў бліжэй да дзвярэй падняўся і высунуўся ў калідор, дзе ўбачыў высунутыя з усіх купэ зацікаўленныя галовы пасажыраў.
Цягнік рэзка спыніўся поўнасцю і па ўсім калідоры адчулася бумканне багажу, што валіўся зверху. Потым без папярэджання цмяныя ліхтарыкі, асвятляўшы цягнік, згаслі і ўсё акунулася ў поўную цемру.
- Што здарылася?- Гары адчуў голас Рона за сваёй спіною.
- Ёйку!- усклікнула Герміёна.- Рон ты ступіў мне на нагу.
Гары навобмацак вярнуўся на сваё месца.
- Мо, якая аварыя?
- А халера яго ведае...
Нешта рыпнула і Гары убачыў цёмны сілуэт Рона, які працёр вакно і ўтаропіўся ў яго.
- Там нехта варушыцца,- адчуўся ронаў голас.- Здаецца нехта заходзіць ў вагон...
Тут дзверы купэ раптоўна адчыніліся, і нехта балюча ступіў Гары на нагу.
- Прашу прабачэння! Ці тут хто ведае што здарылася? Ёйку! Выбачце...
- Здароўку, Нэвіл!- прамовіў Гары і, навобмацак знайшоўшы Лонгботама, зацягнуў яго за мантыю ўсярэдзіну.
- Гары? Гэта ты? Што здарылася?
- Не маю разумення. Сядай...
Адчулася громкае шыпенне і лямант ад болю, Нэвіл паспрабаваў сесці на Крукшанса.
- Я збіраюся пайсці спытацца ў кіроўцы, што здарылася,- сказала Герміёна. Гары адчуў, як дзяўчынка прайшла міма яго, пачуў, як адчыняюцца дзверы…
- Хто тут?
- А тут хто?
- Джыні?
- Герміёна?
- Што ты тут робіш?
- Я шукала Рона...
- Заходзь і сядай...
- Сюды не атрымаецца!- паспешліва прамовіў Гары.- Тут я сяджу!
- Аёечку!- адчуўся голас Нэвіла.
- Ціха!- нечакана прамовіў хрыплы голас.
Праферар Люпін, здаецца, нарэшце прачнуўся. Гары адчуў рух ў яго кутку. Усе сціхлі.
Адчуўся мягкі, чыркаючы гук і дрыготкае святло заліло купэ. Здавалася, прафесар трымае жменю агеньчыкаў. Яны асвятлілі яго стомлены шэры твар з усхваляванымі і насцярожанымі вачыма.
- Заставайцеся на месцы,- прамовіў ён ужо знаёмым хрыплым голасам і падняўся на ногі, трымаючы жменю з агеньчыкамі перад сабою.
Але дзверы адчыніліся раней, чым ён дасягнуў іх.
У дзвярах стаяла, уздымаючыся да столі, асветленая дрыгокім полымям у руцэ Люпіна, фігура, захутаная ў плашч. Яе твар быў цалкам схаваны пад капотам. Гарыны вочы зірнулі ўніз і ад гэтага гледзішча ўсё ў яго ўлонні зжалася. Рука што выглядала з-пад плашчу была бліскучай, шэрай, склізкай і шалудзівай, нібы ў нябожчака, які доўга праляжаў у вадзе...
Руку было бачна толькі дзелю секунды. Істота, бы злавіўшы позірк Гары, схавала руку ў зморкі свайго чорнага плашчу.
Адразу ж істота зрабіла доўгі, павольны, шумлівы ўдых, бы імкнулася засмактаць значна больш за навакольнае паветра.
Моцны холад ахапіў прысутных. Гары адчуў, як подых затрымаўся ў яго грудзях. Холад.
Яго вочы закаціліся і ён перастаў штось бачыць. Хлопчык паглыбляўся ў гэты холад. Нешта пачало шумець у вушах быццам вада. Гучны гул, што ўзмацняўся, здавалася цягнуў яго ўніз...
Потым, недзе здалёк ён адчуў крык; жудасны, трывожлівы, умольваючы лямант. Гары збіраўся кінуцца да невядомага, але паспрабаваўшы паварушыць рукамі, ён зразумеў што не ў стане гэта зрабіць... густая белая смуга ахуталa яго звонку і ва ўлонні...
- Гары! Гары! Ты як?!
Нехта пляскаў яго па шчоках.
- Ш-што?
