Xiii. камісія па рэгістрацыі магланароджаных 4 страница

Фінеас Нігелус застыг, пакінуўшы ў супакоі павязку, і ледзь не здушыўся ад смеху.

- Адразу відаць – дзіця маглаў, - адказаў ён. – Зброі, вырабленай гоблінамі, не патрабуецца чыстка, прасцячка. На гоблінскае срэбра бруд не прыстае, толькі ўсмоктваецца тое, што можа зрабіць яго яшчэ мацней.

- Не заві Герміёну так! – уступіўся за сяброўку Гары.

- Прызнацца, я вельмі стаміўся ад гэтага бясконцага супрацьстаяння, - заявіў Фінеас Нігелус, - можа, час ўжо вяртацца зваротна ў кабінет дырэктара?

Усё яшчэ з павязкай на вачах, ён навобмацак стаў прасовацца да боку карціны, каб зноў вярнуцца ў Хогвартс. Нечакана Гары наведала адна думка.

– Дамблдор! Вы можаце прывесці сюды Дамблдора?

- Што, прабачце? – здзівіўся Фінеас Нігелус.

- Вы не маглі б прывесці прафесара Дамблдора з яго партрэта ў ваш?

- Падумаць толькі, бо не толькі магланароджаныя могуць быць гэдак неадукаванымі, Потэр. Насельнікі партрэтаў Хогвартса могуць мець зносіны паміж сабой, але яны не могуць падарожнічаць за межы замка, за выключэннем выпадкаў, калі яны наведваюць уласны партрэт. Дамблдор не можа прыйсці сюды разам са мной. Акрамя таго, пасля таго бесцырымоннага звароту са мной, запэўніваю вас, я ніколі не вярнуся сюды зноў!

Злёгку падушаны Гары назіраў, як Фінеас паўтараў сваб спробу пакінуць карціну.

- Прафесар Блэк, - раптам сказала Герміёна, - не маглі б вы проста сказаць нам, калі ў апошні раз меч вымалі з футляра? Гэта значыць да таго, як яго брала Джыні…

Фінеас нецярпліва чмыхнуў.

- Я думаю, у апошні раз меч Грыфіндора пакідаў свой футляр, калі прафесар Дамблдор выкарыстаў яго, каб выявіць пярсцёнак.

Герміёна рэзка звярнулася да Гары. Ніхто з іх не смеў вымавіць ні слова ў прысутнасці Фінеаса Нігелуса, які яшчэ трохі павазіўшыся ў пошуках выхаду, усё ж змог яго знайсці.

- Ну… дабранач, - пажадаў ён з’ёдліва, і амаль знік з выгляду, з-за рамкі выглядаў толькі невялікі кавалачак яго капелюша, калі Гары закрычаў:

- Пачакайце! Вы казалі прафесару Снэйпу аб гэтым?

Галава Фінеаса Нігеллуса з’явілася ў карціне.

- Прафесар Снэйп занадта заняты чалавек, каб цікавіцца эксцэнтрычнымі ўчынкамі Альбуса Дамблдора. Бывайце, Потэр!

З гэтымі словамі, ён канчаткова знік з вачэй, пакінуўшы на карціне толькі змрочны фон.

- Гары! – закрычала Герміёна.

- Сам ведаю! – таксама прагукаў у адказ Гары. Не ў сілах больш стрымаць сябе, ён рассек кулаком паветра. Гэта было значна больш, чым ён мог нават спадзявацца. Ён мераў крокамі намёт, і, як, яму здавалася, наматаў за гэты час не менш мілі. Ён нават ужо не адчуваў голад, настолькі ён быў узбуджаны.

Герміёна схавала карціну Фінеаса Нігелуса зваротна ў сумку, зашпіліла спражку, і толькі тады падняла зяготкі твар да Гары.

- Меч можа знішчыць Хоркурксы! Гобліны робяць лязо такім чынам, што яно само сябе ўзмацняе… Гары, гэты меч ужо насычаны ядам васіліска!

- І Дамблдор дагэтуль не аддаў мне яго таму, што ён быў яму патрэбен, каб выпрабаваць яго на медальёне…

- І ён, магчыма, вырашыў, што табе не дазволяць яго ўзяць…

- Таму ён зрабіў копію…

- І паклаў яе ў шкляны футляр…

- А сапраўдны меч схаваў… Але дзе?..

Яны глядзелі адзін на аднаго, адчуваючы, што адказ знаходзіцца зусім побач, нябачнай ценню вісіць у паветры. Але чаму Дамблдор проста не сказаў яму? Або можа быць, ён казаў, але Гары тады не зразумеў? – Думай! – прашаптала Герміёна. – Думай! Дзе ён мог яго пакінуць?

- Не ў Хогвартсу, - задумлена вымавіў Гары, зноў захадзіўшы па намёце.

- Можа, дзе-небудзь у Хогсміду? – прапанавала Герміёна.

- Ламянтуючая Халупа? Туды ніхто ніколі не ходзіць.

- Снэйп ведае, як туды прайсці. Па-мойму, занадта рызыкоўна было б пакідаць меч там.

- Але Дамблдор давяраў Снэйпу, - нагадаў Гары.

- Але не настолькі, каб рызыкаваць мечам, - запярэчыла Герміёна.

- Так, ты права, - пагадзіўся Гары. Яго добры настрой злёгку змрочыўся, калі ён падумаў аб здрадзе Снэйпа. – У такім выпадку, ён павінен быў схаваць меч дзе-небудзь далей ад Хогсміда… А што ты думаеш па гэтаму поваду, Рон?.. Рон?..

Гары агледзеўся. У першае імгненне ён падумаў, што Рона няма ў намёце, але потым убачыў яго на ніжняй койцы двухяруснага ложка. Выглядаў той злёгку затарможаным.

- О, няўжо ўспомнілі і аба мне? – прагаварыў ён.

- Што?

Рон усміхнуўся і ўтаропіўся ў столь.

- Вы, двое, працягвайце. Не жадаю сапсаваць вашу весялосць.

Трохі збіты з тоўку Гары паглядзеў на Герміёну, просячы ў яе дапамогі, але тая толькі пакачала галавой, таксама відавочна збянтэжаная.

– А ў чым, уласна, праблема? – звярнуўся Гары да сябра.

- Праблема? Няма ніякіх праблем,- адказаў Рон, пазбягаючы сустракацца з вачамі Гары. – Ну, прынамсі, ты тут ніякай праблемы не бачыш.

Па парусіне намёта загрукалі кроплі дажджу.

- Ну раз для цябе яна відавочная, - сказаў Гары. – Давай, выкладывай!

Рон рэзка сеў, звесіўшы ногі з ложка. Было непрыемна глядзець на такога Рона. Ён не пахадзіў на самога сябе.

- Выдатна. Выкладваю! Не чакайце ад мяне, што я буду скакаць з вамі і з гэтым чортавага намёту з месца на месца толькі таму, што мы павінны знайсці чарговую ідыёцкую штучку. Проста ўпішы яе ў спіс астатняга барахла, аб якім ты паняцця не маеш.

- Не маю паняцця? – паўтарыў Гары. - Гэта я не маю паняцця?

Кап. Кап. Кап. Кроплі стукалі па даху ўсё мацней і часцей. Дождж загаварыў хуткамоўкай на лісці дрэў і нешта нашэптваў рэчцы ў цемры. Нядаўняя вясёласць Гары, здавалася, змывалася струмням ільючай з нябёсаў вады. Усёткі падазроны і страхі Гары адносна думак Рона пачалі спраўджвацца. Рон казаў менавіта тое, што Гары менш усяго жадаў і больш за ўсё баяўся ад яго пачуць.

- Гэта быў не лепшы час у маім жыцці, - сказаў Рон, – пакалечыў руку, галадаў, мёрзнуў кожную ноч, але пры гэтым я спадзяваўся, што рана або позна, пасля тыдняў тулянняў і пошукаў, мы ўсё ж да чагосьці прыйдзем, і нашы высілкі прынясуць хоць нейкі поспех.

- Рон, - ціха паклікала Герміёна, але той не адказаў, можа быць проста прыкінуўшыся, што не ўчуў яе галасы з-за барабаннага дробу кропель аб брызент намёта.

- Я думаў, ты ведаў, на што ідзеш, - адказаў Гары.

- Так, я таксама так думаў.

- Ну, і ў які менавіта момант не спраўдзіліся твае чаканні? – разлаваўся Гары. – Можа, ты думаў, што мы будзем спыняцца ў пяцізорных атэлях? Або можа быць, штодня адшукваць па Хоркурксу? Або ты спадзяваўся вярнуцца пад цёплае крылца маці да Каляд?

- Мы думалі, ты ведаеш, што робіш! – закрычаў Рон, ускокваючы на ногі. Кожнае яго слова ўпівалася ў Гары, нібы нож. – Мы думалі, Дамблдор сказаў табе, як трэба дзейнічаць, думалі, у цябе ёсць план!

- Рон! – гэтым разам Герміёна звярнулася да яго досыць гучна для таго, каб проста ігнараваць яе.

- Ну што ж, прабачце, што падвёў вас, - загаварыў Гары, нечакана для самога сябе ціха і спакойна. – З самога пачатку я быў сумленны з вамі. Я казаў усё, што пазнаў ад Дамблдора. І яшчэ, ці мала, раптам вы не заўважылі, я знайшоў адзін Хоркуркс…

- О, так, і мы ўсё яшчэ паняцця не маем, як ад яго пазбавіцца, сапраўды гэтак жа, як не ведаеш, дзе шукаць астатнія Хоркурксы.

- Здымі з сябе медальён, Рон, - папрасіла Герміёна. Голас яе гучаў незвычайна высока. – Калі ласка, здымі. Ты не казаў бы так, калі б ты не насіў яго ўвесь дзень.

