Стр. 66 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 65
Стр. 67
Қазақстанның ашық кітапханасы
әйел баланың, басын өзіне қарай бұрыңқырап қояды. Бала қырындай береді. Екі кезінің
арасы тым талтақ, шешесіне бір мүшесі тартпаған қара бала ана мейірімін басқа жақтан
іздейтін сияқты. Жылауы да ертеден кешке дейін бір-ақ үнмен шығатын жетім баланың
бейжай, үмітсіз жолауына ұқсайды.
Өзеннің арғы бетінде көрші елдің бір топ әскери адамдары әлі тұр. Айғайлап, шулап,
айбар шегеді.
—
Тауфиқ-бей! Тауфиқ-бей!—деген айғайлары айқын естіледі.
Ол елде Тауфиқ-бей деген атақты мемлекет адамы да, атақты қолбасы да жоқ. Бірақ
жергілікті бір аймақтың Тауфиқ-бей деген серкеші болуы да мүмкін. Әсер ел ормандай
қалың көбін көтерсе, өсірмес ой «Тауфиқ-бей», «Жаутік-бей» деген сияқты болмашыны
ағаш — жағалтай қылумен күні өтетіні белгілі ғой, бұлар бізге сонысын істеп тұр. Біз
«Тауфиқ-бей!» дегенді бұл күнге дейін де талай есітсек те, оның қандай құдіреті барын
көре алған емеспіз.
Қасымызға біздің бөлімшенің командирі лейтенант Березкин келді.
—
Не болды?
Біз әйелмен бірге арғы жақты нұсқадық.
—
Сарталиев, әйелді штабқа апарып тапсыр! — деді лейтенант.
Манадан ағаштың бір бұтағына алдыңғы аяғын салып, басын жоғары көтеріп , өзен
бойынан көзін аудармай тұрған Рекс қыңқ етігі қалып, төмен қарай жұлқынды. Березкин
үнсіз ғана иек көтеріп қалды. Мен иттің қайысын ағытып, қоя бердім. Ит өзеннің төменгі
жағына қарай тартып кетті. Лейтенант Николайға «жүгір!» деп, ым қақты, Николай да
жүгіре жөнелді.
Әйел көзі арт жағына қарай бір қылт етіп қалғандай болады. Қабағын қанша жиырып,
басын қанша шайқағанмен жүзіне шын қайғының белгілері шықпаған сияқты.
Ар жақтағы шу әлі бәсеңдеген жоқ. Николайдан да біраз уақытқа дейін белгі болмады.
Рекс даусы да естілмейді.
—
Сен де баршы! — деді маған Березкин.
Әр жапырақтың сыбдырына құлағымды түре мен де жүгіріп келем. Бір кезде алдымнан
ғана қол мылтық екі атылды, Рекс арс етіп қалды. Зәресі кеткен адамның қатты бақырып
қалғаны естілді.
Құрметті көрші елдің бишікештері бұдан бұрын да талай рет оңай айла жасағандары бар
еді, бұл жолы да содан аса алмағанын түсіне қалдым. Біздің көзімізді сұлу келіншекпен
алдандырып, қақ қасымыздан керекті адамын өткізіп жібере қоймақ. Анау қырқадағы
«әулие» басына жиналғандар, жағада тұрған көп күзетшілер, айғай-шу, анау-мынаудың
бәрі де соның қамы.
—
Қозғалма! — деген Николайдың даусы шықты.
Екі түп боп ескен тікеннің ортасында етпетінен түсіп, бір бөтен адам жатыр. Рекс бір
аяғын жатқан адамның желкесіне салып қойып, оң қолын қапсыра тістеп алыпты. Көздері
қанталап, «ал!» десең бет-ауыздан бассалуға әзірленіп, дір-дір етеді. Желке жүні дүрдиіп
Стр. 67 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 66
Стр. 68
Қазақстанның ашық кітапханасы
кетіпті. Наганын сол қолына алып, оң иығынан екі жерден көйлектің сыртына қан шыққан
Николай тұр.
—
Жараланып қалғанбысың?
