Стр. 216 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 215
Стр. 217
Қазақстанның ашық кітапханасы
Мынадай бекіністі жиырма жауынгер түгіл бір алдырмауға болады ғой! Пулемет екеу
дедің бе?
Ие, екеу... Оқтары да жеткілікті, окоптарына жүз пулюмотшыны еркін орналастыруға
болады.
Ракеталарын күндіз-түні бірдей атсаң да он күнге .ісегін!—деп, Самед келді.— Арақы аз
тамақ исі шөп татиды...
Қорғанды айнала күзетуге алты адам қойып, енді өзімізді түгендесек, жеті жауынгер
шығынымыз бар екен. ?Қаудың мықты бір бекінісін қолға түсіру үшін бұл көп шығын
емес. Кейде мұндай қимылға жүздеген адам құрбан болады. Жаудың арасына келіп түсіп,
бекінісін ала қою деген оңайлықпен орындалмайды. Жаудың өзі жәрлем етпесе, бұл біздің
арман етерлік нәрсеміз емес. Бірақ біздің азғана топ үшін жеті жауынгер деген ете ауыр
шығын еді. Осы ауырлықтан едәуір уақыт үндеспей қалып едік, Петр кеудесіне орап алған
қызыл жалауды жайып жіберіп:
—■ Орнатайын ба төбеге?— деді капитанға қарап.
Батальон түгел келіп жетер күн болса, жалау орнату менің бөліміме тапсырылып еді де,
мен оны Петрға жүктеп ем.
—
Тоқтай тұр, сержант Ушаков,— деді Мирошник.— Күте тұрайық... Мүмкін, қорған
өз қолымызда деп ойлап, біраз мазаламас та...
Капитанның аузы осыны айтқанмен ойы бұған сене алмай отырғандығы кезінен көрініп
тұр. Айнала күзет қойылып, пулеметшілер де ұяларында әзір отыр. Тағы бір жарты сағат,
тым болмаса, бес минут тыныштық тілейтініміз де рас... Тыныштық болар деп
сенбейтініміз де рас...
Тыныштық минуттары біткенін хабарлағысы келгендей, телефон дір-дір шарылдап қоя
берді.
—
Гришин, бері кел!.. Сөйлес! Сен обер-ефрейтор Груббесің. Бекіністе ешбір өзгеріс
жоқ, бәрі орынша де!..
Вася телефонды қолына алды:
—
Алло!.. Тап солай, обер-ефрейтор Груббе... ешбір өзгеріс жоқ... Бәрі де орынша...
Тойтарылды, тойтарылды... Даусым?.. Өзімдікі!.. Мен Груббе емеспін бе?..— Васяның
беті сопайып, кезі қыпылықтай бастап, жалғандығын жасыра алмайсың дауыспен— обер-
лейтенант Вайсберг ұйықтап жатыр... — деді.
—
Жасқанба!.. Танба!— деп, Мирошник қысады.
Енді Вася өтірікті өршіте алмай, турасынан бір-ақ қайырғалы тұрғанын сезіп, Петя кіжініп
тұр.
—
Мен Груббе емеспін бе?—деп, Вася қызарып кетті де,— өзің шошқасын!.. Өзің
сволочь!—деп, манадан немісше сөйлесіп тұрып, енді аяғын орысшылап жіберді!
—
Немене, бүлдіріп тұрғаның! — деп, Мирошник орнынан атып тұрды.
—
Бәрібір сенбеді... Орысша боқтайды иттің күшігі!—• деп Вася капитанға бір
бұрылып қалды да боқтаған немісте кегі кетіп бара жатқандай, өршелене сөйлеп:
Стр. 217 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 216
Стр. 218
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Мен большевик. Сен иттің күшігі фашист! Тұтқын? Оңай екен!.. Ақмақ өзің!..
Әуелі жақындап көр!.. Арқаның асылып өлерде өзіңе керек болар!..— деді.
