| Жазғытұры ќалмайды ќыстың сызы, Масатыдай ќұлпырар жердің жүзі. Жан-жануар, адамзат анталаса, Ата-анадай елжірер күннің көзі. Жаздың көркі енеді жыл ќұсымен, Жайраңдасып жас күлер ќұрбысымен. Көрден жаңа тұрғандай кемпір мен шал Жалбаңдасар өзінің тұрғысымен. Ќырдағы ел ойдағы елмен араласып, Күлімдесіп, көрісіп, ќұшаќтасып. Шаруа ќуған жастардың мойны босап. Сыбырласып, сырласып, мауќын басып. Түйе боздап, ќой ќоздап—ќорада шу, Көбелек пен ќұстар да сайда ду-ду. Гүл мен ағаш майысып ќарағанда, Сыбдыр ќағып, бұлаңдап ағады су. Көл жағалай мамырлап ќу менен ќаз, Жұмыртќа іздеп, жүгіріп балалар мәз. Ұшќыр атпен зырлатып тастағанда, Жарќ-жұрќ, етіп ілінер көк дауылпаз. Ќұс ќатарлап байлаған ќанжығаға Ќыз бұраңдап жабысып, ќылады наз. Жазға жаќсы киінер ќыз-келіншек, Жер жүзіне өң, берер гүл-бәйшешек. Ќырда торғай сайраса, сайда бұлбұл, Тастағы үнін ќосар байғыз, көкек. Жаңа бұлмен жамырап саудагерлер, Диханшылар жер жыртып, егін егер, Шаруаның біреуі екеу болып, Жаңа төлмен көбейіп дәулет өнер. Безендіріп жер жүзін тәңірім шебер, Мейірбандыќ, дүниеге нұрын төгер. Анамыздай жер иіп емізгенде Бейне әкеңдей үстіңе аспан төнер. Жаз жіберіп, жан берген ќара жерге Рахметіне алланың көңіл сенер. Мал семірер, аќ, пенен ас көбейер, Адамзаттың көңілі өсіп көтерілер. Ќара тастан басќаның бәрі жадырап, Бір сараңнан басќаның бейлі енер, Тамашалап ќарасаң тәңірі ісіне, Бойың балќып, ериді іште жігер. Кемпір-шал шуаќ іздеп, бала шулар, Мал мазатсып, ќуанып, аунап-ќунап. Жыршы ќұстар әуеде өлең айтып, Ќиќу салар көлдегі ќаз бен ќулар. Күн жоќта кісімсінер жұлдыз бен ай, Ол ќайтсін ќара түнде жарќылдамай, Таң атќан соң шығарын күннің біліп, Өңі ќашар, бола алмас бұрынғыдай. Күн— күйеуі, жер — ќалыңдыќ сағынысты, Ќұмары екеуінің сондай күшті. Күн ќырындай жүргенде көп ќожандап, Күйеу келді — ай, жұлдыз к.... ќысты. Ай, жұлдызға жылы жел хабар беріп, Жан-жануар ќуанар тойға елеріп. Азалы аќ көрпесін сілке тастап. Жер күлімдер, өңіне шырай беріп. Күн күйеуін жер көксеп ала ќыстай, Біреуіне біреу ќосылыспай, Көңілі күн лебіне тойғаннан соң. Жер толыќсып, түрленер тоты ќұстай. Адам тіктеп көре алмас күннің көзін, Сүйіп, жылып тұрады жан лебізін. Ќызыл арай сары алтын шатырына Күннің кешке кіргенін көрді көзім. |
