Стр. 232 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 231
Стр. 233
Қазақстанның ашық кітапханасы
Вася Гришин сағатына қарады да, ұйықтап жатқан Самедті оятты. Бұл екеуі күзет кезегіне
кеткелі жатыр. Айқас тоқталғаннан кейін, күзетке кезекпен жіберіп, екі сағаттан ұйықтап
тұруға сөз байлағамыз.
—
Жайлы төсекке көптен бері жатқаным осы болар...— дейді Самед, тас еденнен
тұрып жатып.—Хожа Насреддин жолдас «ұйқың қанса, жұмысың да озық болар» деген
екен... Курорттан келгендей боппын...
Түн әзір тыныш... Самед тағы бір-екі қалжыңын айтып, Васямен бірге күзетке кетті.
Өзгеміз ояу отырып түс көргендей, мең-зең халде болсақ та, басымызды жерге тигізуге
уақыт жоқ.
—
Апыр-ау, бұл қайда жоғалып кетті?— деп, Петр тынышсыздана бастады.
—
Өліп қалмаса, келер уақыты болып еді ғой.
—
Бекер жіберген екеміз...
Әңгіме Егор жайлы еді. Егор су әкелем деп кеткелі екі сағат болды. Әлі жоқ. Ешбір
белгісіз кетіп барады...
Күн бойғы арпалыстан кейін, бар суды бір-ақ ішіп салғамыз. Беті жабулы ақ шелекте
азғана су бар екен жарты стаканнан әрең жетті. Суды бөлуші Самед болды да, Петр
бақылап отырды. Ешкімнің сусыны қанған жоқ. Аузымыз әлі желімдей былжырап отыр.
Содан кейін Егор тұра келіп, су әкелуге рұхсат сұрады. Енді міне, оралмай кетті.
—
Судың қайда екенін анық білетін бе еді өзі?
—
Анық білетін.
—
Кеше түнде сол суға түсіп те кеттім деген.
Күндізгі толас кезінде біз айналаны түгел шолып, белгілеп алғамыз. Поселкенің біз жақ
бетінде сайдың табанында жатқан суды бәріміз де көргеміз. Сусап жүргенде көзіміз қайта-
қайта түскен. Бекіністің картасында да ол жерде бұлақ барлығы анық көрсетілген. Егор
кетерінде бәрін анықтап алып еді.
Егер бұлақты немістер күзетіп тұрса, Егор жанжалсыз кейін қайтпақ та. Егор көзге түсіп
қала ма деп, ол кеткелі ракета да атылған жоқ. Бірақ Егор әлі жоқ...
Біз білетін Егор ежеттік дегенді де үстірт түсінбейтін адам еді. Қара шаруаның
ұқыптылығы, айла-тәсілі деген сияқтылар бойынан табыла беретін. Сырт қарауға аңқау
көрінгенімен ар жағы қырық-қалта, айлалы да тәсілді болатын. Кеп жыл ағаш арасында
өскендіктен жер бетінің ой-шұқырына да зирек еді.
Сусыз қалар болсақ, ертеңгі күніміздің хәлі не болары бәрімізге де түсінікті еді.
Сондықтан Егордың су әкелем дегеніне ешкім қарсы болған жоқ. Су тауын алуға жалғыз
қолайлы шақ түн ғана.
Егор орнынан күлімдеп тұра беріп:
—
Потому что без воды.
—
И ни туды, и ни сюды...— дейтін белгілі әнді ыңылдап, кетіп отырды.
Стр. 233 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 232
Стр. 234
Қазақстанның ашық кітапханасы
Қалған тоғыз жауынгердің тағы бірінен айрылсақ, мұнымыз дивизияның, бір
батальонынан айрылғаннан кем тимейді бізге. Бір майданымыз үштің бірінен
айрылғандай батады.
Адам қуаныш үстінде қайғырып, қайғы үстінде қуана алмайды. Сол сияқты, ауыр хәлдің
үстінде қалжың мен күлкің де келмейді. Бірақ ойыңды сол бір қара ноқатқа тіреп қойып
отыра берсең, қарадай жұтағаныңды білмей де қаласың. Мұндай жайдан талай бірге
шығып үйреніскен Петр маған:
—
Костя, а, Костя!..— деді.
Мана маған бірінші рет «командир жолдас!» деп сөйлесіп, басқа жолдастарға соғыстық
тәртіп жолын көрсетіп жіберген де осы Петр еді. Енді міне, оңаша отырған кезімізде төрт
жылдан бергі ескі әдетімізге басып «Костя!» деді. Біз, әрине, сақал-шашты қырау басқан
кезде де «Петя, Костя» десіп жүретін жолдастармыз.
—
Костя, қалай ойлайсың, біз Берлин көшесіне де өзге бөлімдерден бұрын кірер ме
екеміз?..
—
Неге бұрын кірмейміз, бұрын кіреміз, әрине!..
—
Ойын емес, ойласып көрейікші... Біздің әскер шегінген кездерінде біз ылғи артта
болатын едік қой, солай емес пе еді.
—
Ие, солай болатын.
—
Шабуылға көшкеннен бері ылғи алда келе жатқан жоқпыз ба?
—
Ие...
—
Олай болса, осымыз біздің ерекшелігіміз болад та...
Шегіну кезінде артта жүрсек, шабуыл кезінде алда жүрсек, жауға ең жақын жүретін біз
болғанымыз да!..
Петрдің не айтқалы келе жатқаны айқын болса да, қызынып бұл айтқан әңгімесі тез
аяқталып қалмасын деп, мен:
—
Содан соң!..— дедім.
—
Содан соң... Берлиннің төбесіне Совет туын бірінші болып орнататын да біз
болармыз?—деді Петр қызыңқырай сөйлеп.— Ол күні біз құстай ұшпаймыз ба!.. Шетінен
бір кіріп алған соң, ортасына қарай зырламаймыз ба Берлиннің!..
—
Тап осы қорғанның төбесінде тұрған туымызды апарып, Берлиннің төбесіне
шанышсақ, тіпті қызық болар еді!—дедім мең Петрға еріп, қызып кетіп.— Дал-дұлы
шыққан, талай айқасты көрген ту, денесінде мың жарасы бар жауынгердей құрметтелер
еді!..
—
Ие, ту мен жауынгер денесіндегі жара өзінен өзі құрметті белгілер... Бірақ ол жат
жер ғой... Мына біреу жырым-жырым болған туды шаншып қойған кім деп,
маршалдардың біреуі сұрап жүрсе сен тайқақтамаймысың?
—
Тайқақтайтын не бар? Адымдап шығамын да: