Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва

Стыль ракако ў архітэктуры, інтэр’еры і жывапісе Францыі

Змест

• 1 Архітэктура
• 2 Жывапіс
• 3 Музыка
• 4 Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва
• 5Мода
• 6Літаратура

Ракако

Рынальдзіеўскае ракако: інтэр'еры Гатчынскага палацу.

Ракако (фр.: rococo, ад фр.: rocaille — дэкаратыўная ракавіна, ракушка) - стыль у мастацтве (у асноўным, у дызайне інтэр'ераў), які ўзнік у Францыі ў першай палове XVIII стагоддзя (падчас рэгентстве Піліпа Арлеанскага) як развіццё стылю барока. Характэрнымі рысамі ракако з'яўляюцца вытанчанасць, большая дэкаратыўная нагружанасць інтэр'ераў і кампазіцый, грацыёзны арнаментальны рытм, вялікая ўвага да міфалогіі, эратычных сітуацый, асабовага камфорту. Найвышэйшае развіццё ў архітэктуры стыль атрымаў у Баварыі.

Архітэктура

Першыя помнікі ракако — інтэр'еры маёнтка Раганаў і палаца Марлі (на мал., не захаваўся ).

Архітэктурны (дакладней — дэкаратыўны) стыль ракако з'явіўся ў Францыі ў часы рэгентства (1715—1723) і дасягнуў апагею пры Людовіку XV, перайшоў у іншыя краіны Еўропы і панаваў у ёй да 1780-х гадоў. Стыль ракако быў працягам стылю барока ці, дакладней сказаць, яго перайначванне, якое адпавядала манернаму, вычварнаму часу. Ён не ўнёс у архітэктуру ніякіх новых канструктыўных элементаў, але карыстаўся старымі, не сцясняючы сябе пры іх ужыванні ніякімі традыцыямі і маючы на ўвазе, галоўным чынам, дасягненне дэкаратыўнай эфектнасці.

Адкінуўшы халодную парадную, цяжкую і сумную напышлівасць мастацтва часоў Людовіка XIV і італьянскага барока, архітэктура ракако імкнецца быць лёгкай, ветлай, гуллівай у што бы то ні стала, яна не клапоціцца ні пра арганічнае спалучэнне і размеркаванне частак будынка, ні аб мэтазгоднасці іх формаў, а распараджаецца імі з поўнай самаўпраўнасцю, якія даходзіць да капрызу, пазбягае строгай сіметрычнасці, без канца вар'іруе раздзялення і арнаментальныя дэталі і не шкадуе раздаваць апошнія. У стварэнні гэтай архітэктуры прамыя лініі і плоскія паверхні амаль знікаюць або, па крайняй меры, замаскіроўваюцца фігурнымі элементамі; не праводзіцца ў чыстым выглядзе ні адзін з устаноўленых ордэраў; калоны то даўжэюць, то кароцяцца і скручваюцца шрубападобна; іх капітэлі скажаюцца какетлівымі змяненнямі і дадаткам, карнізы змяшчаюцца над карнізамі; высокія пілястры і велізарныя карыятыды падпіраюць нікчэмныя выступы з моцна выдатным наперад карнізам; дах перапаясваецца па краі балюстрадамі з балясамі ў выглядзе флакона і з змешчанымі на некаторай адлегласці адзін ад аднаго пастаментаў, на якіх расстаўленыя вазы або статуі; франтоны, якія прадстаўлялі ломаныя выпуклыя і запалыя лініі, увенчваліся таксама вазамі, пірамідамі, скульптурнымі фігурамі, трафеямі і іншымі падобнымі прадметамі. Усюды, у абрамленні вокнаў, дзвярэй, сцянных прастораў унутры будынка, у плафоне, пускаецца ў ход вычварная ляпная арнаментацыя, якая складаецца з завіткоў, аддалена нагадвае сабой лісце раслін, выпуклых шчытоў, няправільна акружаных такімі ж завіткамі, з масак, кветкавых гірляндаў і фестонаў, ракавін, необделанных камянёў (рокайль) і да т. п. Нягледзячы на такую адсутнасць рацыянальнасці ў карыстанні архітэктанічнымі элементамі, на такую капрызнасць, вытанчанасць і прыгнечэнне формаў, стыль ракако пакінуў шмат помнікаў, якія да сёння вабяць сваёй арыгінальнасцю, раскошай і вясёлай прыгажосцю, жыва пераносяць нас у эпоху румян і бяліл, мушак і пудреных парыкоў (адгэтуль нямецкія назвы стылю: ням.: Perückenstil, ням.: Zopfstil).

Архітэктура ракако
Французскае ракако:Амаліенбург пад Мюнхенам.	Фрыдэрыцыянскае ракако маскіруецца пад шынуазры: Кітайская хатка ў Патсдаме.	Елізавецінскае ракако: інтэрьер Кітайскага палацу ў Араніенбауме.	Баварское ракако: базіліка Фірцэнхайліген.	Партугальскае ракако: царква Францыска Асізскага в Ауру-Прэту работы Алейжадынью.

Жывапіс

Франсуа Бушэ. «Сняданак» (1739).

З'яўленне стылю ракако абумоўлена зменамі ў філасофіі, густах і ў прыдворным жыцці. Ідэйная аснова стылю — вечная маладосць і прыгажосць, галантная і меланхалічная вытанчанасць, ўцёкі ад рэальнасці, імкненне схавацца ад рэальнасці ў пастушынай ідыліі і сельскіх радасцях. Стыль ракако зарадзіўся ў Францыі і распаўсюдзіўся ў іншых краінах: у Італіі, Германіі, Расіі, Чэхіі і інш. Гэта адносіцца і да жывапісу, і да іншых відаў мастацтва. У Расіі ў эпоху ракако жывапіс еўрапейскага тыпу толькі з'явіўся ўпершыню, змяніўшы сваю, рускую традыцыю, іканапіс. Гэта партрэтны жывапіс Антропава і Рокатава. На змену рэпрэзентатыўнасці прыходзіць камернасць, вытанчаная дэкаратыўнасць, пераборлівая гульня формаў. Найбольш ярка жывапіс ракако выявіўся ў Францыі і Італіі. Замест кантрастаў і яркіх фарбаў у жывапісу з'явілася іншая гама колераў, лёгкія пастэльныя тоны, ружовыя, блакітныя, бэзавыя. У тэматыцы пераважаюць пастараль, буколіка, гэта значыць пастуховыя матывы, дзе персанажы не абцяжараныя нястачамі жыцця, а аддаюцца радасцям кахання на фоне прыгожых ландшафтаў у асяроддзі авечак. Упершыню рысы гэтага стылю выявіліся ў творчасці Антуана Вата, у якога галоўнай тэмай былі галантныя святыя. Яго творчасць адносяць да рэалізму, ён адлюстроўваў жыццё прыдворных даволі справядліва. Але ў яго карцінах відавочна праглядаецца і новы стыль. Іншай, характэрнай рысай таго часу, была эротыка. Створана шмат карцін, якія паказваюць аголеную натуру, розных німфаў, Венеры. Найбуйнейшы прадстаўнік ракако ў Францыі — Франсуа Бушэ, які працаваў у жанры партрэта і пейзажа.

У Італіі найбуйнейшы прадстаўнік таго часу — Джамбатыста Тьепола (1696, Венецыя — 1770, Мадрыд). Вялікая ўвага тады надавалася фрэскам, роспісу столяў, скляпенняў, сцен. Была нават адмысловая спецыялізацыя сярод мастакоў — квадратурыст. Ён адлюстроўваў ілюзорныя архітэктурныя формы, якія служылі апраўленнем, а то і фонам. У гэтым выпадку намаляванае на плоскасці з адлегласці здаецца скульптурай. Такія роспісы ёсць, напрыклад, у вестыбюлі Зімовага палаца. Бачным мастаком з'яўляецца Пьетра Лонга. Яго бытавыя сцэны цалкам адпавядаюць характару стылю ракако — утульныя гасціныя, святы, карнавалы. Акрамя гэтага ў Італіі ў гэты час развіўся і іншы напрамак, які не зусім ўпісваецца ў рамкі стылю. Гэта — ведутызм, рэалістычнае і дакладнае адлюстраванне гарадскіх відаў, перш за ўсё Венецыі. Тут пераважае прынцып дакладнай перадачы рэчаіснасці. Віды Венецыі пішуць Каналета і Франчэска Гвардзі. Бернарда Белота працаваў таксама ў Германіі. Яго пэндзлю належаць цудоўныя віды Дрэздэна і іншых месцаў.

Жывапіс ракако
Антуан Ват. «Адплыццё на востраў Цытэру» (1721)	Нікола Ланкрэ. «Танцуючая Камарга» (каля 1730)	Франсуа Бушэ. «Вулкан уручае Венеры даспехі Энея» (1757)	Фрагонар. «Арэлі» (1767)	Джамбатыста Тьепола. Алегарычны роспіс плафона Вюрцбургской рэзідэнцыі.

Музыка

У «чыстым выглядзе» музычны стыль ракако праявіў сябе ў творчасці «вялікіх французскіх клавесін істаў» Франсуа Купера («Вялікага») і Жана Піліпа Рама (не менш вялікага, але без такога ж «тытула»). Цалкам у той жа манеры працавалі іх менш вядомыя сёння сучаснікі: Луі Клод Дакен, Антуан Фаркерэ, Андрэ Кампра, Жозэф Бодэн дэ Буамортье, Луі Нікаля Клерамба, Марын Марэ і многія іншыя. Сваім папярэднікам ў адзін голас яны аб'яўлялі вялікага Жана Батыста Люлі.

Для стылю ракако ў музыцы характэрныя цалкам тыя ж самыя рысы, што ў жывапісу і ў архітэктуры. Мноства дробных гукавых упрыгожванняў і завіткоў (так званых «мелізмаў», аналагічных звілістым лініям стылізаваных ракавін «рокайлей»), перавага маленькім (ювелірна аздобленых ў дэталях) і камерным формам, адсутнасць яркіх супрацьпастаўленняў і драматычных эфектаў, панаванне тых жа, знаёмых па карцінах Бушэ, тэм і вобразаў: гуллівых, какетлівых і галантных. Ды і сам па сабе інструмент, клавесін, які перажыў у эпоху галантна стылю і ракако свой найвышэйшы час росквіту і папулярнасці, што гэта як не найвышэйшы выраз ўсіх рыс таго ж стылю ракако? Камерны, невялікага (або нават зусім маленькага) памеру інструмент, з нягучным гукам, хутка загасальнымі і патрабаваўшым вялікай колькасці дробных нот для запаўнення прасторы. Само сабой, што знешнее аздабленне інструмента: вычварная, багатая, поўная дробных упрыгожванняў і найтонкіх дэталяў непазбежна дапаўняла адзінства стылю.

Але нават і ў буйных формах (операх, балетах і кантатах) усе гэтыя рысы праявілі сябе ў поўнай меры. Так, вялікія оперы Жана Філіпа Рамо і Андрэ Кампра таксама пабудаваныя з невялікіх нумароў, звязаных паміж сабой па сюітнаму прынцыпу, а часам і зусім ўяўляюць сабой феерычную сюіту, практычна не звязаную якім-небудзь зразумелым агульным сюжэтам. Найбольш вядомыя творы гэтага тыпу: «Галантная Індыя» Рамо, «Венецыянскія святы» і «Галантная Еўропа» Кампра. Героі міфалагічных сюжэтаў опер ўяўлялі сабой галантных кавалераў і дам, пераапранутых ў пышныя касцюмы па прынцыпе маскарада. Вельмі папулярны быў таксама жанр пастараль, з такімі ж галантнымі пастухамі і пастушкамі, зразумела, нічога агульнага не маюць з рэальнымі сялянскімі тыпажамі, якія займаюцца пашай быдлаа.

Выява:Le Sueur, Melpomene, Erato & Polymnie.jpg

Cliche Lauros-Giraudon (XVIII стагоддзе). «Тры музы ў поце твару».

У інструментальнай музыцы панавала такая ж галантна жанравая, партрэтна-пейзажная, пастаральная або танцавальная мініяцюра ( для клавесіна, віёлы, часам з даданнем флейты, скрыпак і габоя). Музіцыраванне, як правіла, у сюітнай форме, з часам паступова набірае колькасць частак і ўзбагачаецца шматлікімі падрабязнасцямі. Класічная барочная сюіта, звычайна складалася з 3-5 танцаў з простымі жанравымі назвамі спачатку ўзбагацілася новымі «ўстаўнымі» французскімі танцамі, такімі як паспье, бурэ, менуэт, павана, гальярда, а затым пачала ўключаць у сябе і свабодныя, фантазійныя часткі з пейзажнымі, жанравымі ці нават персанальнымі назвамі. У параўнальна кароткую эпоху ракако сам па сабе жанр сюіты спачатку быў даведзены клавесіністамі і майстрамі інструментальных жанраў да свайго вышэйшага развіцця, а затым да знясілення і заняпаду, пасля якога ён папросту пакінуў прафесійную музычную сераду на добрую сотню гадоў.

Паколькі музыка гучала на свецкіх прыёмах і падчас ежы, асабліва віталіся розныя выдумкі, карнавальныя імітацыі і дасціпныя забаўляльныя прыёмы для забавы арыстакратычных слухачоў. Нязменнай папулярнасцю карысталіся яркія гукавытваральныя п'есы, напрыклад, такія, як «Курыца» Рамо (для клавесіна) або «Маленькія ветраныя млыны» Купера (таксама, між іншым, часткі клавесіннай сюіты). Гэты поспех прывёў да шматлікіх перайманнящ, паўтораў і рэплікацый ў творчасці іншых аўтараў, што наогул было характэрна для эпохі барока ў цэлым. Часам займальныя эфекты перамяшчаліся прама ў музычную сферу, парадзіруючы або адлюстроўваючы калегу-кампазітара або перадражніваючы некаторыя прафесійныя звычкі саміх музыкаў. У гэтым плане асабліва паказальная «Саната-квартэт» Гіёма Гіймена, якая носіць падзагаловак «Галантныя і займальныя гутаркі паміж папярочнай флейтай, скрыпкай, басоваў віёлай і віяланчэллю »(1743). У салонах часцей за ўсё выконваліся млявыя або гуллівыя любоўныя песні, а таксама папулярныя арыі з опер Рамо, Кампра і Люлі ў перакладанні для клавесіна або маленькага камернага ансамблю

Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва

Шаблон:See also

Інтэр'ер у стылі Людовіка XV (музей Нісім-дэ-Камонда)

Стыль ракако выказаўся бліскучым чынам таксама ва ўсіх галінах мастацка-прамысловых вытворчасцяў; з асаблівым поспехам ён прымяняўся ў фабрыкацыі фарфора, таму што прыдаваў вытанчанасць як форме, так і арнаментацыі вырабаў з яго; дзякуючы яму, гэтая фабрыкацыя зрабіла ў свой час велізарны крок наперад і ўвайшла ў вялікую пашану у аматараў мастацтва.

У 1708 г. алхімік Ёган Фрыдрых Бетгер адкрыў сакрэт вырабу фарфору і знайшоў прыдатную для гэтага гліну. У Майсэне была адкрыта першая, дзе першым майстрам быў Ёган Готтлиб Кірхнер. Фарфор атрымлівае папулярнасць, з'яўляюцца і іншыя цэнтры яго вытворчасці. Найбольш знакамітай была мануфактура ў Сеўры, дзе працаваў Эцьен Морыс Фальконе. Акрамя фарфору — у модзе срэбра. Вырабляюцца шакаладніцы, супницы, кафейнік, талеркі і іншае. У гэтым стагоддзі нараджаецца кулінарнае мастацтва ў яго сучасным выглядзе, у тым ліку — мастацтва сервіроўкі стала.

Мэбля ракако адрозніваецца характэрнымі рысамі. Адна з самых яркіх рыс — выгнутыя лініі, выгнутыя ножкі. Мэбля становіцца больш лёгкай і вытанчанай ў параўнанні з той, што была раней. З'яўляюцца новыя прадметы мэблі, кансольныя столікі, сакрэтнікі, бюро, камоды, шыфаньеры. Два найбольш распаўсюджаных тыпу крэслаў — «Бержер» і «Маркіза».

Майстры мэблі: Давід Рэнтген, Шарль Крэсан, Жак Дзюбуа, Франсуа Эбен, П'етра Піфеці (Рым), Энемон-Аляксандр Петыта (Парма), Джузэпэ Маджаліні (Мілан). Вядучае становішча ў вырабе мэблі ў Італіі займалі майстэрні Турына і Венецыі.

Скульптура і дэкаратыўна-прыкладное мастацтва
«Амур»Фальконе.	«Амур» Бушардона.	Мейсенскі фарфор.	Крэсла ў стылі Людовіка XV	Эскіз чыпендэйлаўскага ложка.

Мода

Выява:18век2.jpg

Чэшская арыстакратка, апранутая па модзе ракако.