Николай басын изеді. Жан-жақтан басқа күзетшілер де келіп қалды. Сарғылт-күрең
сақалы бар, аяғында брезент етік, тырнақтарының асты кір, әлі қайыруға келмеген сирек
шашты, бойшаң бір сарыны тұрғызып алдық. Шамасы келгенше қарапайым адамға
ұқсаймын дегенмен кекті көз қарасы басқаны айтып тұр. Николайды атқан тапаншасы
Рекстің астынан табылды.
Басы тыныштықпен аяғы осындай бір болмашы уақиғамен өткен ең соңғы күзетке
баруым, менің бұдан былайғы тағдырымды түгел өзгертіп жіберді. Николай емделуге
қолын-қол госпитальға жіберілді. Оның орнына, белім командир! дивизия штабына мені
жіберді. Қойынымда бес жерінен мөр басылған жасырын пакет, қайда апарары белгісіз,
үш сағаттан кейін мен де жүріп кеттім. Енді ауыл қарасынан алыстап бара жатқанымды
сезгендей болам. Ақботамен кездесуден жүрегім де үміт үзе бастағандай, анда-санда
күрсініп қояды... Екі жыл бойы шешілмеген жұмбақ тағы да шешусіз қалды...
Бір пакетті беріп, екінші бір пакетті алып, поезбен екі күн жүріп жеткенде ғана қайда
келгенімді білдім. Ерекше бір әзірлік курсына келген екемін. Келген жерім қала біткеннен
аулақ, темір жолға машинамен ғана қатынасады. Бір жағымыз орман жамылған орта
таулар, бір жағымызда теңіз, шығыс жағымыз көз жеткісіз кең жазық. Өңкей бір дене
шынықтырудың неше түрін өткен жас жігіттер жиналыппыз. Тұрған орнымызды лагерь
демейді, «курорт» деп атайды.
Мен де ұршықтай иірілудің неше түрін білем деп жүруші ем, оным ойыншық болып
қалды. Бәрін де басынан бастауға тура келді. Ең арғысы қарнына дейін білеуленіп тұратын
темір денелерді осында көрдім. Әр түрлі қызық оқулар да бар. Алгебра болмағанмен
толып жатқан теңеулер, тінтулер арқылы әрең табылатын жасырын қоймалардан аяқ алып
жүргісіз. Сұм дүниенің ортасында отырсаң, оның сұмдығын да білуің керек. Айналаңа
шимай шытырман зұлымдық торы құрылып жатса, оны білмесең, сен кімсің? Соны
білудің қамы бәрі де.
Сары аяңмен талай жер жүргізіп келіп, курорт докторы жүрегіміздің қалай соғатынын
тексеріп қояды. Қырық километр жүріп кеп, қалған бес километрді жүгірумен алуға
жараймыз. Алғашқы күндерде денең сал-сал болушы еді, қазір оны ұмыта бастады.
Таңертең арқаңның біраз құрыстауы иығыңды екі толғап жіберуден қалмайтын бола
бастады.
Соңғы кезде оқуымыздың кітаптық жағы қысқарыңқыpaп, қолма-қол жағы басыңқырап
барады. Бұрынғы «ойын» түріндегі дене шынықтырулар енді қатал тәртіппен өткізілетін
әскерлік іске айналып кетті.
—
Жауынгер Сарталиев! Бір, екі, үш!—дегенде парашютпен секіретін биіктен құстай
ұшпасаң, айыпқа ілігетін болдың. Ол аз болса, ертеңгі сабақ үстінде, полк командирі
жүзін суытып, өзіңді қақшитып тұрғызып қояды да:
—
Парашютпен секіру ғылымы сізден мынаны талап етеді!—деп бастап, аяғында
көпке дейін есіңнен кетпес өткелектерден өткізіп алады. Дардай жігіттер баладай
қызарады.
Осындай елеусіз нәрселердің өзі-ақ дүние тынысында жедел бір өзгеріс барын
байқатқандай еді. Саясат ағымынан сабақ беретін комиссар Сомов: