Стр. 211 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 210
Стр. 212
Қазақстанның ашық кітапханасы
өнбей келеді. Оқ бірімізді тырнап кетіп, біріміздің бетімізді қарып кетеді, ыстық емес,
суық қариды.
Немістердің өздері көтерген оқ бораны өз көздеріне де шымылдық құрып тастаса керек,
оқ бораны төпеп тұрғанмен дәлдік жоқ сияқты. Қатар-қатар, жіп-жиі тұрып қалған
меруерттей аппақ су бағаналары қалың қырау басқан қалың, кәрі тоғайға да ұқсап кетеді.
Лек-легімен көтерілген самолеттер біздің арт жағымызға үймелеп жүр. Снаряд оқтары да
ортаға қарай ауып барады. Бір кезде жарықтан да құтылып, қою қараңғылыққа кіріп
кеттік. Оқ қоршаудан да етіп кетіппіз. Бірақ айнала қарансақ, жақын маңайда бізден басқа
бір қайық жоқ...
—
Біз озып, бөлініп кетіппіз... Сапар оңға айналар...— деді Мирошник.
Алдымызда қарауытып теңіз жағасы сезіледі. Артымыз аспанды жарғылап, тілгілеп
жатқан найзағай...
—
Жараланған ешкім жоқ па? — деді Мирошник.
—
Жоқ сияқты...
Аздан кейін ұялғандай қысылып сөйлеп:
—
Мені аздап жанап өткен сияқты...— деді Сережа.
Сережаның оң қолы жараланыпты. Оң қолының шынтағынан тиген оқ тесіп етіпті. Ол
қазір солдат болса да, күні ертең көркемөнер адамы, суретші еді. Сондықтан оң қолының
жаралануы бәрімізге де қатты батты. Сол оң қолы үшін Сережаның екі аяғын бірдей
садақа қылуға да әзір едік.
Аздап қана...— дейді Сережа.— Ештеңе ететін емес, асып алам ғой мойныма...
Жоқ, осы қайықпен кейін қайтасың,— деді оған Мирошник.
Қайық жағаға жақындай беріп, әдеті бойынша бұрыла бергенде Мирошник:
Секіріңдер!—деп әмір етті.
Сережамен қоштаса да алған жоқпыз. Аман қайтып жете алар ма, жоқ па... Қандай күйге
түссең де, жолдастарыңмен бірге болуға не жетсін! Жалғыз Петр ғана, Сережаның
автоматын алып жатып, су болған мұртын Сережаның алқымына апара жатқанын аңдап
қалдым. Өзгеміз ең әрі кеткенде, арқасына қолымызды бір апаруға ғана үлгірдік. Сонымен
төрт жылға жақын ойын-күлкі, қайғы-қуанышымыз ортақтасып кеткен бір
жолдасымызбен іштей ғана қоштасып, айрылысуға тура келді... Қош, Сережа, қош бол,
бауырым!..
Өзі шылқылдап отырған солдат бұл жолы қымсынған да жоқ... Жиырма жігіт жапырлап
қарғып түсе қалып едік, терең судың түбіне барып былқ ете түстік... Төбеңнен
қорғасындай басқан терең су қозғалтар емес. Володя Толстов екеуміз қатар секіріп едік,
теңіздің түбіне де бірге түсіппіз. Ол мені көтеріп жібергісі келеді, мен оны көтеріп
жібергім келеді. Қолдарымыз қарманады, қайрат қылар дәрмен жоқ. Ұйықтап жатып
бастырлыққандай, дәрменсіз бір ділгір халде қалыппыз... Есте қалған нәрсе, егер менен
жолдастық деген не екен деп сұраушы болса — ол, өзі он екі метр тереңнің зілдей басқан
ауырдың астында жатып, мені құтқарғысы келген Володя Толстовтың мінезі дер едім.
Стр. 212 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 211
Стр. 213
Қазақстанның ашық кітапханасы
Бұл хал қас қаққанша өтіп кететін, көз ілеспес қана бір кез екен. Шірене толқындаған теңіз
екеумізді де жоғары алып шығып, жағаға қарай айдап әкетті. Бастағы пилотка, иықтағы
қоржын сияқты жеңілдердің бәрін сыпырып алып, домалатып айдап жағаға лақтырғалы
келеді.
Аяғым жерге тие бергенде, арт жақтан соққан тағы бір толқын мені алып ұрды да, сүйреп
ортаға қарай қайта әкетті. Екінші бір толқын қағып әкетіп, домалай-домалай жұмырланып
қалған жаға тастарының үстіне ырғытып жіберді. Келер толқын етегіме жармасқанша,
жан-дәрмен дегенді түгел салып, құрғаққа шықтым. Қара теңіз қапылыста қауып бір
қалып, оп-оңай жұта алмаған соң, қанға құсып жағаға лақтырып кетті білем...
Кезімді ашып, алдыңғы жаққа қарасам, екі адам қарауытып тұр екен. Автоматымды алып,
оңтайлай бастадым...
—
Отставить! — деді ақырын ғана Мирошниктің дауысы...
Теңіз толқынынан әркім өзінше құтылып, толқынмен лықсып кеп жағаға түсіп жатыр.
Самед бөренедей серейіп, Володяның үстіне түсіп еді, түскен бойы қолдары Володяның
алқымын тауып алып, езіп тастай жаздады.
—
Бұл өзім—деп, үш рет құлағына айғайлап, әрең айырып алдым.
—
Нама боп кетіпті бұ?— деп, Самед айран-асыр болып отырып қалды.
Судан кейін шыққан жолдастар бұрын шыққандарды көргенде әр түрлі асығыстық істеді.
Бірақ жау қолына түсіп қалдым ба деп «берілем!» деген біреуі болған жоқ... Қойны-
қонышы мұздай суға лық толып, местей бүлкілдеп жүріп, жастығын ала өлгілері келіп
жүр. Мыңда бір кездесетін, қапылыста келген ауыр сыннан ешкім сүрінбей өтті. Неге
екенін түсінер жай жоқ, жиырма жігіт үнсіз бір құшақтасып та қалыппыз. Киімдерден
шұрылдап суық су ақса, көзіңнен тамған тамшылар ыстық-ақ еді.
Жау жақ алдымыз биік жар қабақ екен біз соның тап астынан шығыппыз, теңізге қарасақ,
келе жатқан жалғыз қайық жоқ... Жарқырап аққан пулемет оқтары мен ракета жарығының
теңіз ортасына қарай ауғанына қарағанда, біздің полк шегініп кеткенге ұқсайды. Жағаға
жете алмаса, теңіз бетіндегі айқасқа кіре кетуге бұл полктың әзірлігі де жоқ еді. Ондай
дарақы «жан қиярлық» біздің жақтың арманы да емес еді.
Қабақты шолып керсек екі пулемет теңіз бетін жалқау ғана атқылап отыр. Біздің жайды
әлі ешкім білмеген сияқты. Көп қайықтың кейін бұрылғанын көріп отырған немістер,
жалғыз-жарым қайық жағаға келуге батылы барар деп ойламаған. Екі пулемет анда-санда
бір үн беріп, марғаулана бастапты. Жақын ауылдың иттері таласып жатқанда, тұмсығын
бүйірінен көтермей жатып қана, анда-санда бір мыңқ етіп қоятын иттер болушы еді, тап
сол сияқты.
—
Мынау жаға жұмақ екен... Тек палауы ғана жоқ...— деді Самед.
—
Палаусыз-ақ ішеміз де!—деп, әркім сауытын аузына апарып жатыр.
Әлдеқайда оң жағымызда көп зеңбірек барлығы байқалады. Жүн сабалағандай дүркіретіп,
жиі-жиі атады. Манаты қарбаласта миномет, пулеметтер қосыла арсылдасып еді, енді сөз
құлаштап ұратын зеңбіректерге беріліпті. Бұ да біздің, полктың кейін бұрылғанын
көрсетеді.