Гары расплюшчыў вочы. Над галавой блішчэлі ліхтары, а падлога дрыжэла – Хогвартс Экспрэс зноў рухаўся і быў заліты святлом. Гары ляжаў на падлоге. Рон і Герміёна стаялі перад ім на каленях, а за іх спінамі стаялі Нэвіл і прафесар Люпін. Гары адчуваў сябе вельмі хворым, а калі ён падняў руку, каб паправіць акуляры, хлопчык адчуў, што яго твар пакрыты халодным потам.
Рон з Герміёнай дапамаглі яму сесці на месца.
- З табой ўсё добра?- знервавана спытаўся Рон.
- Так,- прамовіў Гары, пазіраючы на дзверы купэ, істота ў плашчы знікла.- А куды яно знікла... Хто гэта быў? Хто крычаў?
- Ніхто не крычаў,- адказаў Рон, усё больш нервуючыся.
Гары агледзіў асветленае купэ. Джыні і Нэвіл, абодва збляднелыя сядзелі побач і глядзелі на яго.
- Але ж я чуў крык...
Гучны трэск прымусіў усіх падскочыць. Гэта прафесар Люпін разламаў вялізную шакаладную плітку на кавалачкі.
- Трымай,- сказаў ён і працягнуў Гары самы вялікі кавалак.- З’еш. Гэта табе дапаможа.
Гары ўзяў шакалад, але не стаў есці.
- Што гэта за істота?- спытаўся ён у Люпіна.
- Дэментар,- адказаў той, раздаючы шакалад астатнім прысутным.- Адзін з дэментароў Азкабана.
Дзеці паглядзелі на яго. Люпін змяў пустую абгортку ад шакалада і сунуў яе ў кішэню.
- Ешце. Гэта дапаможа вам,- паўтарыў прафесар,- а мне трэба паразмаўляць з кіроўцам. Прашу прабачэння...
Ён прайшоў міма Гары і знік ў калідоры.
- Ты ўпэўнены, што з табой ўсё добра?- спыталася Герміёна, трывожна пазіраючы на хлопчыка.
- Не надта разумею... што здарылася?- спытаўся ён, выціраючы з твара халодны пот.
- Ну... гэты... дэментар... ён стаяў і азіраўся. Насамрэч я не ведаю, бо не бачыла яго твара... а ты... ты...
- Я вырашыў, што ў цябе прыпадак, ці штосьці падобнае,- ўсё яшчэ напалохана сказаў Рон,- ты бы скамянеў, зваліўся на падлогу і пачаў торгацца...
- Прафесар Люпін прайшоў міма цябе да дэментара і выцягнуў сваю палачку,- працягнула Герміёна.- Ён сказаў ім: “Аніхто з іх не трымае пад сваёй вопраткай Сірыюса Блэка. Прэч!” Але дэментар не варушыўся, тады Люпін прамармытаў нешта і штось срэбнае вырвалася з яго палачкі на дэментара, ён развярнуўся і слізгануў вонкі...
- Гэта было жудасна,- прамовіў Нэвіл, вышэйшым чым звычайна голасам.- А ці вы адчулі, як адразу стала халодна, калі ён увайшоў?
- Я адчуваў сябе дзіўна,- сказаў, устрывожана варушачы плячыма, Рон,- Быццам ніколі не буду больш радасным...
Джыні, якая забілася ў куток і выглядала гэдак жа дрэнна, як і Гары, пачала ціха плакаць; Герміёна падыйшла і абняла яе, каб суцешыць.
- А ці ніхто больш з вас... не падаў са свайго месца?- нязграбна спытаўся Гары.
- Не, - адказаў Рон, устрывожана паглядаючы на Гары,- Джыні калацілася бы ашалелая, але...
Гары нічога не разумеў. Ён адчуваў слабасць і дрыжыкі, нібы пасля вельмі моцнага грыпу; а яшчэ яму было вельмі крыўдна. Чаму ён ледзь не загінуў, а з іншымі нічога не сталася?
Тым часам прафесар Люпін вярнуўся. Увайшоўшы, ён зрабіў невялічкую паўзу і, злёгку ўсміхаючыся, прамовіў:
- Між іншым, гэты шакалад не атручаны...
Гары адкусіў крышачку і да свайго здзіўлення адчуў, як цяплыня распаўсюджваецца па усяму целу ажно да пальцаў рук і ног.
- Праз дзесяць хвілін будзе Хогвартс,- паведаміў прафесар,- з табою ўсё добра, Гары?
Хлопчык нават не пытаўся, адкуль Люпін ведае яго імя.
- Так,- збянтэжана прамармытаў ён.
Потым увесь час ніхто з іх не размаўляў. Нарэшце цягнік спыніўся на станцыі Хогвартс і ля выхадаў пачалася вялізная таўканіна; вухкалі совы, мяўкалі коткі, а жаба Нэвіла гучна квакала з-пад яго капелюша. На невялічкай платформе было даволі марозна, дождж рухаўся ільдзяной заслонай.
- Першагодкі, вэк за мною!- адчуўся знаёмы голас. Гары, Рон і Герміёна абярнуліся і ўбачылі гіганцкі абрыс Хагрыда на іншым канцы платформы, той гнаў перапужаных пачаткоўцаў наперад дзеля традыцыйнага шляху праз возера.
- Гэй, як маецеся, вы трое?- крыкнуў Хагрыд сябрам праз галовы натоўпу. Яны памахалі яму ў адказ, але шанцу пагаманіць не атрымалася, бо вакол іх вялікая колькасць вучняў ішла прэч з платформы. Гары, Рон і Герміёна апошнімі трапілі на грубую земляную дарогу, дзе для астатніх вучняў стаяла не менш за сто карэтаў, якія, вырашыў Гары, цягнулі нябачныя коні, бо як толькі яны падняліся на адзін з экіпажаў і зачынілі дзверы, ён паехаў сам па сабе, падскокваючы і калыхаючыся ў агульнай працэсіі.
У карэце пахла цвіллю і саломай. Гары пасля шакаладу адчуваў сябе значна лепш, але быў яшчэ занадта слабы. Рон з Герміёнай збоч паглядалі на яго, быццам палохаючыся, каб той зноўку не зваліўся ў дрыготках.
Калі іх карэта праязджала велічную каваную браму, па баках ад якой былі каменныя калоны, што месцілі на сабе фігуры крылатых дзікаў, Гары заўважыў яшчэ дзве апранутыя ў плашчы з капотамі высачэзныя фігуры дэментараў, што стаялі на варце ля ўваходу. Адчуўшы хвалю хваравітага холаду, якая была гатова праглынуць яго зноў, Гары адкінуўся на грудкаватае сядзенне, зачыніў вочы і сядзеў гэдак, пакуль яны не праехалі праз браму. Карэта набрала хуткасць на доўгай сцежцы, якая спускалася да замку; Герміёна высунула галаву ў маленечкае акенца, назіраючы, як набліжаюцца шматлікія вежачкі і вежы. Тым часам іх карэта штурханулася на прыпынку і Рон з Герміёна выскачылі вонкі.
Не паспеў Гары выйці, як адчуў над вухам працяглы, узрадаваны голас:
- Ты знепрытомліваў, Потэр? Лонгботам не брэша? Ты сапраўды прытомнасць губляў?
Малфой лакцём адштурхнуў Герміёну ўбок, каб заблакаваць Гары шлях на прыступкі замку, яго твар ззяў радасцю, а кволыя вочы зламысна блішчэлі.
- Знікні, Малфой!- сціснуўшы сківіцы, прамовіў Рон.
- А ты часам не губляў прытомнасць, Візлі,- гучна спытаўся Драко.- Няўжо стары жахлівы дэментар не напужаў цябе, га?
- Маюцца праблемы?- спытаўся мягкі голас, гэта прафесар Люпін выйшаў з наступнай карэты.
- Вой, не... эээ...прафесар,- азірнуўшы цыраваную мантыю і старую валізу Люпіна нахабным поглядам, адказаў з лёгкім сарказмам ў голасе Малфой. Пасля чаго ўсміхнуўшыся Крэйбу і Гойлу, павёў сябрукоў уверх па замкавай лесвіцы.
Герміёна пхнула Рона ў спіну, каб той паспяшаўся і яны ўтраіх далучыліся да натоўпу, што цёк ўверх па лесвіцы праз гіганцкія дубовыя дзверы ўсярэдзіну пячорападобнага Вестыбюлю, што быў асветлены паходнямі і меў пышную мармуровую лесвіцу, якая вяла наверх.
Справа былі адчыненыя дзверы ў галоўную залу; Гары ўжо збіраўся ўвайсці ў іх, але толькі паспеў ўбачыць зачараваную столю, якая сёння была згодна з вонкавым надвор’ем чорнай і пахмурнай, як адчуўся голас:
- Потэр! Грэйнджар! Я жадаю бачыць вас абодвух!
Гары і Герміёна здзіўлена азірнуліся. Прафесарка МакГонагал, настаўнік па Ператварэннях і Галава Грыфіндору клікала іх па-над натоўпам. Прафесарка была вядзьмаркай суровага выгляду, што завязвала сваё валоссе ў тугі пук, а вострыя вочы хавала за квадратнымі акулярамі. Гары працісківаўся да яе з прадчуваннем, што прафесарка збіралася паведаміць яму, што ён зноў зрабіў нешта благое.
