Вялізная памылка цёткі мардж 8 страница
Але астатнія, здавалася, не заўважылі гэтага..
- Ці бачылі вы што сталася з маёй бэншы?- крычаў Шымас.
- А рука!?- мовіў Дын, размахваючы ўласнымі.
- А Снэйп у капелюшы!?
- А мая мумія!?
- А я вось думаю, цікава чаму прафесар Люпін баіцца крыштальных шароў?- задуменна прамовіла Лавендра.
- Ці гэта былі не лепшыя заняткі па Абароне ад цёмных мастацтваў за ўсе часы?- ўсхвалявана спытаўся Рон, калі яны вярнуліся ў клас, каб забраць свае торбы.
- Ён, здаецца, найвыдатнейшы настаўнік,- ухваляючы, прамовіла Герміёна,- але я, на жаль, так і не пазмагалася з богартам...
- А які твой самы наймацнейшы жах?- хіхікнуў Рон.- Атрымаць за хатняе заданне дзевяць балаў замест дзесяці?
— РАЗДЗЕЛ VIII —
Знікненне Тлустай Пані
Праз колькі часу Абарона ад цёмных мастацтваў апынулся самай улюбёнай дысцыплінай сярод большасці навучэнцаў. Толькі Драко Малфой і яго слізэрынская банда працягвала казаць аб Люпіне ў негатыўным тоне.
- Зірніце на яго адзенне,- гучна прамовіў ён, калі прафесар прайшоў міма яго ў калідоры,- ён апранаецца, як наш колішні дамовы эльф.
Але, акрамя яго, нікому не перашкаджала старая зацыраваная вопратка настаўніка. Больш таго, яго наступныя заняткі былі такія ж цікавыя, як і самыя першыя. Пасля богартаў яны пачалі вывучаць крывавакалпачнікаў, брыдкіх гоблінападобных істот, што хаваліся там, дзе колісь адбываліся буйныя кровапраліцці – у падзямеллях старажытных замкаў, ці ў ямах на палях бітвы. Крывакалпачнікі сядзелі ў сваіх схованках з дубінай ў руках і чакалі заблукалых вандроўнікаў. А пасля трэццягодкі ўзяліся за вывучэнне капаў – істотаў, якія нагадвалі малпаў, пакрытых лускай і з перапончатымі лапамі, якім заўжды свярбіла задушыць і ўцягнуць пад ваду тых, хто выпадкова трапляў у іх сажалкі.
Адзінае, чаго зараз хацелася Гары, каб і падчас некаторых іншых дысцыплін, ён быў гэдкім жа шчаслівым. Горш за ўсё было на зеллеварстве. Снэйп знаходзіўся ў надта мсцівым настроі і аніхто не сумняваўся чаму, бо гісторыя пра богарта, што прыняў яго аблічча і якога Нэвіл апрануў у вопратку сваёй бабулі разенеслася па школе з хуткасцю ляснога пажару. Снэйп не лічыў гэты выпадак смешным, і яго вочы штораз пагрозліва ўспыхвалі, пры адным толькі ўзгадванні імя прафесара Люпіна. А што датычыцца Нэвіла, яму на Снэйпавых занятках было значна горш, чым калі-небудзь.
Таксама Гары адчуваў страх, калі знаходзіўся ў задушлівай прасторы вежы прафесаркі Трэлані, расшыфроўваючы скрыўленныя формы і сымбалі. Хлопчык імкнуўся ніколі не глядзець на настаўніцу, чые вялізарныя вочы імгненна напаўняліся слязьмі, штораз калі яна глядзела на Гары. У адрозненні ад колькіх іншых вучняў, якія ставіліся да прафесаркі з павагай, хлопчык яе не любіў. Сярод тых, хто шанаваў Трэлані, асабліва вылучаліся Парваці Паціл і Лавендра Браўн, якія часцей за астантніх наведвалі яе вежу падчас абедзеннага перапынку і заўсёды вярталіся адтуль з надта непрыемнымі выразамі твараў, быццам ведалі нешта такое, да чаго не маюць доступу іншыя. А штораз, калі яны пачыналі размаўляць пра Гары, іх галасы станавілія прыглушанымі, бы той знаходзіцца на смяротным ложы.
А самым горшым з навук быў Догляд за магічнымі істотамі, які пасля першага насычанага дзеяннем занятку ператварыўся на сапраўдную нудоту і, здавалася, што Хагрыд страціў былую самаўпэўненнасць. Цяпер яны ўвесь час вывучалі догляд за чарвямлявамі, напэўна, самымі сумнымі істотамі ў свеце.
- Навошта іх наогул даглядаць?- заўважыў Гары пасля чарговага занятку, на якім ён увесь час спрабаваў запхаць ў чарвямляўскае горла цёрты салат.
Але на пачатку кастрычніка адбылося нешта такое, што з лішкам кампенсавала цяжкасці ад сумных заняткаў. Набліжаўся чарговы квідытчны сязон і Олівер Вуд, капітан грыфіндорскай каманды, ужо склікаў іх тыдзень таму, каб абмеркаваць новую тактыку, якой каманда будзе прытрымлівацца.
Кожная квідытчная каманда мела сем гульцоў: тры пераследнікі, задачай якіх было забіваць галы з дапамогай квафла, чырвонага мяча, памерам з футбольны. Яго трэба было зашпуліць ў адно з трох колаў-варотаў, што стаялі на пятнаццаціфутавых слупах з абодвух бакоў ад поля; двух бітакоў, што былі экіпіраванымі цяжкімі бітамі, каб адбіваць бладжэры (два цяжкія чорныя мячы, што насіліся па полі, спрабуючы атакаваць гульцоў); наглядчыкаў, якія абараняюць колы-вароты і паляўнічага, праца якога цяжэй за ўсе, ён павінен злавіць залаты сніч, маленькі памерам толькі з арэх мяч, лоўля якога гарантуе камандзе паляўнічага дадатковыя сто пяцьдзясят балаў і перамогу.
Олівер быў каржакаватым сямнаццацігадовым юнаком, які вучыўся сёмы, апошні год, у Хогвартсе. З нявыкруткай у ціхім голасе ён звярнуўся да астатніх шасці гульцоў сваёй каманды, калі яны знаходзіліся ў халоднай распранальне на ўскрайку цёмнага квідытчнага поля..
- Гэта наш... гэта мой апошні шанец атрымаць Кубак,- прамовіў ён, ходзячы з боку ў бок перад камандай.- Калі не атрымаецца і ў гэтым годзе, другой спробы ў мяне не будзе.
- Грыфіндор не выйграваў ужо сем год і гэта самая працяглая няўдача за ўвесь час... ці то траўмы... ці адменены турнір у мінулым годзе...- Вуд зглынуў, бы ўспамін пра гэта камяком паўстаў у яго горле.- Але мы ведаем, што маем лепшую... і злую... каманду... у... школе,- прамовіў ён, стукаючы кулаком у далонь, а ў яго вачах запалаў былы апантаны бляск.
- Мы маем трох найлепшых пераследніц.
Вуд зірнуў на Алісію Спінэт, Анджэліну Джонсан і Кэці Бэл.
- У нас два бітакі, праз якіх немагчыма прабіцца.
- Годзе, Олівер, ты нас бянтэжыш,- разам прамовілі блізняты Фрэд і Джордж Візлі, робячы выгляд, што чырванеюць.
- А наш паляўнічы аніразу не зганьбіў нас падчас гульні!- Забурчаў Вуд, гледзячы на Гары з нейкім шалёным гонарам.- Ну і я,- праз некаторы час дадаў ён.
- Мы таксама лічым, што ты вельмі добры,- прамовіў Джордж.
- Заўзяты наглядчык,- дадаў Фрэд.
- Справа ў тым,- працягваў Вуд і зноў пачаў хадзіць сюды-туды,- што вось ужо два гады, як Кубак Квідытча павінен быць нашым. З таго часу, як да нас далучыўся Гары, я лічыў, што перамога ў нашых руках. Але дагэтуль яе ў нас няма і ў гэтым годзе мы маем апошні шанец. Мы павінны нарэшце ўбачыць нашыя імёны на Кубку...
Вуд сказаў гэта настолькі маркотна, што нават блізняты паглядзелі на яго са спачуваннем.
- Олівер, гэта будзе наш год,- адказаў Фрэд.
- Мы зробім гэта!- дадала Анджэліна.
- Бясспрэчна,- прамовіў Гары.
Поўная рашучасці каманда распачала свае трэніроўкі тры разы на тыдзень. Надвор’е было халодным і золкім, ночы цёмнымі, але колькасць бруду, ці наяўнасць дажджу не павінны былі спрыяць страце бляску ў дзівосных вачах Гары падчас фінальнай бойкі за срэбны Кубак Квідытчу.
Гары вярнуўся ў агульную гасцёўню Грыфіндора схаладзелы і здзервянелы, але задаволены тым, як прайшла трэніроўка і знайшоў, што пакой усхвалявана гудзіць..
- Што здарылася?- спытаўся ён у Рона і Герміёны, якія сядзелі ля коміна ў двух лепшых крэслах і складалі зорныя мапы для ўрока па астраноміі.
- Першыя выходныя ў Хогсмідзе,- адказаў Рон, паказваючы на апавяшчэнне, што з’явілася на старой і пабітай дошцы аб’яў.- Канец кастрычніка. Хэлоўін.
- Выдатна,- прамовіў Фрэд, што прайшоў следам за Гары ў адтуліну за партрэтам.- Мне тэрмінова трэба наведаць Зонка, бо ў мяне амаль што скончыліся смуродныя кулі.
Гары паваліўся на суседняе з Ронам крэсла, яго добры настрой выпадкова кудысь знік. Герміёна здавалася прачытала яго думкі.
- Гары, я ўпэўнена, што ў наступны раз у цябе таксама атрымаецца пайсці,- паспрабавала яна суцешыць хлопца.- Блэка хутка зловяць, яго ж аднойчы ўжо заўважылі.
- Блэк не настолькі дурны, каб паспрабаваць зрабіць нешта ў Хогсмідзе,- заўважыў Рон,- Спытайся ў МакГонагал, ці атрымаецца ў цябе пайсці ў гэты раз, а то наступны будзе праз цэлую вечнасць...
- Рон!- сказала Герміёна.- Гары павінен заставацца ў школе...
- І заставацца без перавагі трэцягодкі,- адказаў Рон.- Гары, ідзі да МакГонагал...
- Так, я пайду і спытаюся,- адказаў Гары.
Герміёна паспрабавала адкрыць рот, каб штось запярэчыць, але тут на яе калені скокнуў Крукшанс, трымаючы ў пашчы вялізнага здохлага павука.
- Хіба ён збіраецца есці гэта перад намі?- злосна спытаўся Рон.
- Які малайчына, Крукшансік, ты яго сам злавіў?- ласкава спыталася ў ката Герміёна.
Крукшанс павольна жаваў павука, нахабна паглядаючы жоўтымі вачыма на Рона.
- Калі ласка,- раздражнёна прамовіў Рон, вяртаючыся да сваёй зорнай мапы,- трымай яго ля сябе. У маёй торбе зараз спіць, Скаберс.
Гары пазяхнуў. Зараз яму сапраўды вельмі хацелася спаць, але ён яшчэ не зрабіў сваю зорную мапу. Ён выцягнуў сваю торбу, дастаў з яе пергамент, чарніліцу, пяро і распачаў працу.
- Калі жадаеш, можаш спісаць маю,- сказаў Рон, ён размашыста намаляваў апошнюю зорку і штурхнуў мапу Гары.
Герміёна, якая надта не паважала спісванне, сціснула вусны, але нічога не сказала. Крукшанс працягваў, не міргаючы, глядзець на Рона, махаючы сваім пухнатым хвастом, а потым нечакана кінуся наперад.
- ЁЙК!- заравеў Рон, схапіўшы сваю торбу, Крукшанс запусціў у яе кіпцюры ўсіх чатырох лапаў і пачаў люта раздзіраць.- ПРЫБЯРЫ СВАЮ ДУРНУЮ ЖЫВЁЛІНУ!
Рон паспрабаваў стрэсці ката з торбы, але ж той добра ўхапіўся, пырхаючы і драпаючы.
- Рон, не пашкодзь яму!- вішчала Герміёна. Увесь пакой сабраўся, каб паглядзець на гэта; Рон круціў торбу вакол сябе, Крукшанс працягваў чапляцца за яе, а Скаберс выскочыў вонкі...
- ЛАВІЦЕ КАТА!- галасіў Рон, Крукшанс адчапіўся ад падзёртай торбы, ускочыў на стол, а потым пагнаўся за перапужаным пацуком.
Джордж Візлі скокнуў на Крукшанса, але прамахнуўся; Скаберс мільгануў ля дваццаці пар ног і заляцеў пад старую камоду. Крукшанс праслізнуў за ім, не прыпыняючыся, сеў на свае крывыя лапы і пачаў з дапамогай пярэдняй люта вычэпліваць пацука з-пад камоды.
Рон і Герміёна паспяшаліся за імі, дзяўчынка схапіла ката абедзвюма рукамі і з вялікай цяжкасцю знесла прэчкі. Рон кінуўся на жывот і насілу выцягнуў Скаберса за хвост.
- Паглядзі на яго!- разлютавана крычаў Рон, паказваючы Герміёне вісячага ў яго руках пацука.- Адны скура ды косткі! Так што трымай свайго ката далей ад яго!
- Ну ён жа не разумее, што гэта дрэнна!- дрыжачым голасам адказала Герміёна.- Усе каты ганяюцца за пацукамі, Рон!
- З гэтай істотай не ўсё чыста!- прамовіў хлопец, спрабуючы запхаць Скаберса ў кішэню.- Ён пачуў мае словы пра тое, што Скаберс у торбе!
- Што за лухцень,- нецярпліва заўважыла Герміёна.- Крукшанс знюхаў яго пах, Рон, а не тое, што ты лічыш...
- Гэты кот, мае закалец на Скаберса!- працягваў Рон, не звяртаючы ўвагі на прысутных, якія пачалі гігікаць.- Але Скаберс быў тут першым і зараз ён хварэе!
Хлопец прайшоў уздоўж гасцёўні, падняўся па сходах і знік у пакоі для хлопцаў.
*
Рон працягваў дзьмуцца на сяброўку ўвесь наступны дзень. Ён нават амаль не размаўляў з ёй на Зёлказнаўстве, не гледзячы на тое, што Герміёна і Гары разам з ім працавалі з адной пуфаподай..