—
Жә, болар енді, таста!— деді Мирошник, күліп.
Вася қатты қызып кетіп:
—
Біздің генерал сенің генералыңды...— деп бастап келе жатты де, аяқ жағын айта
алмай, телефонды тастай салып,— кешіріңіз, жолдас капитан— деп теріс айналып кетті.
Мирошник қолын сілтей салды да:
—
Ушаков, қорғанның төбесіне туды орнат!— деді,— Сарталиев, бірінші түннің
күзеті түгел сенің мойныңда! Күштеріңді дұрыстап орналастыр!.
Жап-жарық бекініс тыныш бір бөлмеге ұқсап кетеді. Бұл жаудың жүйке тамырлары
ширатылып, оңай үзілуге айналған кезі. Сондықтан болу керек, бекініс бір демалатын
тыныштық жайы сияқты. Соғысты еске түсірер барлық нәрсенің бетінде перде бар.
Ортадағы дөңгелек столдың үстінде екі топ карта жатыр. Картаның сыртына екі кеуделі
әйелдің жарым-жарты жалаңаш суреті салынған. Екі офицер төсегінің айналасын да әр
түрлі қалыпта түскен жалаңаш әйелдің өз реттері. Осындай тыныштық жағдайда үш
жылдай отырған неміс офицерлері әлдеқайда соғыс барын ұмытып кетсе де, таңданатын
еш нәрсе жоқ сияқтанады. Олар Қырымға келіп орнағалы соғыс бұл маңға оралған жоқ.
Бірінші рет олардың тиымын алған жаяу әскер біз ғана.
Қорғанның, төбесіне шықсам, жағадағы атыс тоқтапты. Айнала тып-тыныш... Ракета
жарығы анда-санда бір барып теңіз бетіне түседі. Ерінгендей, есінегендей ұзақ орап, иіліп
барып түседі.
Петр қызыл жалауды шаншып, өзі соның, тырс-тырс шерткенін тыңдағандай қасында тұр.
Ай батқан, жел бәсеңдей бастаған... қараңғылықтың іші жыбыр-жыбыр қозғалғандай
түйіліп, түнеріп жақындап келе жатқандай сезіледі. Қызыл ту еш нәрседен бойын
жасырғысы келмейтінін андатқысы келгендей, керіле желпініп, бүкіл дүниеге қол
бұлғағандай болады...
Керчьтегі бірінші түніміз майданда сирек кездесетін тыныштықпен өтіп барады. Ең аяғы
қаңғырған оқтың да естіген жоқпыз. Біздің әлсін-әлсін атып тұрған ракетамызға да ешбір
жауап жоқ. Қараңғы түнде қоршауға алынар болсақ, шамасын байқайық деп, түн бойы
төбенің айналасын түгел жарықта ұстадық. Мұнымызды ешкім елемейтіндей, жауап
қатпай қойды. Алақандай аралда қалғандай, бір уыс совет жауынгері жау ортасындағы
жалғыз ғана төбенің басында қалдық..,
Жаудың желкесінен көп қолмен келіп түсерміз деген ой орындалмағаны анық. Полк түгел
кейін қайтты ма, қанша қайық суға батырылды, біз мұның бірін де білгеміз жоқ.
Таң алдында Қара теңіздің жағасы тұтас дүрлігіп, қызылды-жасылды ракеталармен белгі
берісіп, өзара сөйлесе бастады. Әлдекім алыстан кезін қысып, бізді нұсқағандай болады.
Жау дүниесі бір байламға келіп, енді соны іске асыруға ым қағысып, әзірленіп жатқан
сияқты.
—
Сөйлесіп жатыр...— деді Самед, одан өзгеміз көрмей отырғандай.
Самедке ешкім жауап қайырмады. Әркім өз ойымен отыр. Мүмкін, ойы тіпті бұл төбеде
емес алыстағы елде жүрген шығар... Әркім отырған орнына жабысып қалғандай,