Стр. 205 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 204
Стр. 206
Қазақстанның ашық кітапханасы
бұзаудың үстінен де қарғып кету керек... Әлдекімнің жермен-жексен боп жатқан жер
үйінің төбесінде ойнап жүрген лақтарға да соға кету керек...
Сондай жер үйлердің бірінде мен де өстім. Неғып басып қалмаған, басып қалса, үнің де
шықпас еді-ау деген ой кейін балалар үйінде келетін еді.
Сондай үйдің бірінде Шеген де туып-өскен сондықтан екеуміз бір ауылда туып-өскендей,
балалық шақтан еске аларымыз да көп екен. Кейде сондай бірдемелерді еске алудың
зияны да жоқ. Өйткені, таң алдындай буалдыр өткенге ілесе, жазғытұрғы науетек
дүниедей бүгінгі көркем өмір көз алдыңа келеді.
—
Анау милиционер ағай қайда екен осы? Бізді оқысын деп жанын салатын еді
байғұс! — деді Шеген.
—
Ол сегіз жылдан бері біздің колхоздың председателі!
—
Қойшы, ей? Адресін берші маған. Алғыс айтуға қарыздар бір адамымыз сол кісі еді
ғой. Тым болмаса, суретімді жіберейін,— деп Шеген қойын дәптерін суырып алды.—
Таныса отыр...— деп, маған өзінің әйелі мен екі жасар қызының суретін ұсынды.
—
Қызымды ешкімге бермеймін! — дегендей, жас келіншек қызын қатты құшақтап,
жан-тәнімен аймалап түсіпті. Келте мұрындау кішкене бала әкесіне тартқан, елеңдеп
тұрғандай, сергек.
—
Айжан сені жақсы біледі... Былтыр барғанда бір ай бойы сөйлегенім сен болдың.
Баяғы Бораштың қарындасы... Бораш өзі Алматыда,— деді Шеген.
Тағы да соғыс толқыны бір арнаға бетін бұрып, бәріміздің тоғысар кезіміз жақындағандай
сезіліп кетті.
Шеген қойын дәптеріне менің адресімді де жазып алып, маған өз адресін берді. Кішкене
тарақ қағазды төртке бүктеп мен пилоткамның қайырмасына тықтым. Ең қымбаттымдай
мықтап тықтым.
Енді бірімізді-біріміз жоғалтып алмайық, Костя,— деді Шеген ең жылы үнмен—Мүмкін,
Берлинге де бірге кірерміз. Кем болса, он рет суретке түсерміз сонда! Ал, көріскенше!..
Берлинде ме?
Неге?.. Арамыз жақын... Мүмкін, алдағы бір айқаста бірге аттанармыз! Әуемен баратын
болсаңдар, менің іс керегім болар, Костя!..
Осыдан біраз күннен кейін біз суға да үйреніп болдық, биік жағаға тез жорғалап шығуға
да үйреніп болдық. Сережа да қалыспайтын болды. Самед Қара теңізді мақтап қояды:
Баламның балаларының да суықтан сүйегі сырқырамас... дейді.
Тез киімдеріңді ауыстырыңдар,— деп старшина келіп тұр.
Қару-жарағымызды кеше түгендеп алғамыз... Енді киімді түгел ауыстырып жатқанымызға
қарағанда, қайда аттансақ та бес қаруымызды сайлап алып аттанатын сияқтымыз.
Берлинге жетуге осы ұлтандар да шыдамаса...— деп, Сережа тоқтаңқырап қалды. Онда
соғыстың ұзай түскені, дегенді әркім өз ойымен қосып жатқан сияқты.
Стр. 206 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 205
Стр. 207
Қазақстанның ашық кітапханасы
Берлиннен асып кетуге де шыдар... Бірақ тезірек басарсың аяғыңды...— деп, Самед
әлденені аңғартқысы келеді.
Қайда барар екеміз, қайда аттанар екеміз?—деп ешкім сұрамайды.
—
Ал, батырлар, көптен іштерің пысып жүр еді, жүріңдер,— деді капитан Ревякин,
бізге келіп.
Біз келсек батальон түгел сапқа тұрып қалған екен. Сап-сап соққан толқындары
төңкеріліп, Қара теңіз аса бір кәрлі қабақ сездіреді. Кернеген кек, түйілген қабақ болса,
тас жағасын тулай тепкілеп жатқан теңіз түсі соған леп қосқандай.
Ревякин жоғарғы бас командованиенің бізге арнап берген бұйрығын оқып тұр. Жаудың
табандап бекінген Керчь қаласының желкесінен бүгінгі түні десант түсірілсін делінген.
Қолбасшының артынан ерген әскеріндей болып, қолының арт жағынан біз де қолымызды
қойдық.
Біздің дивизияға арнаулы әмір берілуі де, ол әмірге әр солдаттың қолы қойылуы да
әдеттен тыс бір айқастың, жайын айтып тұрғандай еді.
Майданға ең алғаш аттанар күндегідей күңіреніп ант етіп, түнгі Қара теңіздей түнеріп, сол
жерден теңізге қарай жүріп кеттік...
Қара теңіз бұрқ-сарқ етіп қайнап жатқандай... Ай сәулесінде ақ жалданып төңкерілген
жота-жота толқындардың қырқасында катер қайықтар шортандай ғана көрінеді. Езуі
көпіріп, долданып алған Қара теңіз, бізді жауға аттандырардан бұрын өзі бір сынап
алғысы келгендей, тас жағасына тік шапшып, асаудай тулап жатыр. Қайықтарды
сүмеңдетіп айдап жағаға әкеліп тоса береді де, аяқ сала бергеніңде жұлып үйіріп әрі алып
кетеді. Жүздеген катер қайықтар үйір-үйір шортандай жүйткіп жақындап келеді де,
қарауытқан биік жағадан үріккендей жөңкіліп кейін қайтады.
Теңіздің өкпек суық дем алысын бақайшағыңа дейін сезініп, бар денең түршігіп қояды.
Қазір-ақ үсті-басымыз малмандай болып, жаураған қойдай бүрсиеміз-ау деген ой барлық
қозғалыс қимылыңды тұсай бастапты.
—
Әзірлен!— деп, қасымыздан айғай салған капитан Мирошниктің даусы арғы бір
белдің астынан шыққандай, құмығып естіледі. Қатты жел айғайды ұйпалақтай қуып,
ұйтқытып айдап, жоғары әкетіп бара жатқанын көзіңмен көріп тұрғандай боласың...
«Әзірлен!» деген айғай шыға бастағалы едәуір болып қалды. Солдат манадан әзір тұрса
да, теңіздің бір қатты толқындап кеткен шағына кездесіп қап, аттана алмай жатырмыз.
Әлдеқайда үдере кешкен жүндес бұлттардың шудасына оралып қалатындай ай да сүрініп-
қабынып әрең жылжып барады...
Мана, кешке жақын Шегенге хат жазып отыр едім, жүзінде аздаған қобалжу бар капитан
Ревякин келді. Алдымызда тұрған аттаныс жайлы келген екен. Бұл сапарымыздың қауіпті
жақтарын бұрын талай айтса да, әлденені ұмытып кеткендей, тағы келіпті.
—
Темекің бар ма?..— деп менен сұрады да, Ревякин өз қалтасынан темекісін суырып
алды... Мұндай мінезі біреуіміздің қарабасымызға арнаулы сөзі боп келгенде байқалатын
еді. Мен соны күттім. Ол сөзін кейін айтатынын аңғартқысы келгендей, Ревякин темекісін
қасына алып қойып, бұрын талай айтқан сөздерінен бастады: