Стр. 224 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 223
Стр. 225
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Тұтқынға түсуге кеңес етеді, ит!—деді.— Бәрібір тұтқынсыңдар, соны
түсінгендерің дұрыс қой дейді...
—
Берлин деп немене айтып тұр?
—
Берлинге самолетпен апарамыз... Құрметті қонақ боласыңдар дейді...
—
Берлинге өзіміз де келеміз... Көп күттірмеспіз деп айтады де!
Вася капитанның соңғы айтқанын ерекше бір өр кеуделікпен аударды. Сірә, өзінен де
бірдемелер қосты білем, шұбалтыңқырап кетті. Енді фашист офицерінің жүзі өзгеріп
барады. Жымиюдың орнына өкініш белгілері біліне бастапты... Біз оның сый-құрметін
аяққа басып тұрған сияқтанамыз...
-— Біз сіздерге бұл дүниедегі ең қымбатты ұсынамыз!..— дейді «елші»,— ол адамның
өмірі ғой! Өмірі!.. Өмірлеріңіз аман қалады. Сіздерге ол қымбат емес пе? Қымбат!..
Елшілік енді әзілге айналып бара жатқандай, Вася «елшінің» кейбір сезін қалжақ
араластыра аударып тұр.
—
Өмір қымбат болғандықтан да біз тұтқынға түсе алмаймыз,— деді капитан—
ұзамай біз Германияға өзіміз келеміз... Өмірдің қандай қымбат екенін сонда бізден
түсінетін боласыңдар!.. Сталинградта болмағансыз ғой, сірә...
«Елшінің» өңі қуаң тартып, даусына кіре қалған кекті дірілге әрең ие болып тұр.
Білегіндегі сағатын көзіне жақындатып, әлде құдіретін аңғартқысы келіп:
—
Әлі де бір сағат уақыт беріледі. Бір сағат ойланыңыздар!— деді.
—
Біз мұнда бір сағатқа келгеніміз жоқ!— деп, капитан Мирошник ызаланып,
кеудесін окоптан тым жоғары көтеріп алды.— Бұл жердің иесі біз боламыз! Төбесіне
туымыз тігілген биік қорған мәңгі-бақи босатылды сендерден. Ұзамай совет жері түгел
босайды! Басқа сөз жоқ бізде!— деп айғайлап та жіберді.
Жау офицері темір апанына түсе беріп, әлдеқайда қолын бір сілтеп қалғанын бәріміз де
аңдап қалдық. Аңдамаған жалғыз капитан Мирошник сияқтанады. Танкінің қақпағы да
жабылды, бірнеше автоматтан қатар төгілген оқ капитан Мирошник тұрған жерге
бұршақтай үймелеп, борап кетті.
Капитан теңселіп барып құлап түсті...
—
От!..— дедім жауынгерлерге.
Петр танкіге гранатасын ұрып жіберді. Толстовтың оғы танкінің жабылып кеткен
қақпағына қадалып жатыр. Карсы алдымыздағы окоптармен еріксіз атысқа кірісіп кеттік...
—
Танкіні құртыңдар!..— дедім, ешкімге туралап айтылмаған әмір беріп. Ендігі әмір
ететін адам мен болып қалғанымды да түсіндім. Мұным бір қуаныш та емес, құмарлық та
емес, еріксіз алуға тура келген жауаптылық еді.
Менің соңғы әміріммен жауынгерлердің бәрі де танкіге қарай ұмтылды. Траншеялармен
еңкейе жүгіріп, темен қарай кетіп барады.
—
Отставить!.. Бәріңе не бар?—дедім, әмір шеңберінен шығыңқырап кетіп.
—
Мен! Мен барайын!— деді Петр.
Стр. 225 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 224
Стр. 226
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Бар.
Күйінішті Петр жыралармен жүгірген жоқ, жоғарғы окоптан қарғып кетіп, қорғанның
етегіндегі ескі орға барып түсті. Тайыздап қалған ескі орда бойтаса жасарлық сирек-сирек
шыралжың қарауытқан бірер түп қурай, селдір шыққан «кәріқыз» ғана бар. Танкі
күжілдеп жөнелгелі тұр. Жабық танкіге қылар айласы болмай, бергі бүйірінде ғана
булығып, долданып Петр жүр. Ар жағынан атқандардан Петрді танкінің өзі қорғап тұр.
Бірақ, қазір лақтыра қалса, өз гранатасының жарықшақ-жаңқаларынан Петрді сақтап
қалар түк қорғаныш жоқ.
—
Күте тұр!— дедім жоғарыдан.
Танкінің темір табаны жыбыр-жыбыр етіп қозғала бері бір байлам гранатасын қарш
еткізіп соғып жіберді де, Петр ескі орға құлай кетті. Танкі бір алға, бір артқа барып тоқтап
қалды. Бірақ, өртенген жоқ. Петр атып тұрып, танкіні жұдырығымен төмпештеп жатыр:
—
Шық, Шық, фашист! Бәрібір сені аман жібермеймін!..— дейді.
—
Петя, жат!— дедім жоғарыдан.
Қанша ызалы болса да соғыстық әмірді екі айтқызбайтын Петр қурайдың арасына
етпетінен құлай кетті. Арқасы бүлкілдеп, ашудан жылап жіберген сияқтанады.
Танкінің темір қақпағы көтеріле бастаса-ақ, саңлау байқалған жеріне оқ төгіп, Володя
қақпақты әлі аштырмай отыр. Басқа жауынгерлер арғы окоптармен атысып жатыр...
Капитан Мирошникті ортадағы бекініске әкеліп салып едік. Қазір қиналып дем алып,
ауырлай бастады. Дәл кеудесінен көлденең кесе тиген бірнеше оқ, үміт етер ешнәрсе
қалдырмаған сияқты. Тек жүрегі аман қалғандықтан ғана арпалысып жатыр. Дем алысына
сырыл кіре бастады.
—
Капитан!.. Андрей Денисович! — дедім, қасына келіп.
Одан арғы сөздерім айтылар емес, көмейіме көлденең Ұрып қалғандай кептеліп тұр.
Капитан үлкен қара кездерін әрең деп бұрып әкеп маған бір қарады да, еш нәрсе айта
алған жоқ. Көзі еріксіз жұмылып кетті де, қабағын бір ғана шытынып, тынып қалды.
Бұдан былай, аса бір үлкен жүректі, бар болашағы әлі алда тұрған ежет командирдің
артынан, біржола жабылған қақпадай, ең ауыр сөз — «марқұм» қосылатын болды...
—
Келе жатыр...— деді Самед ақырын ғана. Өлік үстінде қатты сөйлемейін деп
барынша ақырын айтқанмен көзқарасы айғай салып тұрғандай.
Тұс-тұсынан оқ тегін қорғанға қарай жау автоматшылары жақындап келеді. Алақаныңдай
алдыңда ғана жүгіріп келе жатқан әскердің бірталайын-ақ қырып тастауға болатын. Бірақ
біз барлық күшіміздің қанша екенін аңдатып алмауымыз керек. Жаудың он үш мыңын
қырғанша, өзіміздің он үш жауынгерді аман сақтап, арттан келер мол күшті тосуым керек.
Оның үстіне, әрі де, бері де кете алмай, танкінің тасасында Петр жатыр. Шабуыл беті
кейін бұрылғанша, ол басын көтере алмайды.
Үш қол пулеметіміздің аузын қарсы алдымызға қараттым да, жақындағанша атпаңдар деп
бұйырдым. Әшейінде айтылатын «бір оқ босқа кетпесін»—дейтініміз біздің қазіргі
жағдайымызда ысыраппен бірдей десең де болатын. Енді одан гөрі де қысаңырақ шек
қойылуға тиісті сияқтанады. Адам да аз, оқ та аз...