- Як там Скаберс?- нясмела спыталася дзяўчынка, калі яны лушчылі тлустыя ружовыя струкі пуфаподы і скідвалі яе бліскучыя бабы ў драўлянае вядро.
- Схаваўся ў маім ложку пад коўдрай і дрыжыць,- раздражнёна адказаў Рон, выпусціў вядро і рассыпаў бабы па падлозе.
- Асцярожна, Візлі, асцярожна!- ускрынула прафесарка Спроўт, калі бабы пачалі з невялічкімі выбухамі квітнець на іх вачах.
Наступным урокам у іх раскладзе былі Ператварэнні. Гары вырашыў спытацца ў прафесаркі МакГонагал пасля заняткаў, ці атрымаецца ў яго разам з астатнімі наведаць Хогсмід. Далучыўшыся да шэрагу вучняў, якія чакалі прафесарку перад дзвярыма пакою, ён спрабаваў прыдумаць добрыя аргументы. Але яго ўвагу адцягнула нейкая неспакойная размова ў непасрэднай блізкасці ад кабінета.
Лавендра Браўн выглядала заплаканай, а Парваці стаяла, абнімаючы яе, і размаўляла пра нешта з Шымасам Фініганам і Дынам Томасам, якія слухалі яе з сур’ёзнымі тварамі.
- Што з табою, Лавендра?- занепакоена спыталася Герміёна, калі разам з Гары і Ронам наблізіліся.
- Яна атрымала з дому ліст,- прашапатала Парваці,- яе ўлюбёны трусік Бінкі. Яго забіла ліса.
- Ёечку,- прамовіла Герміёна,- прабач мяне, Лавендра.
- Я павінна была здагадацца,- трагічна прамовіла тая.- Ці вы памятаеце, які сёння дзень?
- Мммм?
- Шаснаццатага кастрычніка! “А тое, чаго ты страшышся, адбудзецца шаснаццатага кастрычніка!” Ці памятаеце? Яна... яна мела рацыю!
Цяпер вакол Лавендры згрудзіўся ўвесь клас. Шымас сур’ёзна ківаў галавой. Герміёна вагалася колькі секунд, а потым спыталася:
- Ты... ты сапраўды баялася, што Бінкі будзе забіты лісой?
- Ну, не абавязкова лісой,- адказала Лавендра, гледзячы на Герміёну заплаканымі вачыма.- Я ўвогуле, безумоўна, баялася, што ён памрэ. Разумееш?
- Вох,- прамовіла Герміёна і зноў доўга маўчала. Потым яна нарэшце працягнула.- А хіба Бінкі быў старым трусам?
- Не!- загаласіла Лавендра.- Ё-ён быў шчэ зусім маленечкім!
Парваці мацней сціснула руку вакол пляча Лавендры.
- Але чаму тады ты баялася яго смерці?- спыталася Герміёна.
Парваці зыркнула на яе вачыма.
- Але ж паглядзім на гэта лагічна,- звярнулася Герміёна да астатніх вучняў.- Я вось аб чым. Бінкі ж не сёння памёр, сёння Лавендра атрымала звестку пра гэта... Лавендра гучна лямантавала...- і яна не магла настолькі баяцца гэтага, бо тое, што здарылася, было для яе сапраўдным шокам...
- Не звяртай увагі на Герміёну, Лавендра,- гучна прамовіў Рон,- з яе пункту гледжання хатнія ўлюбёнцы іншых людзей нічога не значаць.
У гэты момант на агульнае шчасце, бо Рон з Герміёнай пачалі па-ваўчынаму глядзець адно на аднаго, прафесарка МакГонагал адчыніла дзверы свайго пакою. І калі яны ўвайшлі ў кабінет Рон з Герміёнай селі паабапал ад Гары і не размаўлялі да канца заняткаў.
Гары не вырашыў пакуль, што будзе казаць прафесарцы, калі пачуў званок, але добра ведаў, што менавіта яна ёсць тым, з кім трэба пагаманіць наконт Хогсміда ў першую чаргу.
- Калі ласка, яшчэ хвілінку!- паклікала яна, калі вучні ўжо збіраліся сыходзіць.- Пакуль вы не сышлі, нагадваю, вам патрэбна аддаць мне бланкі дазволу да Хэлоўіна. Няма дазволу, няма наведвання вёскі!
Нэвіл падняў руку.
- Прабачце, калі ласка... але я, здаецца, яго згубіў...
- Ваша бабуля, містэр Лонгботам,- сказала прафесарка,- даслала дазвол асабіста мне. Мабыць вырашыла, што гэдак будзе больш надзейна. А цяпер можаце ісці.
- Давай, спытайся ў яе,- прашыпеў Рон.
- Але...- пачала Герміёна.
- Давай,- упарта мовіў Рон.
Гары пачакаў, калі астатнія вучні пакінуць пакой, а потым рушыў да стала прафесаркі.
- Вам штось патрэбна, Потэр?
Гары глыбока ўздыхнуў.
- Прабачце,- пачаў ён,- ну... мае дзядзька з цёткай... яны не падпісалі дазвол.
