Стр. 169 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 168
Стр. 170
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Қолыңда отырған әсем хатты әйел ғана жазған болар.
—
Әйелдер әсем хат жазуға олақ келеді.
—
Не дейді!
—
Есіңде болсын, олақ келеді.
—
Е, сен үйренген адамсың ғой, бірдеме білетін шығарсың...
—
Дауласпа, білем...
—
Дегенмен қолыңдағы хатты әйел жазғанына бәс тігем!
—
Бәс тіксең, ұтқаның... — Ендеше, әйел жазған болды ғой? — Гуля жазыпты...
Біздің дивизияны толықтыру аяқталып келеді. Ол екі арада едәуір демалып қалдық.
Жауынгерлер ине-жіптен жаңа шыққан киімдерін киіп, жалт-жұлт етеді. Әлі тер сіңбеген
ішкі киім, қыры сынбаған сыртқы киім, сықырлаған жаңа етік, бірінші рет тағылған погон
солдат көңілін қатты көтеріп тастады. Екі жылдан асқан соғыс кейістігі ұмытылып, әр
солдат майданға жаңа келе жатқандай қызу да, сергек те. Кеудеге қатарланып қалған
орден мен медальдар тыстан естілген шолпыдай сыңғырлайды. Бұл бір көңілге өте жайлы
тиетін сыңғыр. Етігіміз де сықыр-сықыр етеді. Ұлтандары табан елі, Берлинге дейін
аяңдасаң да шыдайтындай көрінеді. Осы етікпен Берлинге же» терміз деген ой кейде шын-
ақ келіп қалады.
Вася жаңа формалы киімдерін киіп, орден медальдарын жарқыратып тұрып қаз-қатар
тағып алып, сыңғыр да сыңғыр, сықыр да сықыр еткізіп, ұзын залды өрлей адымдап,
отыра алмай жүр. Тыныққан қырынған, сөз жоқ, сұлуланып кеткен. Жақында жарығы
жымыңдап, музыкасы ыңыранып жатқан қала бақшасы болса, ендігі кетіп те қалған болар
еді. Ол бұл маңда жоқ... Сондықтан әрқайсымызға бір келіп, ойнақы сұраулар беріп,
қалжың іздеп жүр. Әйелің демей, қатының дегенді де қалжың туғызу үшін, маған әдейі
айтты.
Васяның әшейіндегі жинақтылығы бәрімізге де мәлім болғанмен қызу үстінде ескі
ботинкасын шығарып тастауды әлі ұмытып жүр. Тұмсық жағы қыс бойы қасқыр кеміріп
шыққандай ескі ботинкасының түсі сары болған ба, қара болған ба, әлде тіпті ақ болған
ба, оны қазір ешкім айыра алар емес. Шөлдеген бақадай аузын ашып, маған қарап
қатарласа. қойыпты. «Ескерткіш етерсің, өзіңде қалсын» деп, бұл ботинканы біздің
шаруақор старшина да алмай қайтарған.
—
Ботинкаларыңның қарны ашып тұр білем, Вася... Бірдемені асатып жіберсеңші,—
дедім, қалжың іздеп жүрген жолдасыма. Вася кілт еңкейіп, ботинкаларын алып, далаға
шығып кетті. Бұл күнге дейін киіп келген киімінен енді өзі де жеркенетіндей, саусақ
тарының ұшымен ғана
ұстап барады. Бала кезімде үйге кіріп кеткен бақаны шығарып тастарда мен де осылай
ұстайтын едім.
Васяға осылай бір «тойтарыс» беріп тастап, мен Гуляның хатына қайта үңілдім. Васяның
қалжың сұрауынан кейін, хаттың әрбір сөзі жан-жаққа өре жөнелген құмырысқадай
бытырап, ешбір сөздің мағынасын ұстатпай қойды. Әрбір сөз: «Ие, осы сенің әйелің
қайда?» деп тұрғандай көрінеді.
Стр. 170 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 169
Стр. 171
Қазақстанның ашық кітапханасы
Шынында да менің әйелім қайда осы?.. Ақбота енді менің әйелім екендігіне біржола
сенген сияқтымын. Бұрынғы бойдақ күндегідей емес, мінезіме де салмақтылық кіріпті. Үй
жақта, ел жақта не жай болып жатыр екен деп ойласам, Ақбота да есіме бірге түседі.
Хатын алғанда болмаса, басқа уақытта Ақботаны ылғи елмен бірге алам есіме.
Ақботаның менің әйелім екендігін жолдастарым да біржола дәлелдеп сендіріп қойды:
—
Бәрекелді!.. Мынадай хат жазған адам әйелің болмай, кімің болушы еді!
—
Мұндай сөздерді тек әйелің ғана жазады, әрине Факт!..— деседі.
Жолдастарымның ішінде менен басқа үйленгені де жоқ. Әйелінің еріне, ерінің әйеліне
хатты қалай жазатынын кезімен көрген де біреуі жоқ. Сонда да мұндай хатты әйелің ғана
жаза алады дегенде бәрі де үйлі-жайлы болатын адамдардай сеніммен айтады...
Шешем де менен гөрі Ақботаның жайын көбірек ойлайтын сияқты.
—
Ер балаларға соғыс деген немене, Ақбота байғұс қайтып шыдап ?күр екен?.. Байғұс
балаға жұмыстың бір ауыры кездеседі ылғи...
Маған Ақботаның адресін жібергеннен кейін, ендігі мен барып та қайтқан сияқты көрісем
керек. Болмаса, екеуміз бір жерде жүргендей көрінетін сияқтымыз. Ақботаны маған
аманаттай тапсыра келіп:
—
Сүт құйған қою шайды жақсы көретін еді... Соғыста айран мен қымыз қайдан
болсын... Әйтеуір жылы жақта жүрміз дегендеріңе қуанамын,— дейді.
Екеуміз де бір соғыста жүрген соң, апам Ақбота екеумізді колхоздың бір бригадасында
жүргендей де көріп қалады... Бұл ойын мен де бұзғым келмейді, әйтеуір көңілі
тынышырақ болсын деймін. Ақботаның хат жәшігінің номерінен басқа еш нәрсе білмесем
де шешемнің ойына қобалжу кірмесін деп, екеумізді екі жерде жүргенімізді әлі ашып
жазған емеспін. Жаңағыдай «нақты» тапсырмаларына: соғыс болған соң, шыдайды да
деген сияқты жалпылама жауап беріп келдім...
—
Вася қайтып келді де:
—
Гуля не жазыпты?—деді.
—
Сәлем айтыпты...
Енді Вася өз тумбочкасына барып, теріс қарап отыра қалып, оң иығы бүлк-бүлк етіп,
бірдемені тез-тез жаза бастады. Әрине, тоғыз айдан бері бір хат жазбағанына ұялып,
Гуляға хат жазып жатыр. Сәлем айтыпты дегенімде сонысынан қызарып та кетіп еді, енді
соны аршығысы келеді.
—
Ферғана каналының қандай болып шыққанын көрдің бе Көрдің ғой, ортақ старший
сержант? Көрдіңдер ғой?—деп, елеуреп айнала қаранып, бізге жаңадан қосылған
жауынгер Самед Абдоллаев тыпыршып тұр.
—
Әрине, көрдім,— деп мен Самедке қарадым.— Соғыс уақытындағы ұлы еңбектің
бірі екен!
Соғыстың ауыр кездерінде аяқталған Фергана каналын кинодан бәріміз бірге көріп едік.
Мақта егісінің түсімін арттырып, жоспарын артығымен орындап шығуға берген өзбек