Выява:Rococo.jpg

Прычоска эпохі ракако. Мал. Zina Korzina

Мода эпохі ракако адрознівалася імкненнем да рафінавання, вытанчанасці і наўмыснаму скажэнню «натуральных» ліній чалавечага цела.

Моду ракако прынята лічыць жаноцкай модай, таму што ў гэтую эпоху адбылося максімальнае набліжэнне мужчынскай моды да тыпова-жаночых узораў. (Некаторыя даследчыкі нават называюць XVIII стагоддзе — «Стагоддзем жанчын»). Ідэал мужчыны — вытанчаны прыдворны, франт. Ідэал жанчыны — далікатная стройная жэіанніца. У модзе — асіны стан, вузкія сцёгны, кволыя плечы, круглы твар. Гэты сілуэт заставаўся нязменным на працягу ўсёй эпохі ракако. Жанчыны носяць пышныя спадніцы — панье, якія ствараюць эфект «перавернутай чарачкі».

Жаночая прычоска (гл. падрабязна — Прычоскі XVIII стагоддзя) зведала значныя змены. Так, у 1720—1760-х гадах (пасля таго, як фонтанж канчаткова выйшаў з моды) у модзе была гладкая, маленькая прычоска з шэрагамі спадальных валасоў. Потым прычоска пачала «расці», каб у 1770-я гады ператварыцца ў знакамітыя «фрэгаты» і «сады», якія так любіла Марыя-Антуанэта. Мужчыны перш адпускалі з бакоў буклі, а ззаду насілі доўгую касу. Крыху пазней у моду ўвайшлі белыя напудраная парыкі, з закручанымі з бакоў буклямі, касічкі і бантам ззаду.

Асноўным тыпам мужчынскага адзення заставаўся жюстакор, з часоў моды барока, але пазней яго сталі называць абі. Пад яго апраналі камзол. Насілі беласнежныя кашулі, карункавыя жабо і шыйныя хусткі. Жюстакор меў у пачатку стагоддзя больш прамую форму, затым зведаў эвалюцыю: яго крысы сталі шырэй, як бы тырчалі ў розныя бакі. На рукавах былі шырокія обшлагі. На кішэнях — вялізныя клапаны. Жаночая сукенка таксама зведала падобную эвалюцыю: спачатку яна была вузейшая, затым пачала пашырацца і пашырылася да мяжы. У якасці галаўнога ўбору папулярнай заставалася трохвуголка.

У самым пачатку эпохі ракако (рэгентстве) у модзе быў стыль ноншаланс, гэта значыць знарочыстая нядбайнасць.

Літаратура

Стыль ракако ў літаратуры атрымаў найбольшую распаўсюд у Францыі XVIII стагоддзеа. Літаратурныя творы гэтага перыяду адрозніваліся вытанчаным вытанчанасцю, пазбаўленым якіх-небудзь грамадзянска-патрыятычных матываў; ім уласцівыя фрывольнасць, гуллівасць і бесклапотнасць. Актуальнасць набываюць ідэі геданізму, якія і становяцца свайго роду асновай творчасці многіх паэтаў і пісьменнікаў, якія стваралі свае творы ў стылі ракако. Літаратура ракако - гэта пераважна малыя формы: хупавыя пастарал, камедыі масак, эратычныя паэмы, гуллівыя вершы і навелы. Найбольш прыкметнымі творамі ў стылі ракако можна назваць «Купанне Зелиды» маркіза дэ Пезаи (1764), «Чатыры гадзіны туалета дамы» абата дэ Фавр (1779), галантныя раманы і казкі Луве дэ Кувре, графа Кейлюса і інш

Лірыка ракако значна лягчэй высакамоўна паэзіі класіцызм а, у сувязі з чым атрымлівае назву «лёгкая паэзія» (фр.: poésie légère) або «паэзія мімалётнасці» (фр.: poésie fugitive). Найбольш распаўсюджанымі для стылю формамі былі застольныя песні, гуллівыя паслання, Мадрыгал ы, санэт ы і эпіграмы (лірыка Эвариста Хлопцы, маркіза дэ Лафара і інш)

У Англіі стыль ракако не атрымаў у літаратуры шырокага распаўсюджвання. У Італіі і Нямеччыны наадварот, было шмат прыхільнікаў дадзенага стылю, у прыватнасці Паола Антоніо Рол і Пьетра метастазы - у Італіі, і Ф. Хагедорн, І. Глейм, І. М. Гец - у Германіі.