МакГонагал зірнула на яго скрозь свае квадратныя акуляры, але нічога не сказала.
- Так... ммм... вы лічыце, што ўсё добра... я маю на ўвазе, што мне дазволена... наведваць Хогсмід з астатнімі?
Прафесарка зірнула ўніз і пачала перасоўваць паперы на сваім стале.
- Баюся, што не, містэр Потэр,- адказала яна,- вы чулі, што я казала: “Няма дазволу, няма Хогсміду”. Гэта правіла.
- Але... мадам прафесар, вы ж ведаеце, мае дзядзька з цёткай... яны маглы, яны сапраўды анічога не ведаюць пра Хогвартскія парадкі і правілы,- працягваў Гары, якога увесь час падбухторваў ківаннем галавы Рон,- Калі б вы дазволілі мне пайсці...
- Але дазваляю не я,- адказала прафесарка, паднялася на ногі і, акуратна склаўшы свае паперы, кінула іх ў шуфляду стала.- На бланке было дакладна напісана, што дазвол могуць даць толькі бацькі ці апекуны. Яна зірнула на яго з нейкім дзіўным выразам на твары. Магчыма, гэта было спачуванне. - Мне вельмі шкада, Потэр, але гэта маё апошняе слова. І вам лепей спяшацца, ці вы спазніцеся на наступны ўрок.
*
Нічога не паробіш. Рон злосна называў МакГонагал шэрагам мянушак, якія вельмі раздражнялі Герміёну. Сама яна спрабавала пераканаць Гары, што можа ўсё да лепшага, чым яшчэ больш раззлавала Рона. А самому Гары прайшлось перажыць громкія і радасныя размовы іншых вучняў пра тое, што яны зробяць ў першую чаргу, трапіўшы да Хогсміда.
- Там заўсёды свята,- прамовіў Рон, спрабуючы развесяліць сябра.- Ці ты памятаеш пра банкет у хэлоўінскі вечар?
- Так,- маркотна адказаў Гары.
Банкет на Хэлоўін праходзіў заўжды добра, але здавалася, што стравы на ім былі б смачней, калі б ён спажываў іх пасля сумеснага наведвання Хогсміда. І ніякія словы суцяшэння не дазвалялі яму забыцца на гэта. Дын Томас, які добра валодаў пяром, прапанаваў падрабіць дзядзькаў подпіс, на што Гары заўважыў, што прафесарка МакГонагал ужо ведае, што дзядзька не падпісаў дазволу і ад падробкі не будзе карысці. Рон нерашуча прапанаваў скарыстацца мантыяй-невядзімкай, але Герміёна спыніла яго, нагадаўшы словы прафесара Дамблдора пра тое, што дэментары здольны бачыць скрозь яе. А найменш прыязныя словы суцяшэння ён пачуў ад Пэрсі.
- Яны тут ўсе падымаюць шум пра гэты Хогсмід, а было б з чаго,- сур’ёзным тонам прамовіў ён.- Ну добра, кандытарская – неблага, але, напрыклад, “Жартоўная крама Зонкі”, нешта сапраўды небяспечнае, ну, можа, яшчэ Лямантуючую халупу заўсёды добра паглядзець. А так, запэўніваю цябе ты анічога карыснага не прапусціш.
*
Раніцай на Хэлоўін ён прачнуўся пазней астатніх і спускаўся ўніз да сняданку ў звышмаркотным настроі, хаця рабіў усё магчымае, каб выглядаць звычайна.
- Мы абавязкова прывязем табе груду прысмакаў ад “Мядовага герцага”, сказала Герміёна, гледзячы на яго вачыма з шалёным прабачэннем.
- Так, зразумела,- адказаў Рон. Агульна спачуваючы Гарынай бядзе, ён і Герміёна нарэшце забыліся аб сваёй сварцы з-за Крукшанса.
- Не турбуйцеся пра мяне,- адказаў Гары, спадзяючыся, што яго голас выглядае абыякавым.- Я пабачу вас на банкеце. Жадаю добра правесці час.
Ён праводзіў іх да Вестыбюля, дзе каля дзвярэй стаяў Філч, наглядчык Хогвартса і ставіў галачкі насупраць прозвішчаў у спісе. Ён доўга і старанна ўзіраўся ў кожны падазроны твар, гледзячы, каб ніхто не праслізнуў ля яго ўпотай.
- Што застаешся тут, Потэр?- крыкнуў Малфой, стоячы ў чарзе разам з Крэйбам і Гойлам.- Баішся ісці міма дэментароў?
Гары праігнараваў яго, развярнуўся і пусціўся ў свой самотны шлях ўверх па мармуровых сходах і пустым калідоры назад у Грыфіндорскую вежу.
- Пароль,- прамовіла Тлустая Пані, усхамянуўшыся ад сну.
- Фартуна маёр,- апатычна адказаў хлопчык.
Партрэт адсунуўся і Гары пралез праз адтуліну ў агульны пакой. Ён быў забіты навучэнцамі першага і другога году, што ўвесь час гаманілі, а таксама колькімі старэйшымі вучнямі, якія пэўна столькі раз наведвалі Хогсмід, што не адчувалі ад гэтага аніякага ўражання.
- Гары! Гары! Прывітанне, Гары!
Гэта быў вучань другагодка Колін Крыві, які быў у моцным захапленні ад хлопца і аніколі не выпускаў магчымасці пагаманіць з ім.
- Хіба ты не ідзеш у Хогсмід, Гары? Чаму? Гэй...- Колін нецярпліва азірнуўся на сваіх сяброў.- Калі жадаеш, можаш прысесці з намі, Гары!
- Эммм... не, дзякуй, Колін,- адказаў Гары. Яму не карцела сядзець сярод купы навучэнцаў, што прагна б азіралі яго шнар.- Мне... мне трэба завітаць ў бібліятэку, дарабіць сюю-тую працу.
Пасля гэтага яму нічога не заставалася, каб развярнуцца і зноў рушыць скрозь адтуліну за партрэтам.
- Што за манера ўвесь час мяне будзіць?- прабурчала Тлустая Пані, калі ён сыйшоў.
Гары маркотна пацягнуўся ў бок бібліятэкі, але на паўдарозе перадумаў працаваць. Ён развярнуўся і носам да носу сутыкнуўся з Філчам, які, напэўна, ужо праводзіў апошніх наведвальнікаў у Хогсмід.
- Што ты тут робіш?- падазрона гыркнуў Філч.
- Нічога,- адказаў праўду Гары.
- Нічога!- пырснуў сліною Філч, яго шчокі гідка дрыжэлі.- цікавая гісторыя! Крадзешся тут употай і чаму ты не ў Хогсмідзе. Чаму не купляеш там смуродныя кулі, ванітавы парашок і свісцячых чарвей, як астатнія твае малапрыемныя сябры?
Гары паціснуў плячыма.
- Тады вяртайся ў сваю гасцёўню і сядзі там, дзе табе трэба быць!- адрэзаў Філч і стаяў, люта зыркаючы, пакуль хлопчык не знік з вачэй.
Але Гары не збіраўся вяртацца ў грыфіндорскую гасцёўню. Ён падняўся па сходах, магчыма, вырашыўшы наведаць савятню і пабачыцца з Хэдвіг. Ён ўжо ўвайшоў у наступны калідор, калі голас з аднаго з пакояў паклікаў яго:
- Гары?
Хлопчык развярнуўся, каб ўбачыць таго, хто яго паклікаў, і сустрэўся вачыма з прафесарам Люпінам, які выглядаў з дзвярэй свайго кабінета.
- Што ты тут робіш?- задаў ён тое ж што і Філч пытанне, але з іншай інтанацыяй.- А дзе Рон з Герміёнай?
- У Хогсмідзе,- адказаў Гары, фальшыва-абыякавым голасам.
- Аа,- прамовіў Люпін. Ён уважліва паглядзеў на Гары імгненне-другое.- Ці не жадаеш зазірнуць? Я толькі што атрымаў дзеля нашага наступнага занятку грындзілоў.
- Каго?- спытаўся Гары.
Ён увайшоў у кабінет прафесара. У кутку стаяў вялізны акварыум, поўны вады, у якім сядзела, прыціснуўшы мысу да шкла і курчачы морды, хваравіта-зялёнага колеру істота з маленечкімі рожкамі і гнуткімі, доўгімі, тонкімі пальцамі.
- Гэта вадзяны дэман,- прамовіў Люпін, уважліва назіраючы за грындзілоў.- Мы не будзем мець з імі асаблівых цяжкасцяў, асабліва пасля капаў. Уся справа ў тым, што трэба ўсяго толькі разарваць яго захоп. Ці ты бачыш яго анамальна доўгія пальцы? Яны вельмі моцныя, але і вельмі далікатныя.
Грындзілоў ашчэрыў свае зялёныя зубы і схаваўся ў кутку акварыума сярод водарасцяў.
- Ці не жадаеш гарбаты?- спытаўся прафесар, зірнуўшы на свой імбрык,- я якраз збіраўся выпіць кубачак-другі.
- Добра,- няскладна адказаў Гары.
Прафесар пастукаў па імбрыку сваёй палачкай і з носіка раптоўна пачаў ісці пар.
- Сядай,- прамовіў Люпін, здымаючы накрыўку з запыленай банкі.- у мяне, на жаль, гарбата толькі ў пакеціках, але, мяркую, што ліставой гарбаты з цябе пакуль што годзе.
Гары зірнуў на прафесара. Той падміргнуў яму.
- Як вы даведаліся пра гэта?- спытаўся хлопчык.
- Мне паведаміла прафесарка МакГонагал,- адказаў настаўнік, працягваючы Гары шчарбаты кубачак.- Цябе нешта турбуе?
- Не,- адказаў Гары.
Хлопчык вагаўся, ці не распавесці прафесару пра сабаку, якога ён бачыў на Магноліа Крэсэнт, але вырашыў што не трэба. Гары вельмі не жадаў, каб той палічыў яго баязліўцам, тым больш Люпін ужо аднойчы сумняваўся, ці зладзіць Гары з богартам.
Напэўна, непакой Гары адлюстроўваўся на яго твары, таму прафесар спытаў:
- Усё-такі цябе нешта турбуе, Гары?
- Ані.- схлусіў хлопчык. Ён зрабіў глыток і зірнуў у бок грындзілоў, які зараз паказаў яму кулак.- Так,- знянацку прамовіў ён, паставіўшы кубак на стол.- Ці вы памятаеце той дзень, калі мы змагаліся з богартам?
- Так,- павольна адказаў прафесар.
- Чаму вы не дазволілі мне змагацца з ім?- раптоўна спытаўся хлопчык.
Люпін здзіўленна падняў брыві.
- Я лічыў што гэта відавочна, Гары,- здзіўлена прамовіў ён
Гары, які чакаў, што прафесар пачне адмаўляцца, што ў яго і ў думках анічога такога не было, разгубіўся.
- Ч-чаму?- ўрэшце вымавіў хлопчык.
- Ну,- злёгку нахмурыўшы брыві, адказаў прафесар,- я палічыў, што, калі ты сустрэнешся з богартам, той прыме аблічча Лорда Вальдэморта.
Гары вытарапіў вочы. Акрамя таго, што гэта быў апошні адказ, які ён чакаў пачуць, Люпін уголас назваў імя Вальдэморта. Адзіным, акрамя яго самога, чалавекам, які не баяўся вымаўляць гэтае імя, быў толькі прафесар Дамблдор.
- Канечне, я зрабіў дрэнна,- працягваў Люпін, усё яшчэ хмурна пазіраючы на Гары,- але ўяві сабе, што было б, калі Вальдэморт матэрыялізаваўся ў цэнтры настаўніцкай. Адразу б пачалася моцная паніка.
- Я насамрэч і думаў з пачатку пра Вальдэморта,- шляхетна адказаў Гары,- але потым прыпомніў... гэтых дэментароў.
- Зразумела,- задуменна адказаў прафесар.- Ну, добра... я ўражаны.- ён злёгку пасміхнуўся здзіўленаму твару хлопца.- Адзіная рэч, якой ты насамрэч баішся – гэта баяцца. Гэта вельмі мудра.
Гары нават ня ведаў што адказаць, таму зноў пачаў піць гарбату.
- А ты, напэўна, вырашыў, што я сумняваюся, ці здольны ты зладзіць з богартам?- пранікліва спытаў Люпін.
- Ну... так,- адказаў хлопчык. Ён раптоўна адчуў сябе значна шчаслівей.- Прафесар Люпін, а гэтыя дэментары...
Гары не паспеў скончыць, бо ў дзверы нехта пастукаў.
- Заходзьце!- адказаў настаўнік.
Дзверы адчыніліся і ў пакой увайшоў Снэйп. У руках ён нёс кубак, які ледзь бачна курэў. Убачыўшы Гары, Снэйп спыніўся і сашчурыў свае чорныя вочы..
- А, Северус,- усміхнушся Люпін.- Вялікі дзякуй. Ці не мог бы ты пакінуць кубак тут, на маім стале?
Снэйп паставіў кубак на стол, зыркаючы вачыма то на хлопца, то на Люпіна..
- А я тут дэманструю Гары, свайго грындзілоў,- прыязна прамовіў гаспадар пакою.
- Выдатна,- адказаў Северус не гледзячы на яго.- Ты павінен выпіць гэта неадкладна, Люпін.
- Так, так, я ведаю,- адказаў той.
- Я зрабіў поўны кацёл,- працягвал Снэйп,- калі цябе яшчэ спатрэбіцца.
- Верагодна, заўтра яшчэ крыху спатрэбіцца. Вялікі дзякуй, Северус.
- Няма за што,- адказаў Снэйп, але нешта ў яго позірку Гары вельмі не спадабалася. Той выйшаў, не ўсміхаючыся і насцярожана.
Гары з зацікаўленасцю паглядзеў на кубак. Прафесар Люпін усміхаўся.
- Прафесар Снэйп ласкава прыгатаваў для мяне зелле,- прамовіў ён.- Я ніколі не быў майстрам па зеллеварстве, а гэтае яшчэ і асабліва складанае.- ён падняў кубак і панюхаў.- Шкада, што цукар робіць яго бескарысным.- дадаў ён, зрабіў маленькі глыток і ўздрыгануўся.
- А чаму...?- пачаў Гары, але адзін погляд на прафесара прымусіў яго супыніцца.
- Я адчуваю сябе крыху нездаровым,- прамовіў той,- адзінае, што мне дапамагае, гэтае зелле. Мне вельмі пашанцавала працаваць разам з прафесарам Снэйпам; не шмат чараўнікоў здольныя прыгатаваць падобнае.
Прафесар зрабіў яшчэ адзін глыток, у галаве хлопчыка аб’явілася думка тэрмінова выбіць кубак з яго рук.
- Прафесар Снэйп вельмі цікавіцца цёмнымі мастацтвамі,- ляпнуў Гары.
- Няўжо?- спытаўся Люпін, выглядаючы толькі крыху зацікаўленым і зрабіў чарговы глыток.
- Сёй-той лічыць...- Гары крыху павагаўся, а потым выпаліў як той кулямёт.- некаторыя лічаць, што ён зробіць, што заўгодна за месца настаўніка па Абароне ад цёмных мастацтваў.
Прафесар дапіў зелле і паморшчыўся.
- Брыдота,- прамовіў ён.- Добра, Гары, мне трэба вяртацца да працы. Пабачымся крыху пазней, падчас банкету.
- Добра,- адказаў хлопчык, кладучы на стол пусты кубак.
Той па-ранейшаму працягваў курэць.
*
- А вось і мы,- прамовіў Рон.- Вось, прынеслі столькі, колькі атрымалася.
Залева яскравых ласункаў палілася на калені Гары. Надыходзілі прыцемкі. Рон з Герміёнаю толькі што вярнуліся ў гасцёўню. Іх тварыкі расчырванеліся ад халоднага паветра, а самі яны выглядалі так, бы бавілі лепшы час ў сваім жыцці.
- Дзяк,- сказаў Гары, адчыняючы пакунак з маленькімі чорнымі перачнымі шатанятамі.- Ну, ці спадабаўся вам Хогсмід? Дзе былі?
Але хутчэй за ўсё – паўсюль. І ў “Чараўніцкіх інструментах і матэрыялах Дэрвіша і Бэнша”, і ў “Жартоўнай краме Зонкі”, і ў “Трох мётлах”, каб выпіць па куфліку гарачага пеністага вяршковага піва і шмат яшчэ дзе.
- Уяві мясцовае паштовае аддзяленне, Гары! На паліцах сядзяць каля двухсот соваў, кожная мае свой асабісты каляровы код, у залежнасці ад таго, як далёка і як хутка табе трэба адправіць паштоўку!
- А ў “Мядовага герцага” новая фішка, яны пачалі выдаваць бясплатныя ўзоры сваёй прадукцыі, мы ўзялі крышку, зірні...
- А яшчэ, мы па-мойму бачылі огра, наогул у “Трох мётлах” такая збіраецца публіка...
- Шкада, што немагчыма было прынесці табе вяршковага піва, яно б цябе сагрэла...
- А ты чым займаўся?- турбочыся спыталася Герміёна.- Мо, урокамі?
- Не,- адказаў Гары,- піў гарбату ў кабінеце Люпіна, а потым з’явіўся Снэйп з...
Ён распавёў ім пра кубачак. Рон стаяў, адкрыўшы рот.
- І Люпін піў гэта?- ледзь дыхаючы ад здзіўлення, спытаўся Рон.- Ён ашалеў?
Герміёна зірнула на гадзіннік.
- Нам лепей спускацца, банкет пачнецца праз пяць хвілін...- яны паспяшаліся скрозь адтуліну за партрэтам і далучыліся да натоўпу вучняў, працягваючы разважаць пра Снэйпа.
- А калі раптам ён... ну...- сцішыўшы голас і нервова абярнуўшыся па баках, прамовіла Герміёна,- калі раптам ён жадаў... атруціць Люпіна... наўрад ён зрабіў бы гэта пры Гары.
- Мабыць, так,- адказаў Гары. Яны дасягнулі Вестыбюлю, а праз яго трапілі ў галоўную залу. Яна была ўпрыгожана сотнямі гарбузоў са свечкамі ўсярэдзіне, а вакол лёталі купы жывых кажаноў і мноства палаючых слупоў паўночнага ззяння, што гультаявата ляталі пад столяй, як бліскучыя вадзяныя змеі.
Стравы былі настолькі смачнымі, што нават Рон з Герміёнай, якія падчас наведвання Хогсміда добра падсілкаваліся ласункамі з “Мядовага герцага”, паспрабавалі ўсяго што было на стале. Гары зірнуў на стол настаўнікаў. Прафесар Люпін выглядаў бадзёрым, як ніколі, ён жыва размаўляў пра нешта з маленечкім прафесарам Флітвікам, настаўнікам Чараўніцтва. Гары перавёў вочы на тое месца дзе сядзеў Снэйп. Гары быў не ўпэўнены, але здавалася, што той часцей касіў вочы ў бок прафесара Люпіна, чым гэта было звычайна.
Свята скончылася паказам ў выкананні мясцовых прывідаў. Яны скочылі са сцен ды сталоў і, згрудзіўшыся ў неверагодныя фігуры, круціліся ў паветры; а Амаль Безгаловы Нік - прывід Грыфіндору, меў шалёны поспех, дэманструючы сваё няўдалае катаванне.