Стр. 68 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 67
Стр. 69
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Бәлен мырза бәлен қалаға барыпты...— дегенде, көзі «оның ар жағын ұғасыңдар
ма?» дегендей қадалады. Дүние жүзіне шаруақорлық, достық бір мінез пайда болғандай,
күнде әр түрлі келісім жасалып жатқанын көресің. Кейбір шіреншек елдер оп-оңай
еңкейіп, Берлинге барғыштап кетті. Мюнхен енді ескіріп, әр күн соғыстың жаңа белгілерін
көрсете бастады.
Бұрын биіктен аспалы парашютпен секіріп келсек, енді міне, нағыз парашюттың өзін
алуға келе жатырмыз. «Ойын алаңына» ақ матадан жасалған, ұзындығы есік пен төрдей,
үлкен «Т» әрпі салынып қалыпты. Секіртіп үйретіп жүрген нұсқаушымыз бұл жөніндегі
білім аңғарымызды тағы біршамалап шықты. Арқасы жасыл, бауыры сұрғылттау жүк
самолеті сол алаңға келіп қонды. Бүгінге дейін «ойын алаңы» болып келген жеріміз оп -
оңай самолет қонатын аэродром бола кетіпті. Қолдарына кішкене-кішкене қызыл жалау
ұстаған бөтен адамдар да пайда бола қалды. Парашюттарын арқасына бекітіп алып, қаз-
қатар тұрған курсанттарға:
—
Жүгір!—деген команда берілді.
Жүгіріп келіп, самолетке де жеттік, кешкі тамаққа шақырған белгісі де берілді. Бұл,
пионерлердің трубасындай ғана трубамен ойналатын қысқа бір күй. Көңілді көтергісі
келгендей, жайраңдап ойналады. Орыс жолдастар сөзсіз күйді:
Бери ложку, бери бак,
Нету ложки, беги так...
деп, сөзге айналдырып алған. Мұны ән өлшеуіне қарай қазақшаға аударсаң:
Қасығыңды ал, наныңды ал,
Уақытынан қалмай бар!...—
дегенге жақын шығар еді.
Осы белгі берілді де, біз кейін қайттық. Өйткені, әскер арасында екі әмір қатар берілмейді.
Тамағыңды іш десе, біздің тілде о да әмір.
Кешкі тамақ үстінде бар әңгіме ертең самолеттен бірінші рет секіретініміз жайында ғана
болып кетті. Қобалжу, жүрексіну деген бәрімізде де бар екен. Әркім-ақ басын шайқап
қояды. Неше мың метрден секіретініміз де белгісіз. Алғашқы ретте сенімсіз секірген адам,
әрине, қайта секіреді...
—
Алғашқы бір үш рет секіруден аман өтсең, оның ар жағында төсектен секіргендей-
ақ болар ем! — дейді Петр Ушаков.
—
Үш ретті айтасың, алғашқы ретті айтсайшы! —деп, бәріміздің ішіміздегі ең
жасымыз Владимир Толстов шын қаупін білдіріп қояды.
—
Ендеше, секірмей-ақ қой...
—
Қалай секірмейсің?..
—
Олай болса, секіресің де!..
Бұл үшеуміз бір бөлімде болғандықтан жатағымыз да бірге, тамақ ішкенде де қатар
отырамыз. Әлі достасып кетпегенмен ортақ сырларымыз күн санап көбейіп келеді.
Қалжыңдасу түрлеріміз де бірыңғайлана бастады. Әзір істе сынасқан жоқпыз.
Стр. 69 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 68
Стр. 70
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Мен бір-ақ нәрседен қорқамын,— дейді жас Владимир,— секір дегенде-ақ жүрегім
ұшып кетіп, парашюттің сақинасын күн бұрын тартып қалып секірем бе деп қорқам...
—
Онда самолеттің құйрығына ілігесің де жүресің салақтап!—деп, Петр қатал
мазақтайды.— Мә, бәкімді берейін тым болмаса, ілегіп қалған бауды кесігі жібер де,
жерге топ ете түс!..
—
Неге топ ете түсем? Парашюттің тағы бір қосалқы сақинасы бар емес пе, соны
тартып қалам... Парашют амалсыз қанатын жаяды!
—
Олай болса, соны істе...
Петр әуелі әңгімені әдейі қыңыр сүйреп әкетеді де, артынан келте қайырып, ұтып
отырады. Владимир ақкөңіл, ылғи ұтылып, аяғында шынын айтып құтылады.
—
Сен әуреленіп жүргенде самолеттің жерге қонатын уақыты жетіп қалса, сені сүйрей
келіп қонады... Сен жұрттан бұрын секіруге тырыс! —дейді Петр, тағы да Владимирді
қолға алып. Владимир тағы аз ойланып қалып:
—
Мен өзіміздің үйреншікті биіктен секіріп жүргенде де бір бәледен құтыла алмай
қойдым... «Бір, екі, үш» деген
тек қана секір деген сөз ғой... Мен сол бір, екі, үштің тұсында сақинаны да тартып қалуға
үйреніппін. Секіру мен сақинаны тартып қалудың арасында тағы да бір үш секунд өту
керек емес пе? — дейді.
—
Қысқасы, Володя, мен саған сағатымды беріп қояйын... Соған қарап сақинаны да
тартып қаларсың...
Петр Володяны біраз бөріктіріп алып, енді байсалды қорытындысын айтады:
—
Бәрі де бос сөз. Секірмей тұрғанда солай көрінеді. Секіргенде бәрі де өз уақытында
істелетін болады. Босқа өле кету оңай емес! — дейді.
Менің қауіпім басқа жақта. «Ал, секір» дегенде жүрексініп, самолеттен айырыла алмай, аз
да болса, кідіріп қалам ба деп қауіптенем. Самолеттің қанатынан секіре бергенде аздан
соң парашюттің ашылатыны, қанатыңды жайып кеп, жерге қалықтап кеп қонатының —
бәрі көз алдымда... Бірақ сол қас қаққандай бір сәтте жүрексіне қалуың да мүмкін.
Қалайда, бұл алғашқы секіріс қой, әркім өз басындағы қаупін айтып отыр.
—
Қорқып отырған сен бе, Толстов?.. Түу! Түк те емес!—деп, алысырақ отырған бір
жауынгер өзінің қорықпайтынын білдіріп қояды.
—
Құдай біледі, бәрімізден гөрі сенің қорқуың күшті! Көзің бажырайып, қыдырып
кетіпті... Тамағыңнан асың өтпей отыр! — деп, Петр оны қайырып тастайды.
Ертеңіне бәріміз де дұрыс секірдік. Парашютті ерте ашып қалам деп қауіптенген
Владимир кепке дейін парашютін ашпай жерге жақындап қалғанда ғана ашты. Владимир
өзгемізден бұрынырақ секіріп еді, кесек тастай боп темен ағып бара жатқанын бәріміз де
көрдік. Біз түгіл инструкторымыз:
—
Ананың парашюті бұзылған болар!—деп қалды.
Өзім де едәуір қобалжып отырғанмен әркімнің жайын байқай отыратын бақылай жүретін
бір мінезден қазір де арыла алғаным жоқ. Самолеттегі елу шақты жауынгердің жүзінде