- Казаў бы, - умяшаўся Гары. Ён цалкам не жадаў шукаць апраўданняў паводзінам Рона. – Няўжо вы думаеце, што я не заўважыў, як вы шапталіся за маёй спіной? Няўжо лічылі, што я не здагадваюся, пра што вы думаеце?

- Гары, мы не…

- Не ілжы, - закрычаў Рон на Герміёну. – Ты казала тое ж самае. – Ты казала, што расчараваная і што спадзявалася, што ён быў гатовы для гэтай справы…

- Я не мела на ўвазе, Гары! Усё было зусім не так! – яна заплакала.

Дождж сцякаў па парусіне намёта, слёзы цяклі па твару Герміёны. Напруга, панаваўшая тут усяго некалькі хвілін таму раптам знікла, нібы яе і не было, як феерверк, які ўспыхвае і адразу ж памірае, пакідаючы за сабой толькі цемру і холад. Меч Грыфіндора быў схаваны і невядома дзе, а адзіным поспехам трох падлеткаў было тое, што яны ўсё яшчэ жывыя.

- Ну так чаму ж ты ўсё яшчэ тут? – Спытаў Гары Рона.

- Адкуль мне ведаць?

- Адпраўляйся дадому.

- Так, можа, і адпраўлюся! – закрычаў Рон, ступіўшы да Гары, той не адступіў. – Ты чуў, што яны казалі аб маёй сястры? Але табе ж напляваць, так? “Падумаеш, гэта ўсяго толькі Забаронены Лес”. Гары Я-І-Не-Такое-Бачыў Потэру ўсё роўна, што з ёй здарылася там – ну, падумаеш, гіганцкія павукі або псіхічнае глупства…

- Я толькі казаў, яна была з астатнімі і з Хагрыдам…

- Ды я ўсё зразумеў! Цябе цалкам не турбуе яе лёс і лёс астатніх членаў маёй сям’і. “Годзе ўжо для Уізлі параненых дзяцей” – ты гэта чуў?

- Так, я…

- І нават не паспрабаваў зразумець, што гэта значыць?

- Рон! – закрычала Герміёна, стаўшы паміж імі. – Я не думаю, што здарылася яшчэ нешта страшнае, прынамсі, пра што мы яшчэ не ведаем. Падумай, Рон, проста Біл ужо ўвесь у шнарах, акрамя таго, шматлікія бачылі, што Джордж страціў вуха, ты павінен быць мёртвы з-за рашчаплення. Упэўненая, менавіта гэта меў Дын на ўвазе…

- О, ты ўпэўнена, так? Ну тады навошта мне аб іх турбавацца, праўда? Што да цябе, так у цябе наогул няма прычыны для турбот – тваім бацькам нічога не пагражае…

- Мае бацькі мёртвыя! – прароў Гары.

- І мае недалёкія ад гэтага! – закрычаў Рон.

- Ну тады ідзі! – усё больш распальваўся Гары. – Вяртайся да іх і прыкінься, што ты зладзіўся са сваім рашчапленнем, і матуля накорміць цябе ад душы і…

Рон тузанаўся, Гары зрэагаваў на яго рух, і праз секунду ў руках абодвух былі сціснуты палачкі. Але перш чым яны паспелі імі скарыстацца, Герміёна іх апярэдзіла.

- Пратэго! – закрычала яны, і паміж ёй з Гары і Ронам паўстала нябачная перашкода. Сілій заклёна усіх адкінула назад на некалькі крокаў. Рон і Гары глядзелі праз перашкоду, быццам упершыню ў жыцці бачылі адзін аднаго. Гары ў гэты момант іспытваў да Рона пякучую нянавісць: нешта зламалася паміж імі.

- Дай сюды Хоркуркс, - сказаў Гары. Рон зняў ланцужок з медальёнам з шыі і кінуў яго на крэсла, затым звярнуўся да Герміёны:

- Што ты збіраешся рабіць?

- У якім сэнсе?

- Застаешся або як?

- Я… - яна выглядала няшчаснай. – Так-так, вядома я застаюся. Рон, мы абяцалі, што будзем з Гары, што дапаможам…

- Я ўсё зразумеў. Ты абрала яго.

- Рон… не… ну калі ласка, вярніся!

Яна кінулась за ім, але нябачная сцяна, якую яна ж і стварыла, не пускала яе. Пакуль Герміёна здымала заклён, ён ужо выйшаў з намёта і знік у імзе. Гары не ссунуўся з месца, моўчкі слухаючы яе плач і як яна кліча Рона.

Праз некалькі хвілін Герміёна вярнулася, мокрыя валасы прыліплі да яе твару.

- Ён с-с-сышоў. Апарыраваў…

Сеўшы на крэсла і згарнуўшыся у клубочак, яна пачала плакаць.

