Xiii. камісія па рэгістрацыі магланароджаных 6 страница

- Не Гары! Калі ласка… пашкадуйце… пашкадуйце… Не Гары! Не Гары! Калі ласка… я ўсё зраблю…

- У бок. У бок, дзяўчынка!

Ён мог прымусіць яе адысці, але лепш будзе знішчыць абодвух…

Зялёны выбліск асвяціў пакой, і яна звалілася так, як яе муж. Дзіця не плакала, яно стаяла, абапіраючыся аб бок зыбкі і глядзела на таго, хто ўвайшоў з відавочнай цікавасцю, магчыма, ён думае, што гэта яго бацька схаваўся пад мантыяй, і стварае выбліскі святла, а маці вось-вось устане, смеючыся…

Ён акуратна направіў палачку хлопчыку ў твар, ён жадаў убачыць, як знікне гэтая незразумелая пагроза. Дзіця заплакала; ён убачыў, што гэта не Джэймс. Ён не любіў дзіцячы плач, не выносіў выццё малышні ў прытулку.

- Авада Кедаўра!

Затым ён зламаўся. Ён быў нічым, толькі боль і жах, ён павінен схавацца, не тут сярод абломкаў разбуранай хаты, дзе засталася дзіця, якое крычала. далёка.. вельмі далёка…

- Не! – застагнуў ён.

Змяя з храбуценнем поўзала па заваленай асколкамі падлозе, ён забіў хлопчыка і ў той жа час быў гэтым хлопчыкам…

- Не…

Зараз ён стаяў у пабітага акна хаты Бацільды, пагрузіўшыся ва ўспаміны аб сваім найбуйным правале, змяя ў яго ног слізгала па асколках і парцаляну… Ён паглядзеў уніз і ўбачыў нешта… нешта неверагоднае.

- Не…

- Гары, усё ў парадку, ты як?

Ён нахіліўся і падабраў пабітую фатаграфію. Гэты быў невядомы выкрадальнік, выкрадальнік, якога ён шукаў…

- Не… Я страціў… страціў…

- Гары, усё ў парадку, прачніся, прачніся!

Гэта быў Гары… Гары не Вальдэморт… і гэты шоргат выдавала не змяя… Ён адкрыў вочы.

- Гары, - прашаптала Герміёна. – Ты добра сябе адчуваеш?

- Так, - схлусіў ён.

Ён быў у намёце, ляжаў на адной з нізкіх коек побач з кучай коўдраў. Здаецца, ужо віднела, судзячы па нерухомасці холаду і святла, якое праходзіла праз палатняны дах. Ён быў увесь мокры, прасціна і коўдра прахарчаваліся потам.

- Мы сышлі?

- Так, - сказала Герміёна. – Мне прыйшлося выкарыстаць Парылы Заклён, каб даставіць цябе сюды. Я не магла цябе падняць. Ты… увогуле, ты быў не асоба…

Пад яе гнядымі вачамі залеглі бурыя цені, а ў руцэ ў яе ён заўважыў маленькую губку: яна выцірала яго твар.

- Ты быў болен, - скончыла яна, - зусім болен.

- Даўно мы сышлі?

- Некалькі гадзін таму. Хутка раніца.

- Я быў без прытомнасці?

- Не зусім, - сказала Герміёна, збянтэжыўшыся. – Ты крычаў, енчыў і гэтак далей, - дадала яна, і Гары адчуў няёмкасць. Што ён рабіў? Выкрыкваў заклёны, як Вальдэморт, або плакаў, як немаўля?

- Не магла выцягнуць з цябе Хоркуркс,- сказала Герміёна, жадаючы змяніць тэму. - Ён завяз, завяз ў цябе ў грудзі. Зараз на яго месцы шнар. Выбачай, мне прыйшлося ўжыць заклён разразання, каб выцягнуць яго. Змяя цябе таксама стукнула, але я прамыла і апрацавала рану.

Ён сцягнуў потную футболку і паглядзеў уніз: на грудзі быў чырвоны авальны след ад медальёна. Яшчэ ён заўважыў паўзажыўшыя меткі на перадплеччы.

- Куды ты паклала Хоркуркс?

- Ён у маёй сумцы. Хай паляжыць там некаторы час.

Ён адкінуўся на падушкі і паглядзеў у яе змарнелы шэры твар.

- Нам не трэба было ісці ў Годрыкаву Лагчыну. Гэта мая віна, цалкам мая віна. Прабач, Герміёна.

- Ты не вінаваты. Я сама захацела пайсці. Я і сапраўды думала, што Дамблдор мог пакінуць там меч для цябе.

- Ну што ж… мы памыліліся, дакладна?

- Што здарылася, Гары? Што здарылася, калі вы падняліся наверх? Змяя дзесьці хавалася? Яна вылезла, забіла яе і напала на цябе?