- Няма прычыны, каб выглядаць гэдак занепакоена... Я проста хачу паразмаўляць з вамі ў маім кабінеце,- паведаміла яна.- Візлі ты можаш ісці далей.
Рон бачыў, як прафесарка МакГонагал выцягнула Гары і Герміёну з гаманлівага натоўпу і павяла з Вестыбюлю ўверх па мармуровай лесвіцы, а потым уздоўж калідора.
Калі яны ўвайшлі ў яе кабінет, невялічкі пакой быў асветлены колькасцю гасцінных агеньчыкаў, прафесарка жэстам наказала Гары і Герміёне сесці. Сама яна абыйшла вакол стала, таксама прысела і рэзка спытала:
- Прафесар Люпін даслаў наперад саву, каб паведаміць, што з вамі здарылася блага ў цягніку, Потэр.
Перш, чым Гары паспеў штось адказаць ў дзверы мягка пастукалі, і ў кабінет увайшла мадам Помфры – галоўная лекарка.
Гары адчуў, што пачынае чырванець. Пэўна, ён зрабіў нешта зверхблагое, што страціў прытомнасць, альбо што там яшчэ, але ж не ён зладзіў гэтую мітусню.
- Са мной ўсё добра,- сказаў хлопец,- не трэба турбавацца...
- А, гэта ты?- прамовіла лекарка, праігнараваўшы яго словы, яна нахілілася да яго бліжэй і ўважліва паглядзела на Гары.- Зноў трапіў у нешта небяспечнае?
- Гэта быў дэментар,- паведаміла прафесарка МакГонагал.
Яны змрочна паглядзелі адна на адну, і мадам Помфры асуджальна пырхнула:
- Атачыць школу дэментарамі,- прамармытала яна, адштурхнуўшы яго валасы і памацаўшы лоб.- Ён не будзе апошняй ахвярай. Так, ён ўвесь схаладнелы. Жах поўны, яны і іх уплыў на людзей, якія яшчэ настолькі далікатныя...
- Я не далікатны,- сярдзіта сказаў Гары.
- Ты, канечне ж, не,- рассеяна прамармытала мадам Помфры, правяраючы яго пульс.
- Што вы яму параіце,- рашуча прамовіла МакГонагал,- Ложак? Можа, яму правесці ноч ў шпітальным крыле?
- Я ў парадку,- падскочыўшы, сказаў Гары. Адна толькі думка, што сказаў бы Малфой, калі б Гары трапіў у шпіталь была для яго пакутай.
- Перш-наперш, яму неабходна з’есці крышачку шакаладу,- мармытала мадам Помфры, якая зараз углядалася ў вочы хлопчыка.
- Я ўжо з’еў,- адказаў Гары.- Прафесар Люпін даў мне шакаладу. Дакладней, ён нам усім яго даў.
- Ён сам даў?- ухвальна прамовіла лекарка.- Нарэшце, мы атрымалі прафесара па Абароне ад цёмных мастацтваў, які ведае, як трэба рабіць сваю справу.
- Потэр, вы ўпэўнены, што з вамі ўсё добра?- рэзка спыталася МакГонагал.
- ТАК,- адказаў Гары.
- Выдатна. А зараз пачакайце, калі ласка ў калідоры, я хачу абмеркаваць з міс Грэйнджэр яе графік заняткаў. А потым мы з вамі разам спусцімся да банкетавання.
Гары выйшаў у калідор разам з мадам Помфры, якая адразу ж адправілася да сябе ў шпітальнае крыло, штось мармочучы сабе пад нос. Пачакаўшы колькі хвілінаў, ён ўбачыў вельмі шчаслівую Герміёну, якая выходзіла з кабінета МакГонагал. Крыху пазней выйшла і сама прафесарка, і яны ўтраіх адправіліся ў галоўную залу.
Цэлае мора навучэнцаў у востраканцовых капялюшах, стаяла ля даўжэзных сталоў сваіх дамоў, а навучэнскія твары, бы асвятляліся святлом, што мігцела тысяччу свечак, якія лёталі ў паветры па-над сталамі. Прафесар Флітвік, маленечкі вядзьмак з копай сівых валасоў на галаве, выносіў з залы трыножак з чорным капялюшам на ім.
- Шкада,- ціха прамовіла Герміёна.- Мы прапусцілі размеркаванне па Дамах.
На кожнага з новых навучэнцаў Хогвартса апраналі капялюш-размеркавальнік, які і выкрыківаў назву аднаго з чатырох Дамоў, які лепш для яго падыходзіць. Усяго Дамоў было чатыры, і яны атрымалі свае назвы згодна з прозвішчам чараўніка, які яго заснаваў: Грыфіндор, Рэйвенкло, Хафлпаф і Слізэрын. Прафесарка МакГонагал прайшла за настаўніцкі стол і заняла там вольнае месца, а Гары з Герміёнай як мага цішэй адправіліся ў іншы бок, да стала Грыфіндора. Калі яны праходзілі ўздоўж сцяны, людзі азіраліся на іх, а некаторыя паказвалі пальцам на Гары. Няўжо чутка, пра яго непрытомнасць перад дэментарам разнеслася па школе гэдак хутка?
Гары з Герміёнай селі паабапал Рона, які трымаў для іх месцы.
- Што там было?- шэптам спытаў ён у Гары.
Ён пачаў было штось шэптам тлумачыць Рону, але тут са свайго месца, для таго, каб сказаць прадмову, падняўся дырэктар, і хлопчык сціх.
Прафесар Дамблдор быў надта старым, але заўжды выглядаў вельмі энэргічным. Ён меў па калена даўжынёй срэбныя валасы і бораду, насіў акуляры ў форме двух паўмесяцаў і меў незвычайна крывы нос. Шмат хто часцяком называў яго найвялікшым чараўніком стагоддзя, але Гары паважаў яго не за гэта. Яму немагчыма было не давяраць і, гледзячы, як Альбус Дамблдор прамяніста ўсміхаецца навучэнцам, Гары ўпершыню з часоў напада на яго дзементара адчуў сябе спакойна.
- Запрашаем!- пачаў Дамблдор, а святло ад свечак мігцела на яго барадзе.- Сардэчна запрашаем вас на новы навучальны год у Хогвартсе! Я павінен сказаць вам аб сіх-тых рэчах, кожная з якіх вельмі сур’ёзная і паведаміць іх трэба датуль, пакуль вас не саб’е са штыху наша банкетаванне...
Прафесар пракашляўся і працягнуў.
- Як вы ўжо даведаліся, пасля ператрусу ў Хогвартс Экспрэсе, па загадзе Міністэрства магіі ля нашай школы цяпер будуць месціцца колькі дэментараў Азкабана.
Ён зноў супыніўся, і Гары прыпомніў словы містэра Візлі, наконт таго, што Дамблдор не ўхвальваў вырашэнне аб ахове школы дэментарамі.
- Яны размешчаны ля кожнага ўваходу па-за межамі Хогвартса, - працягваў дырэктар,- і пакуль яны тут, я павінен даць вам зразумець, што аніхто не павінен пакідаць школу без дазволу. Дэментароў немагчыма ашукаць з дапамогаю хітрыкаў ці маскіравання і нават мантыі-невядзімкі,- ветліва дадаў ён, а Гары з Ронам паглядзелі адно на аднаго,- Дэментары па сваёй прыродзе не здольны ўспрыняць таксама мольбы і апраўданні. Таму папярэджваю кожнага з вас – не даваць ім нагоды прынесці вам шкоду. Я паклапачуся аб тым, каб прэфекты Дамоў і нашы новыя старасты зрабілі ўсё магчымае, каб аніводзін з навучэнцаў не заканфліктаваў з імі.
Пэрсі, які сядзеў праз колькі месцаў ад Гары, зноўку выпукліў свае грудзі са значыкам і агледзіў усіх прысутных навучэнцаў з самым ганарлівым выглядам. Дамблдор зноў зрабіў паўзу: ён аглядзіў залу з суровасцю ў вачах, у зале сціхлі ўсё размовы і ніхто не варушыўся.
- А цяпер радасная навіна,- працягнуў ён,- я рады вітаць адразу двух новых настаўнікаў. Першы з іх прафесар Люпін, які будзе выкладаць Абарону ад цёмных мастацтваў.
Раздаліся крыху бязладныя і нават стрыманыя апладысменты, і толькі тыя, хто быў з ім у адным купэ падчас барацьбы з дементарам, і Гары ў тым ліку, пляскалі шчыра і буйна. На фоне астатніх настаўнікаў, старая цыраваная вопратка Люпіна выглядала яшчэ больш паношанай.
- Зірні на Снэйпа,- прашапатаў Рон на вуха Гары.
Прафесар Снэйп, што займаў пасаду настаўніка па зеллеварстве, вытарапіў вочы ў напрамку настаўніцкага стала, за якім сядзеў прафесар Люпін. Усім было вядома, што Снэйп даўно жадаў стаць настаўнікам па Абароне ад цёмных мастацтваў, але нават Гары, які шчыра палаў нянавісцю да яго, быў надта здзіўлены, убачыўшы наколькі скрывіўся яго тонкі, бледны твар. На Снэйпавам твары палала пачуццё большае за злосць, гэта была агіда. Гары вельмі добра ведаў гэты выраз; ён з’яўляўся на твары Снэйпа штораз, калі яму на вочы трапляўся Гары.
- Што датычыцца другой пасады,- працягваў Дамблдор, калі сціхлі абыякавыя апладысменты.- З тугою паведамляю, што прафесар Кетэльбёрн, які навучаў догляду за магічнымі істотамі, напрыканцы мінулага навучальнага году сыйшоў на пенсію, каб насалоджвацца наяўнасцю як мага большай колькасці пакінутых на месцы канечнасцяў. Але я рады паведаміць, што на гэтай пасадзе будзе выкладаць ані хто іншы, як Рубеюс Хагрыд, які будзе сумяшчаць працу настаўніка са сваёй звычайнай пасадай палясоўшчыка.
Гары, Рон і Герміёна ашаломлена перазірнуліся. Пасля чаго сябры далучыліся да гучных апладысментаў, асабліва бурлівых сярод грыфіндорцаў. Гары нахіліўся наперад, каб лепей разглядзець Хагрыда, які схаваў лілова-чырвоны твар ў свае найвялізнейшыя рукі, пасярод яго кудлатай чорнай барады ззяла ледзь прыкметная, але шырачэзная ўсмешка.
- Мы павінны былі здагадацца,- равеў Рон, барабанячы па стале.- Хто б яшчэ здагадаўся навучаць нас па драпежных падручніках?
Гары, Рон і Герміёна былі апошнія, хто скончыў пляскаць, а калі прафесар Дамблдор зноў падняўся дзеля працягу сваёй прадмовы, сябры ўбачылі, як Хагрыд выцірае вочы абрусам.
- Ну, лічу, што ўсё важнае я паведаміў, - сказаў Дамблдор. - Няхай распачнецца свята!
Залатыя блюды і кубкі з разнастайнай ежай і напоямі з’явіліся на стале. Тут Гары адчуў сябе моцна згаладалым, ён наклаў сабе пакрысе ўсяго, да чаго змог дацягнуцца і пачаў есці.
Усё, як і заўжды, на банкеце было вельмі смачным, а па-над усімі сталамі панаваў шум галасоў, смех і звон нажоў ды відэльцаў. Гары, Рон і Герміёна гатовы былі чакаць да самога канца банкетавання, каб паразмаўляць з Хагрыдам. Яны ведалі, колькі для яго можа азначаць пасада настаўніка. Хагрыд не быў цалкам кваліфікаваным ведзьмаком, бо быў выключаны з Хогвартса за чужое злачынства яшчэ на трэцім годзе навучання. І менавіта з іх дапамогаю год таму, яго імя было абелена.
У рэшце рэшт, калі апошнія кавалачкі гарбузовага пірага зніклі з залатых блюдаў, Дамблдор паведаміў, што надышоў час заканчваць і ісці ў свае ложкі. Вось тут Гары, Рон і Герміёна атрымалі шанец на размову.
- Мае віншаванні, Хагрыд!- завішчала дзяўчынка, калі яны падыйшлі да стала настаўнікаў.
- А ўсё дзякі вашай тройцы,- прамовіў Хагрыд, выціраючы сурвэткаю зіхатлівы твар.- Як гэткае ўявіць... такі вялікі чалавек, як Дамблдор... зазірнуў у маю хаціну, пасля таго, як прафесар Кетэбёрн заявіў, што сыходзіць... я ж гэтаг ўсё жыццё жадаў...
Ад хвалявання Хагрыд схаваў свой твар ў сурвэтку, таму прафесарка МакГонагал загадала ім сыйсці.
Гары, Рон і Герміёна далучыліся да плыні грыфіндорцаў, што падымаліся па мармуровай лесвіцы, а потым, нягледзячы на стому, па шматлікіх калідорах і сходах, пакуль не трапілі да таямнічага ўвахода ў грыфіндорскую вежу.
- Пароль?- спытаў у іх вялізны партрэт Тлустай Пані.
- Праходзьце ўсярэдзіну, праходзьце!- крыкнуў Пэрсі з-за натоўпу.- Новы пароль: “Фартуна Маёр”!
- Вой, не!- маркотна прамовіў Нэвіл Лонгботам. Для яго заўжды запамінанне пароляў было значнай цяжкасцю.
Прайшоўшы праз адтуліну за партрэтам у гасцёўню, хлопчыкі і дзяўчынкі падняліся па лесвіцах ў свае асобныя пакоі. Гары падымаўся па шрубавых прыступках, у яго галаве не было аніводнай думкі, акрамя радасці ад вяртання. Хлопчыкі дабраліся да сваёй добра знаёмай спальні з пяццю ложкамі пад балдахінамі. Гары азірнуўся і зразумеў, што ён нарэшце трапіў дадому.
— РАЗДЗЕЛ VI —
Кіпцюры і Гарбата
Калі Гары, Рон і Герміёна наступным ранкам спусціліся ў галоўную залу на сняданак, першы, каго яны заўважылі, быў Драко Малфой, які здавалася распавядаў слізэрынцам, што згуртаваліся вакол яго, нейкую надта пацешную гісторыю. А калі сябры праходзілі міма, Малфой быццам анекдатычна згубіў прытомнасць, што выклікала новы прыступ рогату ў яго паплечнікаў.
- Ігнаруй яго,- прамовіла Герміёна павярнуўшыся да Гары.- Проста ігнаруй яго, ён не варты ўвагі...
- Гэй, Потэр!- віскнула Пансі Паркінсон, слізэрынка з мопсападобным тварам.- Потэр! Дэментар набліжаецца, Потэр! Вууууууууууу!
Гары паваліўся на крэсла за грыфіндорскім сталом, побач з Джорджам Візлі.
- Трымай, расклад заняткаў для трэццягодкі,- сказаў Джордж, працягваючы лісток.- Што здарылася, Гары?
- Малфой, - прамовіў Рон, сядаючы па другім боку ад Джорджа і люта паглядаючы за стол слізэрынцаў.
Джордж азірнуўся туды і ўбачыў, як Малфой ў чарговы раз губляе прытомнасць ад жаху.
- Ось жа ж гнуюса кусок,- спакойна прамовіў Джордж.- Учора ў цягніку ён быў ані такім гуморным. Прыляцеў ў нашае купэ, ці памятаеш, Фрэд?
- Ледзве не абмачыўшыся,- адказаў Фрэд, грэбліва зірнуўшы на Драко.
- Я і сам быў не надта шчаслівы,- заўважыў Джордж.- Яны жах што такое, гэтыя дэментары.
- Яны быццам замарожваюць усё ўнутры цябе,- дадаў Фрэд.
- Але ж ніхто з вас прытомнасці не згубіў?- пацішыўшы голас, спытаўся Гары.
- Забудзься на гэта, Гары,- падбадзёрваючы, сказаў Дордж.- Неяк, тата вінен быў ехаць туды па справах, ці памятаеш Фрэд? Калі ён вярнуўся, сказаў што горшага ў свеце месца ён аніразу не бачыў. Ён прыехаў адтуль аслаблы і яго ўсяго калаціла... Дэментары высмоктваюць у чалавека ўсё шчасце. Большасць са зняволенных там вар’яцеюць.
- Паглядзім колькі нахабства застанецца ў Малфоя, пасля першага матчу па квідытчу,- заўважыў Фрэд. - Ці ты не забыўся, што першая гульня сэзону - Грыфіндор супраць Слізэрыну?
Калі аднойчы Гары з Драком супрацьстаялі адно аднаму ў матчы па квідытчу, Малфой атрымаў надзвычайна адмоўны поспех. Адчуўшы сябе крышачку весялей, Гары наклаў ў сваю талерку сасісак ды смажаных памідораў і прыняўся есці.
Герміёна аглядала свой новы расклад.
- О! Супер! Ужо сёння пачынаюцца новыя дысцыпліны!- шчасліва прамовіла яна.
- Герміёна,- спытаўся Рон, зірнуўшы праз плячо дзяўчынкі на яе расклад,- А ці яны нічога не пераблыталі з тваім графікам? Зірні - тут па дзесяць урокаў на дзень. У цябе ж часу не хопіць.
- У мяне ўсё пад кантролем. І я пра ўсё дамовілася з МакГонагал.
- Але глядзі,- усміхнуўся Рон,- вось табе сённяшняя раніца. А дзевятай – вяшчунства. Крыху ніжэй: а дзевятай – маглазнаўства і...- Рон нават нахіліўся бліжэй, не верачы ўласным вачам.- Зірні яшчэ ніжэй: нумералогія – а дзявятай раніцы. Я ведаю, ты самая разумная сярод нас, але ж, Герміёна, ці хопіць тваіх здольнасцяў на гэты раз. Як ты збіраешся быць адначасова на трох занятках?
- Не кажы ерунды,- хутка прамовіла Герміёна.- Вядома ж я не буду адначасова на трох занятках.
- Тады...
- Падай джэму, калі ласка,- папрасіла дзяўчынка.
- Але...
- Рон, што табе з таго, што мой расклад крышачку шчыльны?- адрэзала Герміёна.- Я ж кажу, што пра ўсё дамовілася з прафесаркай МакГонагал.
У гэты момант у галоўную залу завітаў Хагрыд. Ён быў апрануты ў свой звычайны шынелак з кратовага футра, а ў велічэзнай руцэ нёс здохлага тхара.
- Ну вы як тут?- нецярпліва спытаўся ён, супыніўшыся па дарозе да настаўніцкага стала.- Сяннь у мяне першыя заняткі! Адраз пасля абеду! Я сяннь аж а пятай прачуўся, гатуюся... спадзююся, што ўсё будзе добранька... я – настаўнік... шляхет кажучы...
Ён шчыра ўсміхнуўся грыфіндорцам і накіраваўся да настаўніцкага стала, працягваючы размахваць тхорам,.
- Цікава,- з турботай ў голасе прамовіў Рон,- што ён там рыхтаваў?
Зала пакрысе пачала пусцець, бо вучні паспяшаліся на першыя ўрокі. Рон паглядзеў на свой расклад.
- Нам трэ ўжо ісці. Кабінет вяшчунства на самым версе Паўночнай вежы. Туды дзесяць хвілінаў хады...
Яны хуценька скончылі свой сняданак і, развітаўшыся з Фрэдам і Джорджам, пайшлі да выхаду. Калі праходзілі ля стала слізэрынцаў, Драко, чарговы раз паказальна знепрытомнеў. Слізэрынскія крыкі і смех Гары чуў ажно ў Вестыбюлі.
Падарожжа ў Паўночную вежу здалося вельмі доўгім. За два гады сябры не вывучылі ўсе хады ў Хогвартскім замку, а ў Паўночнай вежы ўвогуле ніколі не былі.
- Тут... недзе... вінен... быць... кароткі... шлях,- задыхаўшыся сказаў Рон, калі яны падняліся па сёмай даўжэзнай лесвіцы і трапілі на незнаёмую пляцоўку, дзе не было анічога акрамя вялізнай карціны, на якой была намалявана зарослая травою каменная сцяна.
- Упэўнена нам ў той бок,- прамовіла Герміёна, паказваючы направа.
- Немагчыма,- адказаў Рон,- гэта паўднёвы напрамак, можаш сама ўпэўніцца, вунь з таго акна вінен быць бачны кавалачак возера...
Ты часам Гары пазіраў на карціну. На яе толькі што выйшла даволі тлустая шэрая ў яблыкі лашадка і пачала нядбайна аб’ядаць траву. Гары ўжо прызвычаіўся, што прадметы і аб’екты на хогвартскіх карцінах жывуць ўласным жыццём і часценька кідаюць сваю раму, каб завітаць ў госці да кагось на суседніх карцінах, але тым не менш вельмі любіў на іх пазіраць. Праз імгненне на карціне аб’явілся нізенькі каржакаваты вершнік у поўным панцырным уборы, які, ляскаючы, накіраваўся да сваёй лашадкі. Судзячы па травяных плямах на металічных каленях, ён толькі што зваліўся.
- Ага!- уз’енчыў вершнік пабачыўшы Гары, Рона і Герміёну.- Што, злыдні гэткія, парушаеце межы майго фальварку? А можа з’явіліся паздзеквацца з майго падзення? Падыходзьце бліжэй, вы злодзеі, вы сабакі!
Яны са здзіўленнем глядзелі на тое, як маленькі вершнік выцягнуў свой меч і прыняўся апантана падскокваць і размахваць ім ва ўсе бакі. Але меч быў задоўгі для яго, таму вершнік на чарговым дзікім крутку згубіў раўнавагу і прызямліўся тварам у траву.
- Ці з вамі ўсё добра?- спытаўся Гары, набліжаючыся да карціны.
- Не набліжайся, гідкі хвалько! Вэк, валацуга!
Вершнік падняўся, абапіраючыся на свой меч, але той урэшце настолькі зсадзіўся ў зямлю, што колькі б намаганняў не рабіў вершнік, выцягнуць яго назад не атрымлівалася. Нарэшце ён бухнуўся на траву, падняў забрала і выцер свой ўзапрэлы твар.
- Слухайце,- прамовіў Гары, карыстаючыся знясіленнем ваяра,- мы шукаем Паўночную вежу. Ці вы не ведаеце, дзе яна знаходзіцца?
- Пошук прыгодаў!- усклікнуў вершнік, яго лютасць імгненна знікла, ён, ляскаючы, падняўся на ногі.- Хадзема за мной, мае любыя сябры! Мы дасягнем нашай мэты ці адважна загінем!