Пасля ўсяго, што здарылася, Гары авалодала нейкае аняменне. Ён падняў Хоркуркс і павесіў яго на шыю. Узяўшы покрыва з ложка Рона, ён атуліў ім Герміёну, затым лёг на ложак і ўтаропіўся на цёмную столь намёта, услухоўваючыся ў гукі дажджу…

XVI. Годрыкава лагчына

Калі Гары прачнуўся на наступны дзень, яму спатрэбіўся некаторы час, каб успомніць што адбылося. Потым ён наіўна падумаў, што ўсё гэта быў сон, што Рон усё яшчэ быў тут. Перавярнуўшыся на іншы бок, ён ўбачыў пустую койку Рона. Яго ўяўленне намалявала мёртвае цела. Гары злез са сваёй койкі, адварочваючыся ад ложку Рона. Герміёна, якая ўжо была чымсьці занятая на кухні, не пажадаўшы Гары добрай раніцы, адвярнулася ад яго, калі той праходзіў міма.

- Яго няма, - казаў сабе Гары, - яго няма.

Яму прыходзілася паўтараць гэта ўяўна, пакуль ён мыўся і апранаўся, як быццам гэта магло змякчыць шок. “Яго няма. І ён не вернецца.” І гэта было горкай праўдай. Гары ведаў гэта, таму што іх ахоўныя чары не пакідалі ніякіх шанцаў для Рона знайсці іх.

Ён і Герміёна снедалі ў поўным маўчанні. Вочы Герміёны былі чырвонымі і апухлымі. Яна выглядала так, нібы ўсю ноч не спала. Яны склалі ўсе свае рэчы. Герміёна марудзіла. Гары зразумеў, што яна жадае яшчэ трохі пабыць на беразе. Некалькі разоў ён заўважаў яе нецярплівы погляд, які нібы нешта выглядвае. І ён быў упэўнены, што ёй здавалася, як хтосьці прабіраўся да іх пад дажджом. Але рудавалосай фігуры сярод дрэў не было. Кожны раз, калі Гары паўтараў ёй, аглядаючыся вакол (бо ён не мог не спадзявацца хоць драбніцу) і не бачыў нічога, акрамя мокрых ад дажджу дрэў, яшчэ адна горкая бомба выбухала ў яго ўнутры. Ён чуў, як Рон казаў: “Мы думалі, што ты ведаеш, што робіш!” І ён працягнуў складаць рэчы з гаркатой у жываце.

Рэчка, уся ў ціне каля іх, хутка паднімалася, і хутка магла заліць іх бераг. Яны памарудзілі яшчэ гадзіну перад тым, як згарнуць свой лагер. Нарэшце, цалкам спакаваўшы рэчы, Герміёна больш не магла знайсці прычыну тут заставацца даўжэй. Яны ўзяліся за рукі і апарыравалі на ветранае ўзгор’е, пакрытае верасам.

Ледзь яны прыбылі, як Герміёна адпусціла руку Гары і адышла ў бок. Нарэшце, яна села на вялікі камень, паднесла рукі да твару і пачала трэсціся, што было падобна на ўсхліпванні. Ён назіраў за ёй, думаючы, што можна падысці і супакоіць, але нешта перашкаджала яму сунуцца з месца. Усё ўнутры яго было халодным і напружаным. І зноў ён убачыў пагардлівы выраз твару Рона. Гары пачаў выкрочваць па верасе, робячы вялікі круг, у цэнтры якога знаходзілася Герміёна, якая плакала, прамаўляўчы ахоўныя заклёны, якія звычайна прамаўляла яна.

Наступныя некалькі дзён яны не абмяркоўвалі Рона наогул. Гары вырашыў больш ніколі не згадваць яго імя, а Герміёна, здаецца, ведала, што не было сэнсу казаць пра штосьці раней часу, хоць часам па начах, калі яна думала, што Гары спіць, той чуў, як яна плакала. Тым часам Гары дастаў Карту Марадзёраў і вывучаў яе пад святлом палачкі. Ён чакаў таго моманту, калі кропка з надпісам “Рон” з’явіцца у калідорах школы, што ён вярнуўся ва ўтульны Замак, абаронены яго статутам чыстакроўнага. Як бы то ні было, Рон не з’яўляўся на карце. І з часам Гары заўважыў, што дастае карту толькі для таго, каб у чарговы раз паглядзець на імя Джыні ў дзявочых спальнях, думаючы, што тая частата, з якой ён гэта праробліваў можа прадзерціся ў яе прытомнасць, што яна пазнае, што ён думае аб ёй, спадзяецца, што з ёй усё у парадку.

Кожны дзень яны прысвячалі спробам вызначыць магчымае месцазнаходжанне Меча Грыфіндора, але чым больш яны казалі аб месцы, дзе б Дамблдор мог яго схаваць, тым адчайней і непраўдападобней здавалася ім іх задума. Хоць паламаць галаву яны ўсё ж маглі. Гары не ўзгадваў, каб Дамблдор нават згадваў такое месца, куды ён мог бы што-небудзь схаваць. Былі моманты, калі ён ведаў, ці быў ён злы больш на Рона або на Дамблдора. “Мы думалі, ты ведаеш, што робіш… мы думалі, Дамблдор распавёў табе, што трэба рабіць… мы думалі, у цябе ёсць план!”

Ён не мог падманваць сябе – Рон меў рацыю. Дамблдор пакінуў яго практычна ні з чым. Яны знайшлі адзін Хоркуркс, але яны і не здагадваліся, як яго знішчыць. Іншыя заставаліся такімі ж загадкамі, якімі і былі. Пачуццё безнадзейнасці пагражала завалодаць ім. Цяпер ён сумняваўся ў тым, ці правільна ён паступіў, дазволіўшы сваім сябрам дапамагчы яму ў яго бессэнсоўным вандраванні. Ён не ведаў нічога, у яго не было ні якіх меркаванняў. Ён баяўся, што Герміёна ўжо на грані таго, каб сказаць, што з яе досыць, што яна сыходзіць.

Яны праводзілі шмат вечароў у маўчанні. Герміёна выцягвала партрэт Фінеаса Нігелуса і ставіла яго на крэсла так, нібы ён мог запоўніць пустэчу, якая ўтварылася стратай Рона. Нягледзячы на папярэднюю заяву аб тым, што больш не з’явіцца, Фінеас Нігелус мабыць не мог процістаяць спакусе пазнаць, на што быў здольны Гары, і ўсляпую з’яўляўся раз у некалькі дзён, або каля таго. Гары нават быў рады бачыць яго, таму што Фінеас быў кампаніяй, нягледзячы на яго ехіднасць і кплівую ветлівасць. Яны атрымлівалі задавальненне ад любых навін з Хогвартса, хоць Фінеас Нігелус і не быў ідэальным інфарматарам. Ён узвышаў Снэйпа, першага дырэктара са Слізэрыну з тых часоў, як ён сам кіраваў школай, і Гары з Герміёнай прыходзілася быць вельмі асцярожнымі, каб не крытыкаваць яго і не задаваць недарэчных пытанняў аб Снэйпе, таму што ў адваротным выпадку Фінеас Нігелус проста пакінуў бы карціну.

Як бы то ні было, ён усё ж згадваў сёе-тое. Здаецца, Снэйп сапхнуўся з невялікім мецяжом з боку большасці студэнтаў. Джыні было забаронена наведваць Хогсмід. Снэйп аднавіў стары дэкрэт Амбрыдж, які забараняў збор трох або больш студэнтаў або любыя неафіцыйныя кружкі.

З усяго гэтага Гары рабіў высновы, што Джыні, і, магчыма, Нэвіл і Луна разам з ёй, імкнуліся, як маглі працягнуць заняткі Арміі Дамблдора. Гэтая скуднаватая навіна прымусіла Гары захацець убачыць Джыні так моцна, як быццам бы ў яго балелі зубы. Але гэта зноў прымусіла яго думаць аб Роне і аб Дамблдору і аб самім Хогвартсу, па якім ён нудзіўся амаль гэтак жа, як па сваёй былой дзяўчыне. Сапраўды, калі Фінеас Нігелус казаў аб прыгнечанні супраціву Снэйпам, Гары адчуваў на імгненне свайго роду ўтарапёнасць, калі ўяўляў сабе сваё вяртанне ў школу і далучэнне да дужання з рэжымам Снэйпа. Быць накормленым, спаць у мяккім ложку, не быць, урэшце рэшт, галоўным, здавалася Гары найболей выдатным даляглядам у свеце на дадзены момант. Але потым ён успамінаў, што ён з’яўляецца Нежаданым №1, што за яго галаву давалі дзесяць тысяч галеонаў, і што проста прыйсці ў Хогвартс цяпер было гэтак жа небяспечна, як прыйсці ў Міністэрства Магіі. Сапраўды, Фінеас Нігелус ненаўмысна адзначаў гэты факт, задаючы пытанні аб месцазнаходжанні Гары і Герміёны. Герміёна адварочвала карціну палатном да дна сумкі кожны раз, калі Фінеас гэта рабіў. Пасля такіх развітанняў, Фінеас Нігелус катэгарычна адмаўляўся з’яўляцца некалькі дзён.

Станавілася ўсё халадней і халадней. Таму яны не адважваліся заставацца на адным месцы доўгі час, гэта было лепш, чым застацца на поўдні Англіі, дзе моцны холад зямлі быў найгоршай іх турботай. Яны працягвалі падарожнічаць па краіне, пераходзячы горы, дзе дождж са снегам латашыў па намёце; шырокае плоскае балота, дзе намёт быў затоплены халоднай вадой; і маленькі астравок пасярод шатландскага возера, дзе снег уначы напалову засыпаў іх намёт звонку.

Яны ўжо заўважалі Калядныя агеньчыкі на ёлках у некаторых вокнах, калі Гары выказаў здагадку, зноў, што засталася толькі адна недаследаваная вуліца. Яны толькі што незвычайна добра паелі: Герміёна была ў супермаркеце пад Плашчом-Нябачнікам (але ўсё роўна кінула грошы ў адчыненую касу перад тым, як сысці), і Гары падумалася, што яна можа падацца больш перакананню, чым звычайна, з жыватом, набітым вермішэллю і кансерваванымі грушамі.

У яго гэтак жа было прадчуванне, што яны могуць узяць перапынак на пару гадзін ад нашэння Хоркуркса, які вісеў на спінцы койкі поруч яго.

- Герміёна?

- Хмм? – яна скруцілася абаранкам у адным з крэслаў з “Байкамі Барда Бідла”. Ён не ўяўляў сабе, што яшчэ яна можа атрымаць новага з кнігі, якая не была такой ўжо вялікай. Але відавочна яна ўсё яшчэ нешта расшыфроўвала ў ёй, таму што Даведнік Спелмана ляжаў адкрытым на падлакотніку крэсла.

Гары пракашляўся. Ён адчуваў сябе так жа, як і некалькі гадоў таму, калі ён прасіў прафесара МакГонагал дазволу наведаць Хогсмід, нягледзячы на тое, што яму не атрымалася ўгаварыць Дурслі падпісаць паперу.

- Герміёна, я тут падумаў…

- Гары, не мог бы ты мне дапамагчы сёё-з-чым?:

Яна відавочна яго не слухала. Яна падалася наперад, узяўшы з сабой “Байкі Барда Бідла”.

- Паглядзі на гэты знак, - сказала яна, паказваючы на верх стракі. Ніжэй, як здагадаўся Гары, была назва аповяду (не ўмеючы чытаць старажытныя руны, ён не мог быць упэўненым у гэтым). Там было намалявана нейкае трохвугольнае вока, зрэнку якога перасякала вертыкальная лінія.

- Я ніколі не вывучаў старажытныя руны, Герміёна.

- Я ведаю, але гэта не руны, і гэтага няма ў даведніку. Увесь час я думала, што гэта ілюстрацыя вока, але цяпер мне так не здаецца! Яно было намалявана чарніламі, гэта не частка кнігі, хтосьці намаляваў яго. Падумай, ты калі-небудзь бачыў яго раней?

- Не… не, пачакай. – Гары прыгледзеўся. – Няўжо гэта не такі ж знак, як той, што бацька Луны носіць на шыі?

- Я так і падумала!

- У такім выпадку, гэта знак Грындэльвальда.

Герміёна ўтаропілася на яго з адкрытым ртом.

- Што?

- Крум сказаў мне…

Ён пераказаў гісторыю, расказаную яму Віктарам Крумам на вяселлі. Герміёна выглядала ўзрушанай.

- Знак Грындэльвальда?

Яна глядзела то на Гары, то на дзіўны знак і зваротна.

- Я ніколі не чула, што ў Грындэльвальда быў свой знак. Аб гэтым не згадваецца ні ў адной кнізе, якія я чытала аб ім.

- Ну, як я ўжо казаў, Крум кажа, што гэты знак быў высечаны на сцяне Дурмстранга, і менавіта Грындэльвальдам.

Яна зноў звалілася ў крэсла, хмурачыся.

- Гэта вельмі дзіўна. Калі гэта знак Цёмнай магіі, што ён робіць у кнізе дзіцячых аповедаў?

- Так, дзіўна, - паўтарыў Гары. – І Скрымджар павінен быў пазнаць яго. Ён быў Міністрам, ён павінен быў быць экспертам у Цёмнай Магіі.

- Я ведаю… Быць можа ён падумаў, што гэта вока, як і я. Усе астатнія гісторыі таксама маюць маленькія малюначкі над загалоўкамі.

Яна перастала казаць, але працягвала разглядаць дзіўную адзнаку. Гары паспрабаваў зноў.

- Герміёна?

- Хмм?

- Я тут падумаў. Я… я жадаю адправіцца ў Годрыкаву Лагчыну.

Яна паглядзела на яго, але яе погляд быў безуважным. Ён быў упэўнены, яна ўсё яшчэ думае пра загадкавую адзнаку ў кнізе.

- Так, - сказала яна, - Так, я таксама аб гэтым думала. Я думаю, нам сапраўды неабходна туды адправіцца.

- Ты мяне правільна зразумела? – спытаў Гары.

- Вядома. Ты жадаеш адправіцца ў Годрыкаву Лагчыну. Я згодна. Я думаю, мы павінны. Гэта значыць, я не магу прыдумаць лепшага месца, дзе б ён мог быць. Гэта будзе небяспечна, але чым больш я думаю аб гэтым, тым больш пераконваюся, што ён менавіта там.

- Э-э… што там? – спытаў Гары.

І тут яна паглядзела на яго з такім жа здзіўленнем, з якім Гары глядзеў на яе.

- Ну-у, меч, Гары! Дамблдор павінен быў ведаць, што ты захочаш вярнуцца туды. Бо, Годрыкава Лагчына – гэта месца нараджэння Годрыка Грыфіндора.

- Праўда? Грыфіндор нарадзіўся ў Годрыкавай Лагчыне?

- Гары, ты калі-небудзь адкрываў “Гісторыю Магіі”?

- Э-э, - сказаў Гары, усміхаючыся ўпершыню за месяц. Ён адчуў, што мускулы вакол рта цягнуліся туга. – Я адкрываў яе… ну ты ведаеш, калі купляў. Усяго адзін раз.

- Дык вось, калі вёска названая яго імем, я падумала, што ты здагадаешся правесці паралель! – хмыкнула Герміёна. Яна была больш падобная на звычайную сябе, чым у апошні час. Гары амаль быў упэўнены ў тым, што яна зараз заявіць, што толькі што была ў бібліятэцы. – У “Гісторыі Магіі” ёсць трохі аб гэтай вёсцы, пачакай… - яна адкрыла вышываную пацеркамі сумачку і рылася некаторы час, пакуль нарэшце не выняла іх стары школьны падручнік, Гісторыю Магіі Бацільды Бэгшот і яна прагартала яго, пакуль не знайшла патрэбную старонку.

“Паводле Міжнароднага Указу аб Сакрэтнасці 1689, чараўнікі схаваліся. І суцэль натуральна тое, што яны стварылі сваё маленькае грамадства ўнутры грамадстваў. Шмат маленькіх вёсачак прыцягвалі чарадзейныя сем’і, якія збіраліся разам для ўзаемнай падтрымкі і абароны. Вёскі Цінворш у Карнуэле, Верхні Флэглі ў Ёркшыры, і Атэры Сэнт Кэтчпол, якая знаходзіцца на паўднёвым узбярэжжы Англіі, былі знакамітымі хатамі цэлых груп чарадзейных сем’яў, якія жывуць побач з цярплівымі, а часам змешчанымі пад заклёнам Канфундус магламі. Напэўна, найболей услаўленае з гэтых напалову чарадзейных месцаў, Годрыкава Лагчына, вёска на захадзе краіны, дзе нарадзіўся вялікі чараўнік Годрык Грыфідор, і дзе Боўман Райт чарадзейны каваль, вынайшаў першы Залаты Снітч. Могільнік поўны імёнаў старадаўніх чарадзейных родаў, і гэта, без сумневу, тлумачыць векавыя гісторыі аб прывідах і маленькай праклятай царкве побач з могільнікам.”

- Ты і твае бацькі не ўпамянёныя, - сказала Герміёна, закрыўшы кнігу. – Таму што Прафесар Бэгшот не апісала нічога, што адбылося пазней дзевятнаццатага стагоддзя. Але падумай: Годрыкава Лагчына, Годрык Грыфіндор, Меч Грыфіндора. Ты не думаеш, што Дамблдор чакаў, што ты знойдзеш нейкую сувязь?

- О, так…

Гары не жадаў прызнаваць, што ён абсалютна не думаў пра Меч, калі прапаноўваў адправіцца ў Годрыкаву Лагчыну. Для яго ўся гісторыя вёскі складалася ў магілах яго бацькоў, хаце, дзе ён ледзь-ледзь пазбег смерці, і ў чалавеку па імені Бацільда Бэгшот.

- Памятаеш, што сказала Мюрыэль? – спытаў ён нечакана.

- Хто… - Гары вагаўся. Ён не жадаў прамаўляць імя Рона. – Стрыечная бабуля Джыні. На вяселлі. Тая, якая сказала, што ў цябе худыя шчыкалаткі.

- А-а, - вымавіла Герміёна. Гэта быў напружаны момант. – Гары ведаў, што яна ўспомніла Рона, і ён паспяшаўся працягнуць:

- Яна сказал, што Бацільда Бэгшот усё яшчэ жыве ў Годрыкавай Лагчыне.

- Бацільда Бэгшот, - прамармытала Герміёна, прабегшы паказальным пальцам па рэльефным імені Бацільды на вокладцы “Гісторыі Магіі”. – Ну, я мяркую…

Яна ахнула так раптоўна, што ў Гары ўнутры ўсё перавярнулася. Ён схапіў сваю палачку, абгортваючыся да ўваходу ў намёт, але там нікога не было.

- Што? – сказаў ён зло і палегчальна адначасова. –Навошта ты так зрабіла? Я падумаў, ты ўбачыла Пажыральніка Смерці, які адкрываў замок намёта, па меншай меры…

- Гары, а што, калі меч Годрыка Грыфіндора ў Бацільды? Што калі Дамблдор даверыў яго ёй?

Гары разглядаў такую магчымасць. Бацільда павінна быць ужо вельмі пажылой жанчынай, і калі верыць Мюрыэль, яшчэ і дурнаватай. Магло быць так, каб Дамблдор даверыў ёй Меч Грыфіндора? Калі гэта так, то Дамблдор аддаў важную рэч у распараджэнне лёсу. Ён ніколі не казаў, што замяніў Меч падробкай, але гэтак жа і не згадваў аб сяброўстве з Бацільдай. Хоць цяпер не быў час выказваць сумневы з нагоды тэорыі Герміёны. Не тады, калі гэтая тэорыя настолькі супадала з самым вялікім жаданнем Гары.

- Так, ён мог так і паступіць! Так мы ідзем у Годрыкаву Лагчыну?

- Так, але нам трэба дбайна ўсё абдумаць, Гары. Цяпер яна сядзела насупраць яго і Гары мог сказаць што далягляд наяўнага плану натхняў яе розум гэтак жа моцна як і яго. – Для пачатку, нам трэба адтрэніраваці дызапарацыю пад Плашчом-Нябачнікам удвух, і магчыма Заклён Разнаваждзення таксама спатрэбіцца; а ты не думаеш, што нам трэба ісці напралом і выкарыстаць Адваротнае зелле? У гэтым выпадку, нам трэба дастаць нечыя валасы. На самай справе, я думаю нам лепш зрабіць гэта, Гары, чым мацней наша маскіроўка, тым лепш…

Гары дазволіў ёй казаць, ківаючы і згаджаючыся з ёй кожны раз, калі яна рабіла паўзу, але яго розум быў далёка ад гутаркі. Упершыню з тых часоў, як ён пазнаў аб тым, што меч у Грынгатсу быў падробкай, ён адчуў хваляванне.

Ён быў блізкі да паездкі дадому, да вяртання ў тое месца, дзе ў яго была сям’я.

Калі б не Вальдэморт, Годрыкава Лагчына была б тым месцам, дзе б ён вырас і праводзіў кожныя школьныя вакацыі. Ён бы мог запрашаць сяброў… Можа быць у яго былі б браты або сёстры… Менавіта яго мама спякла б яму святочны пірог на семнаццацігоддзе. Жыццё, якое ён згубіў, амаль ніколі не здавалася яму настолькі рэальным, як зараз, калі ён ведаў, што зусім хутка ўбачыць месца, якое ад яго забралі. Пасля таго, як Герміёна сышла спаць той ноччу, Гары ціха дастаў свой заплечнік з пацеркавай сумкі Герміёны, і выняў адтуль фотаальбом, які даў яму Хагрыд даўным-даўно. Упершыню за доўгія месяцы, ён уважліва праглядаў старыя фатаграфіі яго бацькоў, іх усмешкі і махаючыя рукамі вобразы, якія былі адзінай рэччу, пакінутай ад іх. Гары б з радасцю адправіўся ў Годрыкаву Лагчыну на наступны дзень, але ў Герміёны былі іншыя думкі на гэты конт. Як заўсёды ўпэўненая ў тым, што Вальдэморт чакае вяртання Гары на месца смерці яго бацькоў, яна вырашала, што яны адправяцца, толькі калі яны будуць упэўненыя, што ў іх самая лепшая маскіроўка з усіх магчымых. Такім чынам мінуў цэлы тыдзень – адзін раз яны таемна атрымалі валасы нявінных маглаў, якія рабілі калядныя куплянні, і практыкавалі апарацыю і дызапарацыю разам пад Плашчом-Нябачнікам – пакуль Герміёна пагадзілася здзейсніць вандраванне.

Яны павінны былі апарыраваць у вёску пад покрывам начы, таму ўжо шарэла, калі яны нарэшце выпілі Адваротнае Зелле, якое ператварыла Гары ў магла сярэдніх гадоў, які лысеў, а Герміёну – у маленькую і падобную на мышку яго жонку. Пацеркавая сумка са ўсімі іх рэчамі (акрамя Хоркуркса, які Гары насіў на шыі) была схаваная ва ўнутраную кішэнь зашпіленага плашча Герміёны. Гары накінуў на іх Плашч-Нябачнік, і яны апынуліся ў задушлівай цемры.

Гары адкрыў вочы, сэрца стукала дзесьці ў горле. Яны стаялі поплеч на заснежанай дарозе пад цёмным блакітным небам, на якім ужо слаба зіхацелі першыя начныя зоркі. На іншым баку вузкай дарогі стаялі хаты, з мігатлівымі каляднымі ўпрыгожваннямі на вокнах. Кароткі шлях наперадзе іх, асветлены залатымі вулічнымі ліхтарамі, вёў да цэнтра вёскі.

- Увесь гэты снег? – прашаптала Герміёна пад плашчом. – Чаму мы не падумалі аб снезе? Пасля ўсіх нашых засцярог, мы будзем пакідаць сляды! Нам трэба проста пазбаўляцца ад іх… ты ідзеш наперадзе, а я займуся гэтым.

Гары не жадалася захадзіць у вёску, як цыркавому каню, хаваючыся і магічна выдаляючы сляды.

- Давай знімем Плашч, - сказаў Гары, і дадаў, убачыўшы яе спалоханы погляд. – О, ды добра, мы не падобныя на сябе і вакол нікога няма.

Ён паклаў Плашч пад куртку, і яны бесперашкодна зрушыліся наперад, марознае паветра паліла твары, калі яны праходзілі ўсё больш хат. І любы з іх мог апынуцца тым самым, дзе жылі Джэймс і Лілі або дзе зараз жыве Бацільда. Гары глядзеў на парадныя дзверы, іх пакрытыя снегам стрэхі, на іх веранды, яму было цікава, ці ўспомніць ён адзін з іх, у глыбіні душы разумеючы, што гэта немагчыма, што яму было менш года, калі ён пакінуў гэтае месца назаўсёды.