Стр. 86 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 85

Стр. 87

Қазақстанның ашық кітапханасы

Көпір хабарын біліп алып ұшқандары белгілі, ауыр самолеттер аспандап, жоғары келе

жатыр. Шап етіп, шаңқылдасып қалған пулеметтер бұл жолы ешбір қайран қыла алмады.

Төмендеуге қорқып, жоғарыдан тасталған бомбалар да айнала түсіп, әзір мардымды зиян

келтіре алған жоқ. Сонша биіктен қылдырықтай ғана боп көрінетін көпірге дәл түсіру де

оңай емес. Оны екі-үш күннен бері байқап қалған жұрт жіңішкелеп келіп, дүркін-дүркін

өтіп кетіп жатыр.

Жасырынып жарқабақтың астында отырғанымызда Петр өзінің бір байқауын айтты:

—

Байқаймысың, Костя, немістер осы көпірді бұзғылары келмейді. Қайта, өздері

өткенше аман тұруын тілейді,— деді.

Расында да көпір қасына жүз қадамдай жақын бомба түспеген екен. Адам мен машина,

қару-құрал топтанып қалған жерді қайта-қайта қопарып, астан-кестеңін шығарып жүрген

немістер, көпірге онша түйілмепті. Петрдің ойына бәріміз де қосылдық.

Әлдеқайдан біздің екі кек қырғи жарқ етіп көрінді. Төбемізден аумай қойған жаудың

жиырмаға тарта «қоңыр аласына» жоғарыдан ала, көлденең бір килікті де, қайтып оралмай

кетіп қалды. Бұлтсыз аспан көгілдір жібек шатырдай жыртылып бір қалды да, қайта

тынды. Жау самолеттері ағашты жерлерді, сай мен жыра бойларын сүзе бомбалап жүр. Әр

сайдан шашы дудырап шыға келген әйелдер аспанға қарап жұдырығын түйіп, қарғыс

оқиды. Әлдекімдер баласынан, әлдекімдер ата-анасынан айрылып жатыр. Біреулер

көпірден етіп үлгіріп, өлім шегінен ұзап барады. Біреулер сол шекарадан аса алмай қалды.

Арбаның алдыңғы екі доңғалағын зыр қақтырып ұшырып, қыр басында жалғыз жетекпен

жегілген екі торы ат шапқылап жүр. Арбаның арт жағы жоқ. Шұбатылып кеткен қос делбе

кейде доңғалақтың астына түсіп қалып, қатты екпіннен жыландай оршып, жоғары

көтеріліп барып, қайта жерге сүйретіледі. Шошынған жарау аттар енді қақ жолға түсіп

алып, көпірге қарай ағып келеді. Қақ жолға түскен соң доңғалақтар да жерге бір тиіп, бір

тимей кетіп барады. Бар пәрменімен келе жатқан аттар қазір көпірге соғылады да, өзенге

құлап түседі. Тас-талқан боп қирап, бірінің үстіне бірі құлап, кең танауларына су құйылып

тұншығып кетеді.

Жоқ, құлаштай сермеген күйі аттар тас көпірді бір-ақ гүрс еткізіп өте шықты. Енді әне,

өзеннің аржағында, бомба түсіп жанып жатқан жалғыз үйдің қасына барып, аң-таң боп

тура қалды. Мүмкін, ол осы аттардың талай тоқтаған, талай жем жеген үйі болар.

—

Мұны неге өртеген? Енді біз қайда кіреміз?— дегендей, екі торы ат ұзақ таңырқап

тұрып қалды. Үлкен ақ қораз ордаңдай басып, аттардың алдына келіп тұр. Таң ата

айғайлаған да сол болуы мүмкін.

Сұрғылт сулықтың жалбағайы желкесін сабалап, қолында шыбыртқысы бар ұзын бір адам

жүгіре басып қыр басына шықты да, алыстан аттарын танығандай, жар астына ентелей

түсіп келеді. «Қазалы қайда да өледі» дейтін болу керек, аспанға анда-санда бір қарап

қойып, аттарына қарай ұшып барады...

Төбеде жүрген жау самолеттері сирей бастады. Бөшке, тауықтың күркесі, баланың, бесігі,

самауыр, шелек сияқты болмашы бірдемелерді артқан ағаш арбалар жарқабақтың астында

әлі тұр екен. Екі құбақан өгіз, дүние жүзінде ешбір дүрбіліс болмағандай, еш нәрседе

жұмысы жоқ, тыныш қана күйіс қайтарып жатыр. Кемпірдің өзі жоқ арбаның үстінде.

Қазір міне, көпірден өтіп жүре беруіне болар еді, өгіздерін тастап, жұртпен бірге бойтаса

жасауға кетіп қалса керек.