Прысвячаецца першаму прыезду Вауліна Віктара Паўлавіча на месца пахавання бацькі, якое было ўстаноўлена краязнаўцамі Бабінавіцкай школы праз 72 гады пасля гібелі

Шмат год прайшло, як скончылась вайна,

Як плакала над пахаронкай маці.

Усё справы, справы, часу ўсё няма,

Каб шлях да вёскі беларускай той узнаці…

Прыехаў сын на беларускую зямлю

І сцішаны стаіць ён ля магілы,

Схіліў сівую нізка долу галаву,

Сказаць: “Дзень добры, бацька…” – няма сілы.

Да горла жалю горкі падкаціў камяк,

І слёзы, слёзы безупынку душаць.

У думках сын прайшоў ваенны цяжкі шлях,

Адчуў той жах, што выцерпеў народ на Беларусі.

Няма ўжо вёскі, дзе грымеў апошні бой,

На месцы тым шуміць пад неба жыта,

Бы песню ціхую спявае нам з табой

“Ніхто не забыт й нішто не забыта”.

Побач з дзядуляю хлапчук-праўнук стаіць

Глядзіць на усё шырокімі вачыма:

Гарэза-хлопчык сцішыўся і маўчыць,

На ўсё жыццё паездка ў сэрцы след пакіне…

Шмат год прайшло, як скончылась вайна,

Як пахаронку атрымала маці.

Ды толькі ў памяці людской жыве яна –

Кліча сыноў туды, дзе подзвіг здзейсніў бацька!

Багданович Дина Анатольевна,

хранитель экспанатов народного музея баевой славы

ГУО «Бабинавичская ясли-сад –

базавая школа»

Светлай і вечнай памяці

лейтэнанта Васіля Міхайлавіча Якаўлева,

Які загінуў пры вызваленні Лёзненскага раёна

Ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, прысвячаецца

Я шукала магілу салдата

Той апошняй Айчыннай вайны.

Ліст даслалі не маці і тата,

Сваякі ў інтэрнэце знайшлі.

Фотаздымак у руцэ я трымаю:

На ім юны зусім лейтэнант,

І з усмешкай на свет паглядае

Васільковы дзіцячы пагляд.

У сорак трэцім яму было двадцаць,

Да вайны толькі школу прайшоў,

Адняла вайна ў хлопца юнацтва,

Маладым у бяссмерце ўвайшоў…

Не пазнаў лейтэнант наш кахання,

Не паспеў ён стварыць і сям’ю,

Толькі зведаў ён горыч расстання,

Ды страшэнную з немцам вайну.

Няма вёскі, дзе бой вёў апошні,

Дзе пайшоў на салдат танкаў строй,

Дзе герой – лейтэнант зусім юны

Даў загад свой апошні: “За мной!..”

Іх імёны адлілі ў граніце,

Дзе спакой вечны хлопцы знайшлі.

Подзвіг іх праз гады не забыты,

Толькі цяжка іх родным знайсці:

Пахаронка згубілася з часам,

Хтосьці нават без вестак прапаў.

Ды калі застаешся сам-насам,

То карыш сябе – дрэнна шукаў.

Сэрца ёкнула: “Вось ён здаецца,

У Чарнышах – нумар 125?

Так, так, ён!.. – і праз край радасць льецца –

Удалося ўсё ж адшукаць!..”

Нізка-нізенька долу схілюся,

На магілу букет палажу,

Абдыму я пліту і прыльнуся:

“Прывітанне ад родных…” – скажу…

Памяць наша! К табе я звяртаюсь.

Памяць наша! Ты ўдзячнаю будзь!

І праз сотні гадоў, за-клі-на-ю!,

Ты герояў вайны не забудзь!

Багданович Дина Анатольевна,

хранитель экспанатов народного музея баевой славы

ГУО «Бабинавичская ясли-сад –

базавая школа»

Великая Победа

Великая Победа, ценой жизни

Досталась нам от прадедов своих.

Мы помним каждого героя,

Не делим их на близких и чужих.

Поклон земной для каждого солдата,

Спасибо Вам, что выстоять смогли.

За Родину, за матерей, за брата,

За счастье, красоту родной земли.

Прошли года, но память остается Спасибо,

что не знаем мы войны.

А сердце снова трепетно забьется

С приходом наступающей весны.

Наступит май и снова ветераны

Наденут золотые ордена.

Но память не сотрет былые раны

И то, что с ними сделала война.

Устинов Кирилл, 12 лет

ГУДО «Лиозненский районный центр детей и молодежи»

Навошта помніць пра вайну?

Усюды ж пакідае яна след.

Мы помніць будем пра вайну,

Каб цаніць маглі

знакі воінскіх перамог,

Каб народы ўсяго свету

мірна жыць маглі,

Каб ніколі брат на брата

не падняў рукі.

Каб ніколі не прыйшла

да нас злая сіла,

Каб не плакала матуля

на магіле сына…

Навошта помніць пра вайну?

А можа, лепш забыць…

Нам, людзям, выбар свой рабіць!

Моисеенка Анастасия,

учащаяся 10 класа ,

ГУО «Велешковичская средняя школа»

Выпрабаванні лёсу

Я расказаць хачу, сябры,

Пра тыя страшныя гады:

Прыйшлі нямецкія салдаты

Народ караць, паліць іх хаты.

Дзяўчыне той было гадкоў

Трынаццаць, можа, мо й меней.

Малодшых пяць было браткоў.

(Пад печку бульбы нацягалі,

Сядзелі, елі там і спалі)

Усім прыйшлось хавацца тут

Калі фашысты ў дом зайшлі

І бацьку з маці забівалі,

А перад гэтым ёй казалі:

“Ты не пужайся, калі будзеш

Адна з браткамі потым жыць”…

Пачуўшы немцаў галасы

Пачало ў галаве кружыць.

- Не рухацца і не уздыхаць,

- Не плакаць, не лямантаваць, -

Такі помнілі бацькаў наказ.

Магчыма, гэта і змагло

Уратаваць дзецям жыццё.

Гады мінулі… Усё прайшло.

Вайна забылася даўно…

Дзяўчына ж тая і цяпер

Саджае бульбу для людзей.

… Не рухацца і не ўздыхаць,

А потым ціха пачакаць…

Не вернуцца ужо бацькі,

Жыве без іх яна й браткі.

Шчербицкая Дарья, учащаяся 10 класса,

ГУО «Велешковичская средняя школа»

Мы помним

Мы помним, мы гордимся

И низко, вам, герои, поклонимся.

Вы - наша слава, наша доблесть.

Вы защищали мир на совесть.

Война забрала жизни у солдат,

Они давно земле принадлежат.

Но их отвага не забыта,

Ведь кровью и страданием добыта.

Приходим мы на братские могилы,

Чтоб память сердца не остыла.

Ведь наши прадеды не сдались,

И мы под мирным небом жить остались!

И наша память будет вечна,

Гордиться будем бесконечно.

"Спасибо" будем говорить

За то, что можем просто жить...

Напольская Анастасия,

учащаяся 6 класса,

ГУО «Выдрейская ясли-сад-средняя школа»

Кусочек хлеба

Сорок третий год

Война и холод

Маленькие дети дружно вряд

Выстроились под немецкий хохот,

Им фашисты нагло говорят:

- Есть хотите, свиньи? На колени,

А один автоматом затряс.

И они в тот миг оцепенели,

И от страха не поднимали глаз.

А фашист достал кусочек хлеба,

На дорогу кинул, ухмыляясь.

А потом топтал его ногами,

Над голодными детьми издеваясь.

Малыши стояли и смотрели

Разве мог тогда фашист подумать,

Что они его в душе жалели,

Хоть и хотели сильно кушать.

А когда фашисты уходили,

Малыши на корточки присели.

Собирали хлеб они руками

И замершие кусочки ели.

Много лет прошло с тех пор,

Но время не стирает из памяти былое.

Не забыли наши ветераны,

Как фашист топтал ногой святое.

Святостью наполнен хлеб до края,

В этом слове все его величье.

Помните, что крошку поднимая,

Вы не превращаетесь в фашиста.

Устинова Алина Владимировна,

учитель математикиГУО «Крынковская средняя школа имени М.Т.Лынькова»

«Дружат дети на планете»

Дружат дети на планете

Дети всей земли.

Любят дети мир на свете

И не хотят войны.

Дружат дети вопреки несчастьям,

Вопреки всем невзгодам и ненастьям.

Ведь когда дети улыбаются

Все цветы мира раскрываются.

Бутылкина Юлия, учащаяся 3 класса

ГУО «Бабиновичская ясли-сад-базовая школа»

Есть разные дети

Есть на планете разные дети,

Играют в планшете,

Мечтают о лете,

Поют на рассвете.

Но если подружим

Детей всех на свете,

То войны закончатся

Все на планете.

Богданович Дарья, учащаяся 3 класса

ГУО «Бабиновичская ясли-сад-базовая школа»

Прысвячаецца першаму прыезду Вауліна Віктара Паўлавіча на месца пахавання бацькі, якое было ўстаноўлена краязнаўцамі Бабінавіцкай школы праз 72 гады пасля гібелі - student2.ru Прысвячаецца першаму прыезду Вауліна Віктара Паўлавіча на месца пахавання бацькі, якое было ўстаноўлена краязнаўцамі Бабінавіцкай школы праз 72 гады пасля гібелі - student2.ru