- Не, - сказаў ён. - Яна была змяёй… або змяя была ёю… як-то так.

- Ш-што?

Ён закрыў вочы. Ён усё яшчэ адчуваў на сабе пах хаты Бацільды, ад гэтага ўспаміны былі яшчэ ярчэй.

- Бацільда, мабыць, даўно была мёртвая. Змяя была… унутры яе. Сама-Ведаеш-Хто пакінуў яе ў Годрыкавай Лагчыне чакаць нас. Ты мела рацыю. Ён ведаў, што я вярнуся.

- Змяя была ўнутры яе?

Ён зноў адкрыў вочы. Герміёна выглядала ўзрушанай, здавалася яе вось-вось вырве.

- Люпін казаў, там будзе магія, якую мы і ўявіць не можам,- сказаў Гары. - Яна не жадала казаць у тваёй прысутнасці, таму што яна кажа толькі на змяінай мове, я гэтага не заўважыў, хоць і разумеў яе. Як толькі мы падняліся наверх, яна звязалася Сама-Ведаеш-З-Кім, я чуў гэта ў маёй галаве, я адчуў, што ён усхваляваны, ён сказаў трымаць мяне там… а потым…

Ён успомніў, як змяя вылазіць з шыі Бацільды: Герміёне не трэба ведаць такія дэталі.

- …яна ператварылася ў змяю і напала.

Ён паглядзеў на сляды ад укусу.

- Яна не збіралася мяне забіваць, толькі затрымаць, пакуль не прыйдзе Сама-Ведаеш-Хто.

Калі б ён толькі смог забіць змяю, то ўсё было б не дарма. - З болем у сэрцы ён сеў і адкінуў покрыва.

- Гары, не, я ўпэўненая, табе трэба адпачываць.

- Гэта табе трэба паспаць. Не крыўдзіся, але ты выглядаеш жудасна. Я ў парадку. Я пакуль пасцерагу. Дзе мая палачка?.

Яна не адказвала, толькі глядзела не яго.

- Герміёна, дзе мая палачка?

Яна прыкусіла губу, у вачах паказаліся слёзы.

- Гары…

- Дзе мая палачка?

Яна дастала яе і працягнула яму. Палачка з востраліста з пяром фенікса была амаль зламаная напалову. Толькі далікатны стрыжань пяра злучаў дзве палоўкі. Дрэва было зусім зламанае. Гары ўзяў яе так, быццам гэтая жывая істота, якая атрымала цяжкую траўму. Ён не мог думаць, усё плыла ад трывогі і страху. Затым ён вярнуў яе Герміёне.

- Папраў яе. Калі ласка.

- Гары, наўрад ці гэта магчыма пры такіх пашкоджаннях…

- Калі ласка, Герміёна, паспрабуй!

- Р-Рэпара!

Часткі палачкі злучыліся. Гары ўзяў яе.

- Люмус!

Палачка злёгку заіскрылася і загасла. Гары прыцэліўся ў Герміёну.

- Экспеліармус!

Палачка Герміёны ледзь тузанулася, але засталася ў яе руцэ. Гэта апынулася занадта для палачкі Гары, і яна ізноў распалася на дзве паловы. Ён у жаху глядзеў на гэта, адмаўляючыся верыць у тое, што бачыў… гэтая палачка гэтулькі ўсяго перанесла…

- Гары,- прашаптала Герміёна так ціха, што ён з цяжкасцю пачуў. - Мне вельмі-вельмі шкада. Я думаю, гэта з-за мяне. Памятаеш, калі мы ўцякалі ад змяі, я стварыла Ударны Заклён, і ён лётаў паўсюль, і, мабыць… мабыць закрануў палачку.

- Гэта адбылося выпадкова,- сказаў Гары аўтаматычна. Ён адчуваў пустэчу і здранцвенне. - Мы… мы прыдумаем, як яе паправіць.

- Гары, наўрад ці гэта атрымаецца, - сказала Герміёна, па яе шчакам цяклі слёзы. - Памятаеш… памятаеш Рона? Калі ён зламаў палачку пры аварыі? Яна так і не стала ранейшай, і прыйшлося купіць новую.

Гары падумаў аб Алівандэру, выкрадзеным і змешчаным у закладніках у Вальдэморта, аб Грыгаровічы, які памёр. Дзе ён зараз возьме новую палачку?

- Ну што ж, - сказаў ён спакойна, - што ж, прыйдзецца пакуль пазычыць тваю. Пакуль я на варце.

Яе твар быў пакрыты слязьмі, Герміёна працягнула сваю палачку, яна засталася сядзець на ложку, а ён пакінуў яе, жадаючы толькі хутчэй сысці.